Τα κονέ του Μπαλτάκου και το «τέλος του Εφιάλτη»

Κοσμοπολίτης, πλουραλιστής ή φιλελεύθερος; Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου για τις πολιτικές πεποιθήσεις του ήδη παυμένου γραμματικού της κυβέρνησης. Ένας ιδεοληπτικός βάζελος είναι, τον οποίο ακόμα και οι γαύροι αφισσάρισαν στο Καραΐσκάκη. Γνωστός φιλοακροδεξιός, αυτοπροβαλλόμενος αντικομουνιστής, νταραβεριτζής των Κασιδιάρηδων είναι ο άνθρωπος που πλασάρεται και ως κορυφαίος νομικός. Μη τρελαθεί κιόλας κανείς. με το Ρουσσώ από τη Μάνη, επειδή έκανε το νομικό σύμβουλο στην ΕΠΑΕ την οκταετία 1990 -1998 επί προεδρίας του μακαρίτη

Προσφάτως ο ίδιος, εξωθεσμικά ως προς την ιδιότητα του στο Μαξίμου, παρέδωσε ιδεολογικά σεμινάρια στην ΓΑΔΑ περισσότερο ως συγγραφέας παρά ως διακεκριμένος νομικός. Προωθούσε τις αντιλήψεις που περιείχαν τα βιβλία του «Το τέλος του εφιάλτη» και «Ερμοκοπίδες» επικεντρωνόμενος εξιδανικευμένα στην δοκιμασία της “κρυπτείας”. Το σκοτεινό και δολοφονικό, μάλλον, έθιμο της αρχαίας Σπάρτης, λάτρεις του οποίου είναι οι ντόπιοι νεοναζιστές και θερμός υποστηρικτής της ο Ηλίας Κασιδιάρης. Έτσι για να αντιλαμβάνεται κανείς τις εκλεκτικές συγγένειες ως προς τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό και, κυρίως, από που αντλούν το ιδεολογικό τους υπόβαθρο

Δεν έχει διαφύγει, εξάλλου, της προσοχής ότι ο Μπαλτάκος υπήρξε από τους φανατικούς πολέμιους του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που είχε διχάσει την τρικομματική κυβέρνηση τον περασμένο Μάιο. Σε συζήτηση, μάλιστα, με δημοσιογράφους στη Βουλή εκείνες τις ημέρες είχε δηλώσει αφοπλιστικά ότι : «είναι απευκταίο, αλλά όχι απίθανο το ενδεχόμενο η Ν.Δ. να υποχρεωθεί να κυβερνήσει με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής». Έτσι για να κατανοεί κανείς πώς το εμμέσως επιθυμητό γίνεται άμεση επαφή και το πρόσκαιρο τακτικό όφελος φιλική ψιλοκουβεντούλα μετά λούμπεν υβρεολογίου αντίστοιχου του φυλετικού μίσους και της πνευματική βαναυσότητας που εκπροσωπεί μια εγκληματική οργάνωση.

Προφανώς είναι παρακινδυνευμένο να θεωρήσει ¨όμοιος τον όμοιο” Μπαλτάκο και Κασιδιάρη. Σίγουρα δεν συμμερίζονται τις ίδιες δικαιικές αρχές , δεν μοιράζονται κοινό ηθικό και δημοκρατικό πυρήνα και δεν υπηρετούν παρόμοιο αξιακό κώδικα. Μπορεί ο νομικός συνεργάτης του πρωθυπουργού να γράφει στα παλιά του παπούτσια τα ανθρώπινα δικαιώματα και να περιφρονεί διεθνείς θεσμούς αλλά νεοναζιστής δεν είναι. Ούτε στους αφελείς μπορεί να αθροισθεί ένας τύπος που διατηρεί άριστες σχέσεις με μερίδα της επιχειρηματικής ελίτ του τόπου. Από πολιτική διαχείριση, όμως, καλύτερα θα διαπραγματευόταν ένας οπαδός της Θύρας 13.

Αναπόφευκτα, χάριν της εμμονικής του διάθεσης να κλείνει ελκυστικά το μάτι στους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, επειδή τους θεωρεί γεννήματα της ίδιας αντικομουνιστικής μήτρας, ανακαλεί στις υπόγειες επαφές μαζί τους όλα τα παρηκμασμένα ακροδεξιά στερεότυπα της μετεμφυλιακής προπαγάνδας. Υπονομεύει έτσι και τη δικαστική ανεξαρτησία και της διάκριση των λειτουργιών σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, που μάλλον με το ζόρι έχει χωνέψει. Εξ αντικειμένου , λοιπόν, λειτουργεί ως σαμποτέρ του. Και ως τέτοιο ήδη έπρεπε να τον έχει απαλλάξει από το πόστο του ο πρωθυπουργός, υλοποιώντας συμβολικά το τίτλο του βιβλίου του «Το τέλος του εφιάλτη»

Μα πιο πολύ απ' όλα είναι ένας ευεργετημένος από το Αντώνη Σαμαρά ο οποίος πάνω από τριάντα χρόνια τον τίμησε με την εμπιστοσύνη του. Γι να εισπράξει σήμερα ο πρωθυπουργός τη περιφρονητική αγνωμοσύνη και τα υποτιμητικά του σχόλια. Ας το είχε σκεφθεί το 1992, όταν ως υπουργός Εξωτερικών του εμπιστεύθηκε μια θέση στην ΟΚΕ Εξωτερικών. Και ας τον είχε επανεκτιμήσει το 2004 όταν επανήλθε στη κεντρική πολιτική σκηνή και τον κάλεσε χωρίς δεύτερη σκέψη στο επιτελείο του κάνοντάς τον έκτοτε νομικό δερβέναγα και στο υπουργείο Πολιτισμού και στη ΝΔ αφότου εξελέγη αρχηγός της.

Να πει κανείς ότι δεν τον είχε προειδοποιήσει ο Μπαλτάκος όταν σαν γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου θεωρείται πως έκανε ρουσφετάκι στο γιό του τοποθετώντας τον στο Λιμενικό Σώμα, υπερπηδώντας 15 επιλαχόντες που είχαν συγκεντρώσει μεγαλύτερη βαθμολογία από τον ίδιο. Ή μήπως στα πλαίσια ενός προκλητικού νεποτισμού δεν διόρισε ο ίδιος την δικηγόρο του γιου του συνεργάτιδα στο Μαξίμου; Δεν αντέδρασε τότε ο Σαμαράς καθώς εκτιμάται ότι ο έμπιστος συνεργάτης κρατούσε ανοιχτό το δίαυλο επικοινωνίας του με το Κώστα Καραμανλή. Ο δικηγόρος και ο πρώην πρωθυπουργός , άλλωστε, διετέλεσαν επί τέσσερα χρόνια από το 1985 ως το 89 συνεργάτες στο ίδιο δικηγορικό γραφείο του Τρύφωνα Κουταλίδη.

Ας πρόσεχε, όμως, ο Σαμαράς με τα ευρύτερα κονέ του συμβούλου και νομικού δεξιού χεριού του. Και ας εισπράξει,τώρα την αχαριστία και τις αστείες δικαιολογίες του ίδιου αφού πλέον τον εξέθεσε , ευτελίζοντάς τον δημοσίως στο πανελλήνιο με μια ασυγχώρητη εμπιστευτική συνομιλία που αν μη τι άλλο εμφανίζει “κολλητηλίκια” που ξεπερνούν τις πιο επικίνδυνες για τη δημοκρατία σχέσεις.