Τα φούμαρα και η ταμπακιέρα

Πολύ φασαρία έγινε για τη συμμετοχή του Γιώργου Παπανδρέου μαζί με τον Φώτη Κουβέλη στην παρουσίαση του βιβλίου της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά. Στο ντόρο πρωτοστάτησαν εμφατικά συγκεκριμένα συστημικά κανάλια και κάποιοι ενημερωτικοί ιστότοποι. Αναμενόμενο.

Τον Παπανδρέου, καταρχήν, έχουν από πολλού χρεώσει με το στίγμα του παταγωδώς

αποτυχημένου, στα πλαίσια της ιδιοτελούς διαφύλαξης των χρόνιων προνομίων και της αδιατάρακτης ασυλίας τους.

Υπό το πρίσμα, ακριβώς, της δικής τους λογικής που προτάσσει το ατομικό τους συμφέρον και τους ελιγμούς επιβίωσης, του προσάπτουν ύποπτη συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ. Στάση που κατά τη γνώμη τους θέτει σε κίνδυνο τη περιλάλητη σταθερότητα της κυβέρνησης. Προφανώς, με τα δικά τους επιδέξια μέτρα στο μοντάζ μετατοπίζουν το εύλογο αφήγημα προς την υπονομευτική μυθοπλασία.

Θεωρούν κατακριτέο να παρουσιάζει ένας πρώην πρωθυπουργός το βιβλίο μιας από 20ετίας συνεργάτιδος του. Και αξιόποινο πολιτικό αμάρτημα να κάθεται πλάι σε άλλο πολιτικό αρχηγό. Προφανέστερα, όμως, τα μεγάλα ντόπια τηλεοπτικά δίκτυα δεν ξεχνούν το προ πενταμήνου ηχηρό «όχι» του Παπανδρέου στην ψήφιση της τροπολογίας για την αδειοδότηση των ψηφιακών καναλιών, το οποίο διαιωνίζει το καθεστώς μη αδειοδότησής τους με κανόνες και κριτήρια.

Σύμφωνοι, ο πρώην πρωθυπουργός και λανθασμένες εκτιμήσεις και αντιφατικές επιλογές έκανε σε μια κρίσιμη για το τόπο συγκυρία. Ζητούμενο παραμένει η απαραίτητη και ψύχραιμη αποτίμηση της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 2009. Και σε αυτή, ως κεντρικός πρωταγωνιστής ο Παπανδρέου συμβάλει καταθέτοντας τις εμπειρίες του και με την απόσταση της αποχώρησής του από την πρωθυπουργία.

Ουδέν το μεμπτόν επ΄αυτού , είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί. Στη πλειονότητά του όμως το μικρόψυχο εγχώριο μηντιακό περιβάλλον έχει ιδεαναγκαστικά σφραγίσει ως εθνική καταστροφή, τις προσπάθειές του για την αντιμετώπιση της ασφυκτικής κρίσης. Και τη διακινεί ως θέσφατο ευλογούμενο από τα θυμιατά των πολιτικών του αντιπάλων.

Ωστόσο, επειδή ελάχιστοι από το πολιτικά προοδευτικό κοινό αμφισβητούν το ήθος, τις νεωτεριστικές ιδέες και τη δημοκρατικότητα του Παπανδρέου, τα συγκεκριμένα ΜΜΕ αποσιωπούν τη ταμπακιέρα. Παραμερίζουν το μεταρρυθμιστικό έργο που παράχθηκε επί πρωθυπουργίας του, και μάλιστα υπό καθεστώς μνημονίου.

Θεωρούν περίπου μολυσματική αυτή τη πολιτικά νομιμοποιημένη ατζέντα με το ορθολογιστικό, τουλάχιστον, πρόσημο που λειτουργούσε προς όφελος της κοινωνίας. Και η οποία σήμερα ξηλώνεται αλά καρτ από τη κυβέρνηση με τη πρόθυμη συνεργασία του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ και υπό την επιδοκιμασία μερίδας των μηντιαρχών.

Σε αυτό το θολό από τα φούμαρα συστημικό μηντιακό τοπίο ήταν μάλλον προβλεπόμενο ότι ο Παπανδρέου θα αντιμετωπιζόταν περίπου ως αποσυνάγωγος της κοινής απόπειρας εξόδου από την κρίση. Χωρίς επιχειρήματα. Με αφορμή τη παρουσίαση του ενός βιβλίου για τη Κεντροαριστερά μερίδα των ΜΜΕ επικεντρώθηκε στο τοξικό μικροπολιτικό θερμοκήπιο. Εστίασαν στο δευτερεύον, το επουσιώδες και το αποσπασματικό.

Αναπόφευκτα αναλώθηκαν σε επιδερμικά επιθετικές συμπεριφορές, στην υπενθύμιση παλαιών αντιπαραθέσεων, σε θεατρινισμούς υποτιθέμενων καυγάδων εντός του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς γιατί δεν ήθελαν να θίξουν τη ουσία μιας πιθανής πολιτικής στόχευσης που δεν επιθυμεί να λειτουργεί ως δεκανίκι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να συνομιλεί με όλους και με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Στην πραγματικότητα μερικά ΜΜΕ επέλεξαν μια δήθεν αθώα πρώτη ανάγνωση και μια τάχα ηθικολογική προσέγγιση για τον αποπροσανατολισμό εκείνων των πολιτών που δεν θέλουν να συνθλιβούν στη πόλωση ανάμεσα στις μνημονιακές και αντι-μνημονιακές πολιτικές και ταυτότητες. Αναγορεύοντας , πάντως, εμμέσως τον Παπανδρέου, από τη μια ως μέρος του διλήμματος και από την άλλη χαρακτηρίζοντας δυσφημιστικά ως υπονομευτή της ποθητής σ' αυτούς κυβερνητικής σταθερότητας ποντάρουν σε διπλό ταμπλό

Επιδιώκουν να χρεωθεί στον πρώην πρωθυπουργό ένα πιθανό μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα στις κάλπες για την Ελιά . Κυρίως, όμως, να ναρκοθετήσουν εκ των προτέρων το μετεκλογικό σκηνικό που ενδέχεται να διαμορφωθεί επηρεάζοντας προκαταβολικά άμεσους ή έμμεσους συσχετισμούς, συγκλίσεις ή καραμπόλες.

Απομένουν, ωστόσο, μόνο είκοσι μέρες για να επιβεβαιωθεί αν ισχύει η ρήση του Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».