Τα ερωτήματα μιας «κατάστασης χρεοκοπίας»

Το ότι η μόνιμη κατάσταση χρεοκοπίας, στην οποία ζούμε τα τελευταία 3,5 χρόνια, περιλαμβάνει «έκτακτες συνθήκες» οριακής νομιμότητας και διαφάνειας, είναι γνωστό. Μνημόνια, πολυνομοσχέδια και εφαρμοστικοί νόμοι ψηφίζονται με διαδικασία κατεπείγοντος ως ένα και μόνο άρθρο. Εγκύκλιοι και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, μαζί με άσχετες τροπολογίες που μπαίνουν εμβόλιμα σε νομοσχέδια, αλλάζουν τις ζωές μας αυτοστιγμεί, χωρίς συζήτηση, χωρίς διαβούλευση, χωρίς καν να ενημερωθούν όλες οι πλευρές της κυβέρνησης ή τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Κακό ποδαρικό με την ΕΡΤ

Ωστόσο, μετά

το πραξικοπηματικό «μαύρο» που έριξε η κυβέρνηση Σαμαρά στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, η κυβέρνηση διολισθαίνει σε ακόμη περισσότερο ακραίες πρακτικές, που έχουν κάτι από εκτροπή. Ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, το δικομματικό κυβερνητικό σχήμα αψηφά ακόμη περισσότερο το Σύνταγμα, τους νόμους, ακόμη και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να βελτιωθεί η «αποτελεσματικότητα» του κυβερνητικού έργου.

Η δικομματική κυβέρνηση, λοιπόν, έχει μπει «φορτσάτη» στη δουλειά και καθημερινά πια αποδεικνύει πόσο παραθεσμικός μπορεί να είναι ο χαρακτήρας των μέτρων «εκτάκτου ανάγκης». Και οι απαιτήσεις της «κατάστασης μόνιμης χρεοκοπίας», την οποία ζούμε.

Ερωτήματα και νομιμότητα

Ωστόσο, στο βωμό αυτής της «αποτελεσματικότητας», αλλά και της τήρησης των «μνημονιακών» υποχρεώσεων, η κυβέρνηση καταπατά κάθε έννοια νομιμότητας και δημιουργεί πολλά, εύλογα και αμείλικτα ερωτήματα.

Μόλις προχθές ανακοινώθηκε ότι με το πολυνομοσχέδιο καταργούνται 46 ειδικότητες καθηγητών στην Τεχνολογική Εκπαίδευση.

Και τι γίνεται με τους μεταξεταστέους μαθητές, που περιμένουν το Σεπτέμβριο να δώσουν τις εξετάσεις δεύτερης ευκαιρίας, αλλά οι καθηγητές τους θα είναι… άνεργοι μέσω «διαθεσιμότητας»;

Τι γίνεται με τους μαθητές που δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών τους και τους μένουν ένα ή δύο χρόνια ως την αποφοίτηση; Θα πρέπει να ζητήσουν από τους γονείς τους «να κόψουν το λαιμό τους» για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε αντίστοιχων ειδικοτήτων ιδιωτικά ΙΕΚ;

Τα τεχνικά σχολεία διαθέτουν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χιλιάδες ευρώ σε εξοπλισμό. Τι ακριβώς θα γίνει με αυτό τον πανάκριβο εξοπλισμό, δεδομένου ότι δε θα υπάρχουν καθηγητές για να διδάξουν, αλλά και σχολικοί φύλακες για να τον φυλάξουν;

Ακόμη σοβαρότερα είναι τα ερωτήματα που δημιουργούνται σε σχέση με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Υπολογίζεται ότι η επιβάρυνση για τον κρατικό προϋπολογισμό από τις αποζημιώσεις, τα διαφυγόντα κέρδη, τις ρήτρες των διαφημιστικών συμβολαίων που «έτρεχαν», αλλά και των συμβολαίων για συνεργασία με άλλα τηλεοπτικά δίκτυα ή προβολή αθλητικών εκδηλώσεων, θα ξεπεράσει τα 200 εκατ. ευρώ. Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Δεν πρέπει κάποιος –ή κάποιοι- να ελεγχθούν ακόμη και για απιστία προς το Δημόσιο;

Χθες, είδαμε όλοι το νέο, άθλιο σοβιετικής αισθητικής λογότυπο της «μεταβατικής» δημόσιας τηλεόρασης, της ΕΔΤ, που το βράδυ έγινε… ΔΤ.

