ΤΑΙΡΙΑΞΤΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΖΩΟ Ή ΕΝΤΟΜΟ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ 7 ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Καλοκαίρι γαρ. Οι ζέστες σφίγγουν. Το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει να τυρβάζει περί άλλων. Κουράστηκα, όπως κι εσείς. Καταφεύγω, λοιπόν, στον Μίλος Ματσόουρεκ και την Ζωολογία του, καθώς και στον Τζέημς Θέρμπερ και τους μύθους του για την εποχή μας. Για να τους αποχαιρετήσω. Τους αρχηγούς των κομμάτων. Για λίγες μέρες. Μετά πάλι εδώ. Στη σφενδόνη. Για να μετράμε τους γύρους, τους αιμάτινους κύκλους και τις μαύρες σειρές. Και να αναρωτιόμαστε πότε θα σπάσουν τα λουριά, πότε τα πέταλα θα πατήσουν μ’ όλο το πλάτος πάνω στο χώμα, πάνω στο μαλακό χορτάρι…

Το κοριτσάκι κι ο λύκος
Εν’ απόγευμα,

ένας μεγάλος λύκος περίμενε σ’ ένα σκοτεινό δάσος ένα κοριτσάκι να περάσει κρατώντας ένα καλάθι με φαγητό για τη γιαγιά της. Τέλος, ένα κοριτσάκι πράγματι φάνηκε και κρατούσε ένα καλάθι με φαγητό. «Αυτό το καλάθι το πας στη γιαγιά σου;», ρώτησε ο λύκος. Το κοριτσάκι είπε ναι, στη γιαγιά της το πήγαινε. Τότε ο λύκος τη ρώτησε πού έμενε η γιαγιά της και το κοριτσάκι του ’πε κι ο λύκος χάθηκε μες στο δάσος.

Όταν το κοριτσάκι άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της γιαγιάς της, είδε ότι στο κρεβάτι υπήρχε κάποιος που φόραγε νυχτικό και σκούφο. Δεν είχε πλησιάσει περισσότερο από εφτά μέτρα, όταν είδε ότι στο κρεβάτι δεν ήταν η γιαγιά της αλλά ο λύκος, γιατί ακόμα και με νυχτικό ένας λύκος δε μοιάζει ιδιαίτερα με τη γιαγιά σας, όπως δε μοιάζει ιδιαίτερα το λιοντάρι της Μέτρο Γκόλντγουιν Μάγερ με τον Μορίς Σεβαλιέ. Έτσι, το κοριτσάκι έβγαλε ένα πολυβόλο απ’ το καλάθι του και γάζωσε το λύκο.

Επιμύθιο: Δεν είναι τόσο εύκολο να ξεγελάς κοριτσάκια τη σήμερον ημέρα, ως ήτο παλαιότερα.

Οι δύο πετεινοί
Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε δύο πετεινοί, ένας γέρος πετεινός κι ένας νέος. Ο γέρος ήτανε ο πρώτος του κοτετσιού εδώ και πολλά χρόνια κι ο νεαρός ήθελε να του πάρει τη θέση. «Θα την αφήσω ξερή τη γριά μπαμπακίνα μια απ’ αυτές τις μέρες», έλεγε ο νεαρός κόκορας στους φίλους του. «Θα τον φυσήξεις και θα πέσει, Τζο», λέγανε οι φίλοι του γιατί ο Τζο τούς φίλευε με λίγο καλαμπόκι που ’χε βρει. Μετά οι φίλοι του πήγανε κι είπανε στον γερο-πετεινό τι είχε πει το κοκοράκι. «Χα, θα του σπάσω το σβέρκο!», είπε ο γερο-πετεινός, τρατάροντας λίγο καλαμπόκι τους επισκέπτες του. «Θα τον φυσήξεις και θα πέσει, Ντοκ», είπαν οι επισκέπτες.

Μια μέρα ο νεαρός πετεινός τράβηξε κορδωμένος για το μέρος όπου ο γερο-πετεινός διηγότανε τα κατορθώματά του στις μάχες. «Θα σου χώσω τα δόντια στη γούλα», είπε ο νεαρός πετεινός. «Μοναχούλης ή με παρέα;», είπε ο γερο-πετεινός. Κι αρχίσανε έτσι να στριφογυρίζουνε ο ένας γύρω απ’ τον άλλο, ψάχνοντας την ευκαιρία να χτυπήσουν γερά. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ο γεωργός, ο ιδιοκτήτης των πετεινών, άρπαξε το νεαρό και τον απομάκρυνε και τον καρύδωσε.

Επιμύθιο: Τα νιάτα θα προσεχθούν, για καλύτερα θα παραγεμιστούν και με κάστανα.

Η μετρίως έξυπνη μύγα
Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα να νομίζει ότι ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές κι ήσυχο, να ξεκουραστεί.

Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ’ τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε κι είπε: «Έλα μωρέ κάτω». Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δεν βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας».

Έτσι πέταξε μακριά μέχρι που ’φτασε σ’ ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες». «Μην είσ’ ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε». Κατέβηκε λοιπόν κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ’ όλες τις άλλες μύγες.

