ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Ο ιός του… παλαιοκομματισμού!

Αναμφίβολα, οι «κυβερνήσεις συνεργασίας» είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Ουδέποτε τα τελευταία, τουλάχιστον, 50 χρόνια είχε παρουσιαστεί η ανάγκη να συνεργαστούν οι πολιτικές δυνάμεις, ώστε, μέσα από μια μίνιμουμ προγραμματική σύγκληση και συμφωνία, να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις, προκειμένου, να κυβερνηθεί η χώρα. Πρόκειται, δηλαδή, στην ουσία του για «πείραμα» και, ασφαλώς, θα χρειαστεί χρόνος για να βρεθεί, αφενός, ο «κοινός ρυθμός» μεταξύ των συνεργαζόμενων και, αφετέρου, για να καταδειχτεί ότι αυτό – τούτο το «πείραμα»

θα επιτύχει ή, ως άλλη ματαιόδοξη προοπτική, θα οδηγηθεί μεσομακροπρόθεσμα στην αποτυχία και την συντριβή, Ωστόσο, – φευ, μια τέτοια εξέλιξη πρέπει, προς ώρας, να αποφευχθεί και τούτο, διότι, θα αποβεί εντελώς καταστροφική για τον τόπο.

Ας παρακάμψουμε, όμως, το καταστροφικό σενάριο. Για να προχωρήσει και να πετύχει, τρόπον τινά, η «πειραματική προσπάθεια» δεν χρειάζεται μόνο , όπως πιστεύουν οι περισσότεροι άλλωστε, η συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού: χρειάζεται η «νέα εποχή» για τα ελληνικά, πάντα, μέτρα να κατανοηθεί και να εμπεδωθεί απ’ όλους τους συντελεστές του παιχνιδιού. Ήγουν: δεν φτάνει μόνο η πολιτική προσπάθεια «από τα πάνω», αλλά, χρειάζεται και η αντίστοιχη κινητικότητα, – ώσμωση και ζύμωση, «από τα κάτω». Αν οι «δυο πλευρές» δεν φροντίσουν, λίαν συντόμως, να αναζητήσουν ή και να ανακαλύψουν αν χρειαστεί έναν ικανό «κοινό τόπο» στόχευσης και, επιτέλους, συνάντησης των πολιτικών, είναι ολότελα μάταιο και ουτοπικό να αναζητούμε την αξιοπιστία, την ειλικρίνεια και την συνοχή μόνιμα από πλευράς των εταίρων.

Η έλλειψη, κυρίως, του «κοινού τόπου» -γνώρισμα κι αυτό του παλαιοκομματισμού- πολύ σύντομα, θα εμφανίσει και τα πρώτα επικίνδυνα ρήγματα σε πολιτικό και, ακόμη περισσότερο, σε κοινωνικό επίπεδο. Το μείζον, όμως, ρήγμα το προκαλεί ευθύς εξ αρχής -χωρίς να χρειαστεί να πάμε βήμα παρακάτω- ο «κυβερνητικός παλαιοκομματισμός»: η πολύ πρόσφατη ανακοίνωση των ονομάτων που θα στελεχώσουν την δημόσια διοίκηση (Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων), από πλευράς της κυβέρνησης κατέδειξε για άλλη μια φορά, ως γεγονός και ως παράδειγμα, πως η «τακτική της επιλογής» είναι μια και ποτέ δεν αλλάζει. Πρόσωπα από το παρελθόν –κομματικοί ή προσωπικοί φίλοι, αποτυχόντες πολιτευτές- που έχουν συνδράμει κι αυτά ουκ ολίγον στην κακοδαιμονία και τον εκφυλισμό της κρατικής μηχανής επανήλθαν πανηγυρικώς στις θέσεις τους. Αν, λοιπόν, οι κυβερνητικοί ιθύνοντες που μαίνονται, υποτίθεται, κατά του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας και υπερασπίζονται σθεναρώς την αξιοπιστία, την ειλικρίνεια και τη «νέα εποχή» των συνεργασιών «προτάσσουν» τόσο εύκολα το… «όλα μένουν ίδια» και το… «δεν αλλάζουμε με τίποτα!», ας μη ζητάνε ευθύνες συνεχώς από τους «από κάτω». Ας αλλάξουν μυαλό πρώτα οι ίδιοι και μετά ας ζητήσουν κι απ’ τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Το εγχείρημα τότε θα έχει καλύτερη τύχη.