Όμως, ήδη από την κυβέρνηση Παπανδρέου, έχει νομοθετηθεί ότι αν ένας νόμος ή σύμβαση δεν δημοσιευθούν στη «Διαύγεια», τότε δεν έχουν ισχύ.

Τα ερωτήματα κι εδώ πολλά:

Πώς, λοιπόν, μπορεί να ισχύσει η συμφωνία με τα ιδιωτικά στούντιο της Παιανίας, όταν δεν έχει δημοσιευθεί στη «Διαύγεια»;

Πόσο κοστίζει το «μεταβατικό σχήμα» στο Δημόσιο;

Με ποια κριτήρια επελέγησαν τα συγκεκριμένα στούντιο, αφού ουδέποτε προκηρύχθηκε διαγωνισμός;

Ποιοι εργαζόμενοι «τρέχουν» το πρόγραμμα της ΕΔΤ και με ποια κριτήρια επελέγησαν;

Παράλληλα, η «πειρατική» εκπομπή της ΕΔΤ από τα εν λόγω ιδιωτικά στούντιο εγείρει και σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξης, αλλά και νομιμότητας.

Από πού κι ως πού ένα «πειρατικό» πρόγραμμα καταλαμβάνει δημόσια συχνότητα (δηλαδή τη συχνότητα της ΕΡΤ…), όταν δεν έχει συνεδριάσει το ΕΣΡ για να εγκρίνει την κυβερνητική πρωτοβουλία;

Πώς είναι δυνατόν να επιλεγούν ιδιωτικά στούντιο, τα οποία ελέγχονται από εισαγγελέα για την εκτέλεση δύο συμβάσεων με… την ΕΡΤ;

Πώς είναι δυνατόν να επιλέγονται ιδιωτικά στούντιο συμφερόντων Μπόμπολα και Ψυχάρη, όταν οι εν λόγω εκδότες ήταν οι δύο τελευταίοι εργοδότες του αρμόδιου υφυπουργού Ραδιοτηλεόρασης, Παντελή Καψή;

Όλα τα ζητήματα που αναδεικνύονται από τα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Αντιθέτως, συμβαίνουν την ώρα που αργοπεθαίνει για 39η ημέρα απεργίας πείνας ο παράνομα προφυλακισμένος επί 30 (!) μήνες Κώστας Σακκάς, αλλά και ενόσω τα ΜΑΤ μετατρέπουν τη σκιά του Βράχου της Ακρόπολης, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σε πεδίο μάχης μεσούσης της τουριστικής περιόδου, προκειμένου να διαλύσουν μία πορεία αλληλέγγυων στο Σακκά.

Όλα αυτά, ενόσω η κυβέρνηση παραβιάζει κατάφωρα την συνταγματική προστασία της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, με «διαθεσιμότητες», «κινητικότητες» και άλλους ευφημισμούς.

Όλα αυτά την ώρα που ένας ιδιοκτήτης ενός αυτοκινήτου 2.000 κυβικών, αξίας 35.000 ευρώ, θα πληρώνει τον ίδιο φόρο με τον ιδιοκτήτη ενός 11μετρου σκάφους, αξίας 350.000 ευρώ. Και όταν οι «σκαφάτοι» και οι ιδιοκτήτες «off shore» σχεδόν εξαιρούνται από τη νέα φοροεπιδρομή, σε αντίθεση με τους άνεργους, τους ανάπηρους και τους πολύτεκνους.

Οι αδικίες είναι μεγάλες, οι θεσμικές ακροβασίες κραυγαλέες και τα ερωτήματα πολλά. Και όταν η κοινωνία φτάσει στο μη περαιτέρω –κάτι που δεν αργεί-, τότε θα αναζητήσει απαντήσεις. Και αυτή η αναζήτηση μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα ιστορικών εξελίξεων.