Τα σιγανά ποταμάκια

Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού βροντάει ο μύλος. Θυμήθηκα αυτή την ελληνική παροιμία μόλις ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης ίδρυσε κόμμα ονομάζοντάς το « Το ποτάμι». Και επειδή χάρη στο όνομά του το κόμμα αντικατοπτρίζει , κατά κάποιο τρόπο, τη ρευστότητα και τη κινητικότητα του πολιτικού σκηνικού ήταν αναμενόμενες και οι αντιδράσεις .

Κατ΄αρχήν , δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βλέπουν κακοπροαίρετα το νεόκοπο αυτό σχηματισμό. Κυρίως, εικάζουν ότι πρόκειται για επιδίωξη πολιτικής παρέμβασης της καθεστωτικής μιντιοκρατίας. Προφανώς , θεωρούν ότι στην απόγνωσή του το ευρύτερο σύστημα εξουσίας

ανακάλυψε , αν δεν δημιούργησε, μια συστημική εφεδρεία για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ .

Υπό αυτό το συλλογισμό, βέβαια, το υπό σύσταση κόμμα θα έπρεπε να βαφτισθεί «Βράχος». Ωστόσο , την καιροσκοπική πρεμούρα των υποτιθέμενων εμπνευστών του τη πήρε, μάλλον, το ποτάμι. Από τη άλλη , οι θιασώτες της ανάδυσης νέων πολιτικών εκφράσεων μέσα από τα παγιωμένα ερείπια της χρεοκοπίας , ανάσαναν με ανακούφιση.

Γι΄αυτούς «Το Ποτάμι» αποτελεί μια διέξοδο από τα καλούπια της παραδοσιακής, αν όχι εντελώς παρακμασμένης, πολιτικής αντιπαράθεσης . Μια χαραμάδα απόδρασης από τα παλαιά σχήματα , ανοιγμένη από τη κοινή λογική , την ανάγκη αναβάθμισης της πολιτικής αισθητικής και της ευαισθητοποίησης σε ορισμένα κοινωνικά ζητήματα.

Υπό αυτή την έννοια , το νεοσύστατο κόμμα θα μπορούσε άνετα να ονομασθεί « Ρωγμή». Εν τούτοις όσοι μετριοπαθείς φιλοδοξούν να εκφράσουν τις νέες τάσεις της ελληνικής κοινωνίας, πιθανότατα θα προτιμούσαν να συντονισθούν με το παφλασμό του τρεχούμενο νερού παρά με τις δονήσεις ενός σεισμού.

Πέρα , όμως από το όνομα που προκάλεσε ένα απίστευτο , επικών σχεδόν διαστάσεων, «τρολάρισμα» το αιφνιδιαστικό εγχείρημα του «Ποταμιού» έριξε σε βαθιά περίσκεψη και όσα κόμματα έχουν ακόμα τη πολυτέλεια να σκέπτονται. Ωστόσο, η αναστάτωση ορισμένων στελεχών της Κουμουνδούρου μοιάζει μάλλον πρόωρη , αφού δεν έχει διασαφηνισθεί πλήρως η ταυτότητα του νέου κόμματος.
Παρόλα αυτά μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισμένη στα παρωχημένα σχήματα πρόσληψης και ερμηνείας των πολιτικών φαινομένων, εκτιμά με παλαιαριστερή καχυποψία ότι « τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι». Και ως εκ τούτου κρίνει ότι οφείλει να μπλοκάρει προκαταβολικά τυχούσες διαρροές προς το «Ποτάμι» μεριά.

Κυρίως, των εργασιακά απογοητευμένων και κοινωνικά αποκλεισμένων νέων που αποτελούν προνομιακό πεδίο επιρροής και συνιστούν μεγάλο μέρος της δημοσκοπικής δύναμης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης .
Σαφώς και ο φόβος φυλάει τα έρμα. Όμως για ένα ριζοσπαστικό κόμμα που πιστεύει ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας είναι παρακινδυνευμένο να γίνεται έρμαιο των φόβων του. Αντίθετα πρέπει να παρακινείται από πραγματισμό και ιστορική αίσθηση ως προς τη προτεραιότητά του να παίξει ηγεμονικό ρόλο στη κοινωνία.

Εξάλλου , ένας βιαστικός σχηματισμός προσώπων συνδεδεμένων χαλαρά, σχεδόν δοκιμαστικά, δίχως ευδιάκριτο πολιτικό στίγμα, χωρίς επεξεργασμένο ρεαλιστικό πρόγραμμα και πλατφόρμα πολιτικής κινητοποίησης δεν συνιστά απειλή για το ΣΥΡΙΖΑ .
Ενδεχομένως , με τις καλές του προθέσεις και τις, έστω αδιαμόρφωτες, προοδευτικές του προτάσεις, το «Ποτάμι» αποτελεί αναπάντεχο σύμμαχό του. Γιατί, κατά τη ταπεινή μου γνώμη , η εμφάνιση οποιουδήποτε φρέσκου, μεταρρυθμιστικού και τολμηρού σχηματισμού στο πολιτικό σκηνικό άλλους θα λειάνει και άλλους θα διαβρώσει. Πιθανόν και άλλους θα ξεπλύνει. ¨Όπως ακριβώς και τα νερά του κάθε ποταμού.

Γι αυτό δεν αποκλείεται από τη δημιουργία του νέου κόμματος κάποιος να κληθεί να πληρώσει τον εκλογικό λογαριασμό. Εν προκειμένω, με πιθανότερα θύματα το ευάλωτο ΠΑΣΟΚ και την ασταθή ΔΗΜΑΡ. Ο καιρός και η συνέχεια θα δείξουν…