Επιμύθιο: Δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς ούτε σ’ οτιδήποτε άλλο.

Το κουνούπι και τ’ αστέρι
Μια φορά ένα νεαρό κι ευαίσθητο κουνούπι αφιέρωσε την καρδιά του σ’ ένα αστέρι. Μίλησε στη μητέρα του γι’ αυτό κι εκείνη το ορμήνεψε ν’ αφιερώσει την καρδιά του σε μια λάμπα πετρελαίου καλύτερα. «Τ’ αστέρια δεν είναι πράμα να τριγυρίζεις», του ’πε. «Οι λάμπες ναι, εκεί να τριγυρίζεις πρέπει». «Έτσι φτάνεις κάπου», είπε ο πατέρας του κουνουπιού. «Κυνηγώντας αστέρια δε φτάνεις πουθενά».

Αλλά το κουνούπι δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις συμβουλές ούτε του ενός ούτε της άλλης. Κάθε βράδυ με το σούρουπο την ώρα που ’βγαινε τ’ αστέρι του, αυτό άρχιζε να πετάει προς την κατεύθυνσή του και κάθε πρωί με το χάραμα σερνότανε πίσω στο σπίτι αποκαμωμένο απ’ τον μάταιο αγώνα του. Μια μέρα ο πατέρας του τού ’πε: «Δεν έχεις κάψει ούτ’ ένα απ’ τα φτερά σου εδώ και μήνες, παιδί μου, και μου φαίνεται σα να μην έχεις σκοπό να τα κάψεις ποτέ.

Όλοι σου οι αδελφοί έχουνε καεί άσχημα πετώντας γύρω από φανάρια του δρόμου κι όλες σου οι αδερφές έχουν τσουρουφλιστεί φοβερά πετώντας γύρω από λυχνάρια στο σπίτι. Άντε λοιπόν, αρκετά, ξεκουμπίσου από δω και κοίτα να καψαλιστείς! Τέτοιο μαντραχαλοκούνουπο σαν και σένα κι ούτε ένα εγκαυματάκι!».

Το κουνούπι έφυγε απ’ το σπίτι του πατέρα του, δεν ήθελε όμως να πετάει γύρω από φανάρια στο δρόμο ούτε ήθελε να πετάει γύρω από λυχνάρια στο σπίτι. Ρίχτηκε με τη μουσούδα στην προσπάθεια να φτάσει τ’ αστέρι που ήταν τέσσερα κι ένα τρίτο έτη φωτός ή είκοσι πέντε τρισεκατομμύρια μίλια απόσταση. Το κουνούπι πίστευε ότι ήταν απλώς πιασμένο στα πάνω κλαδιά μιας φτελιάς.

Ποτέ δεν το ’φτασε τ’ αστέρι, κάθε νύχτα όμως έβαζε τα δυνατά του προσπαθώντας να το φτάσει, κι όταν γέρασε πολύ, πάρα πολύ, το κουνούπι μας άρχισε να νομίζει ότι είχε όντως φτάσει τ’ αστέρι και το ’λεγε από δω κι από κει. Αυτό τού ’δινε βαθιά και μόνιμη ικανοποίηση κι έτσι έζησε μέχρι τα πιο βαθιά γεράματα. Οι γονείς του κι οι αδερφοί του κι οι αδερφές του είχαν όλοι απανθρακωθεί όταν ήταν ακόμα νεότατοι.

Επιμύθιο: Όποιος φροντίζει να πετά απ’ τη σφαίρα των καημών μας μακριά, ζει πολύ και τη βγάζει μια χαρά.

Η κότα και η κόλαση
Μια φορά κι έναν καιρό, μια κόκκινη κοτούλα τσίμπαγε πέτρες και σκουλήκια και σπόρους σε μια αυλή, όταν κάτι έπεσε πάνω στο κεφάλι της. «Πέφτει ο ουρανός!», φώναξε κι άρχισε να τρέχει και να φωνάζει συνέχεια: «Πέφτει ο ουρανός!». Όλες οι κότες που συνάντησε κι όλοι οι κόκορες κι οι γαλοπούλες κι οι πάπιες την περιγελούσανε με υπεροψία, όπως περιγελάει κανείς κάποιον που έχει τρομοκρατηθεί όταν αυτός δεν έχει. «Πώς είπατε;», κακαρίζανε. «Πέφτει ο ουρανός!», φώναζε η κόκκινη κοτίτσα.

Τέλος, ένας πολύ στομφώδης κόκορας της είπε: «Μη γίνεσαι γελοία, αγαπητή μου, στο κεφάλι σου πάνω έπεσε μόνο ένα μπιζέλι». Και γέλασε και γέλαγε κι όλοι γελάγανε, εκτός απ’ την κόκκινη κοτούλα. Τότε ξαφνικά μ’ ένα τρομερό βουητό χοντρές κομματάρες αποκρυσταλλωμένων σύννεφων και πελώριοι όγκοι παγωμένου μπλε ουρανού αρχίσανε να πέφτουν από ψηλά πάνω σ’ όλους, και σκοτωθήκανε όλοι, ο κόκορας που περιγελούσε κι η κόκκινη κοτούλα κι όλοι οι άλλοι στην αυλή του κοτετσιού, γιατί ο ουρανός πράγματι έπεφτε.

