Σφύρααα τοοοο

Στην Ελλάδα του σήμερα ζούμε δύο ίσως και …τρεις -τέσσερις και περισσότερες πραγματικότητες: Η μια είναι εκείνη της εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Εντός στόχων, έστω και αν χρειάστηκε να γίνει δραματική περικοπή των δαπανών και να …μείνουν πίσω κάποιες πληρωμές…

Επίσης είναι η Ελλάδα των ταμπλό με το χρηματιστήριο, αλλά και τις τιμές των ομολόγων να είναι στα «καλύτερα» τους τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια.

Η Ελλάδα

εκείνων που τα καταφέρνουν κόντρα στην κρίση, εξάγουν προϊόντα και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους.

Από την άλλη είναι η Ελλάδα της ανεργίας, μιας ανεργίας ρεκόρ με τις δουλειές να είναι ελάχιστες και με πολλούς από αυτούς που έχουν την τύχη να εργάζονται, ταυτόχρονα να έχουν την ατυχία να μένουν απλήρωτοι.

Η Ελλάδα του «θέλω να είμαι και εγώ σε λίστα», με εκείνους που έχουν βάλει βαθιά το χέρι στο «μέλι» να έχουν ακόμη την δυνατότητα να ζουν άνετα και χλιδάτα με αυτά που έκλεψαν, αφού οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να τους πιάσουν..

Η Ελλάδα της υπαλλήλου που είχε εντοπιστεί να διαπράττει απάτη σε βάρος του δημοσίου, αλλά παρέμενε επί 11 χρόνια στην θέση της.

Η Ελλάδα των εικονικών συνταγογραφήσεων, των «μαϊμού» συντάξεων και άλλες περιπτώσεις απάτης στο χώρο της Υγείας, με την εμπλοκή γιατρών και φαρμακοποιών.

Η Ελλάδα του Τσοχατζόπουλου, του Παπακωνσταντίνου, του Παπαντωνίου και άλλων…

Η Ελλάδα των «ταμπουρωμένων» στο αμαξοστάσιο του ΜΕΤΡΟ στα Σεπόλια εργαζομένων και της επίταξης.

Η Ελλάδα της «Σύμπραξη αναρχικών Οργανώσεων: Άγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων».

Η Ελλάδα των ξενοφοβικών και των ακραίων.

Η διάσπαση της κοινωνίας σε όλο της το μεγαλείο: «Διαίρει και βασίλευε», έλεγε ο Μακιαβέλι. Εκείνο που χρειάζεται όμως αυτή την ώρα είναι ένας κοινός τόπος, η ελπίδα ότι μαζί θα τα καταφέρουμε… Άλλωστε, «η ισχύς εν τη ενώσει» να αποφασίσουμε ποιοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό το χάλι που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και να πάμε μπροστά. Όχι άλλο τα συνήθη υποζύγια: Η αξιοποίηση κάθε λογής λίστας είναι μια αρχή. Η απόδοση ευθυνών είναι ένα δεύτερο βήμα.

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα είναι σα να παρακολουθούμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και να παρακαλάμε τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη..