ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

«Και καταντά το αύριο, σαν αύριο να μη μοιάζει»…

Με «Καζάνι που βράζει» ομοιάζει όλο και περισσότερο η, πάλαι ποτέ, «γηραιά Ευρώπη», καθώς, οι Λαοί και οι Κοινωνίες της βρίσκονται ξεκάθαρα, πλέον, σε διάταξη μάχης. Αν δε, εστιάσουμε καλύτερα στα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, θα… ανακαλύψουμε ότι η κατάσταση έχει κλιμακωθεί επικίνδυνα. Σε Ισπανία και Πορτογαλία, μάλιστα, όπου τα πράγματα θυμίζουν, εν πολλοίς, την Ελλάδα, οι πολίτες δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν αντέχουν άλλο και βγήκαν μαζικά στους δρόμους. Λίαν προσφάτως,

το Σάββατο που πέρασε δηλαδή, χιλιάδες διαδηλωτές και στις δύο αυτές χώρες του Νότου, βροντοφώναξαν: «Αρκετά!». Και, όντως, ήταν τέτοιο το μέγεθος των κινητοποιήσεων, -οι μεγαλύτερες από την ώρα που ξέσπασε η κρίση-, ώστε, αυτό – τούτο το… «Αρκετά» να ηχήσει, περίπου, σαν… «προειδοποιητική βολή» στα αυτιά των κυβερνώντων, της Τρόικας, και, βεβαίως, της κ. Μέρκελ. Έπεται, ασφαλώς, -όπως άφησαν να εννοηθεί άλλωστε- η, κυρίως ειπείν, πολεμική σύρραξη.

Τόσο στην Πορτογαλία, όσο, και στην Ισπανία οι πολίτες διακρίνουν με εκτυφλωτική σαφήνεια, ότι οι χώρες τους ολισθαίνουν σε τραγικές καταστάσεις : η πρωτοφανής ανεργία, οι άδικες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά, κυρίως, η κατακλυσμιαία ύφεση που δεν αφήνει περιθώρια για άμεση ανάταξη της Οικονομίας και επιπέδου ζωής, οδηγούν κατευθείαν στα… «πέτρινα χρόνια» που βίωσαν επί δικτατοριών Σαλαζάρ και Φράνκο αντίστοιχα : τότε που ο παραγωγικός πληθυσμός των χωρών αυτών μετανάστευε καθολικά ψάχνοντας για εργασία, αλλά, και καλύτερο μέλλον, -που αλλού;- στην ευσταλή και, διαχρονικώς, αναπτυσσόμενη Γερμανία. Σήμερα, πάλι, ο παραγωγικός πληθυσμός και των δύο χωρών αναζητεί ξανά την τύχη του στις παλιές αποικίες!: οι Πορτογάλοι προτιμούν (!), χώρες σαν την… Αγκόλα και την Μοζαμβίκη, οι δε Ισπανοί εκδράμουν αποφασιστικά προς την… «φίλια» και οικεία Λατινική Αμερική!!

Ήγουν: ολόκληροι Λαοί και κοινωνίες της Ευρώπης καλούνται να… «πληρώσουν το μάρμαρο» με τον ίδιο τρόπο. Και, ήδη, οι επιπτώσεις από την σκληρή εφαρμογή των μέτρων, όπως, η ανεργία, οι περικοπές στις δαπάνες, στους μισθούς και στις συντάξεις, αλλά, και παράλληλα οι αυξήσεις στην φορολογία, στις εισφορές και το κόστος ζωής που αντί να μειώνεται (χάρη της… «ανταγωνιστικότητας»), γιγαντώνεται, μας έχουν φέρει –αν και καιρός ειρήνης- σε κατάσταση «επί ποδός πολέμου». Αν συλλογιστούμε δε, ότι όλα όσα προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη (με την Ε.Ε και το ευρώ), είχαν ως μοναδικό πολιτικό στόχο την Ευημερία και την Πρόοδο των λαών της, (ενώ, βιώνουμε, ακριβώς, το αντίθετο), τότε, μπορούμε να διακρίνουμε ευκρινώς το μέγεθος της ιδιοτέλειας και της υστεροβουλίας αυτών – τούτων που είχαν το προνόμιο και την τύχη να διαχειριστούν τόσο μεγάλα διακυβεύματα: η ασυδοσία του «Κεφαλαίου» και των «Τραπεζών» που από την μια μοίραζαν δάνεια άνευ περιορισμών και από τη άλλη, τώρα, εν απουσία της πολιτικής, συκοφαντούν και λοιδορούν Λαούς και ανθρώπους, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ουδέποτε νοιάστηκαν για την «Ευημερία