Επιμύθιο: Εμένα παρόμοιο γεγονός ουδόλως θα με εξέπληττε.

Η γαλοπούλα

Η γαλοπούλα είναι ένα εξαιρετικά ευερέθιστο πλάσμα, κάτι συμβαίνει με τα νεύρα της, κάτι δεν πάει καλά, όποτε δει κόκκινο χρώμα εξαγριώνεται° το κακό είναι πως υπάρχουν ένα σωρό κόκκινα πράγματα στον κόσμο, οι στέγες είναι κόκκινες, τα λεωφορεία και τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα, υπάρχουν πολλά κόκκινα πράγματα στον κόσμο και φαίνεται πως γίνονται συνεχώς όλο και περισσότερα° η γαλοπούλα αναγκάζεται να τρέχει όλη την ώρα στον ψυχίατρό της, ο ψυχίατρος της λέει, διάβολε, πάψε να κοιτάς γύρω σου τόσο πολύ, γιατί δεν διαβάζεις κάτι ευχάριστο, γιατί δεν ακούς λίγο ελαφρά μουσική, να βγαίνεις περίπατο μόνο το βράδυ, αλλά η γαλοπούλα είναι πάντα γαλοπούλα, το παραμικρό την αναστατώνει, πέφτει κατά τύχη πάνω σε μια λαμπρίτσα -που τη λένε και κοκκινέλη- προμηνύεται απερίγραπτη θύελλα, η γαλοπούλα γίνεται μπλε απ’ το κακό της και ουρλιάζει, αυτό ‘ναι όντως το τελευταίο χτύπημα, ορμάει σ’ ένα φαρμακείο κι αγοράζει άσπρη μπογιά, ξοδεύει όλες τις οικονομίες της για την άσπρη μπογιά και βάφει άσπρα τα βενζινάδικα και τα γραμματοκιβώτια, τις ντομάτες και τα καρότσα, βάφει ολόλευκη όλη την πολιτεία° το αστείο είναι που όλοι νομίζουν τότες πως είναι Χριστούγεννα που οι γαλοπούλες έχουνε μεγάλη ζήτηση και χάνει τη ζωή της χωρίς φυσικά να ξέρει το γιατί.

Επιμύθιο: Καμιά φορά είναι καλό ν’ ακούς τον ψυχίατρο σου.

Η ζέβρα

Η ζέβρα είναι ένα σπάνιο ζώο, εδώ που τα λέμε, κάθε χρόνο γίνεται και πιο σπάνιο, διόλου περίεργο που είναι τόσο σπάνιο ή που γίνεται όλο και σπανιότερο, οι ζέβρες μετατρέπονται σιγά σιγά σε συνηθισμένα άλογα, μαύρα ή καφεδιά, ω! ναι, η ζέβρα γίνεται όλο και πιο σπάνιο ζώο, είναι πάρα πολύ φυσικό αυτό μιας και τα ριγέ πουλόβερ είναι τόσο δυσεύρετα, και την ψυχή σου να δώσεις κι όλο το θησαυρό σου, δεν βρίσκεις ριγέ πουλόβερ την σήμερον ημέρα, και μια ζέβρα μπαίνει σ’ ένα κατάστημα με τις κορούλες της και λέει στην πωλήτρια θα μπορούσα να ‘χω δυο ριγέ πουλόβερ για τις ζεβρούλες μου παρακαλώ, λυπάμαι πολύ μαντάμ, της λέει η πωλήτρια, φοβούμαι ότι μας σώθηκαν τα ριγέ πουλόβερ, θα είχατε την καλοσύνη να ξαναπεράσετε σε μια-δυο βδομάδες, μπορεί να έχουμε νέες προμήθειες ως τότε, αλλά δεν γίνεται καμιά προμήθεια, δεν μπορεί να τρέχει κανείς όλη την ώρα στα μαγαζιά, κι έπειτα, οι ζεβρούλες μεγαλώνουν, δεν αισθάνονται πολύ άνετα να τριγυρίζουν τσίτσιδες, χμ! αναγκάζονται στο τέλος ν’ αγοράσουν συνηθισμένα καφεδιά ή μαύρα πουλόβερ σαν κι αυτά που φορούν τα καφεδιά ή τα μαύρα άλογα, πως ν’ απορεί κανείς, ύστερ’ απ’ όλα αυτά, που η ζέβρα γίνεται τόσο σπάνιο είδος.

Επιμύθιο: Όσοι κοκκινίζουν από ντροπή, συνεχώς λιγοστεύουν.

Λόγω θέρους, σας αφήνω να μαντέψετε, εν είδει σταυρολέξου, ποια ιστορία αντιστοιχεί σε ποιον αρχηγό. Η σειρά των ιστοριών δεν έχει μπει με βάση την αριθμητική δύναμη των κομμάτων. Καλή μαντεψιά και καλά μπάνια…