Ποτέ μη λες ποτέ (στις αμαρτίες του άλλου)

Μοιάζει παράξενο αλλά είναι μάλλον καθυστερημένο. Ότι δεν είδαμε πέρυσι να μας προκύπτει τον Ιούνιο φτάνει ένα χρόνο αργότερα. Τότε όλοι εκτιμούσαν ότι ήταν πολύ νωρίς , τώρα οι ίδιοι δεν θέλουν να είναι αργά. Ωστόσο είναι πια γεγονός. Οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις του συντηρητικού φιλελευθερισμού και εκείνες του σοσιαλδημοκρατικού ρεαλισμού , με όλες τις διαβαθμίσεις τους εκατέρωθεν προς τα δεξιότερα ή τα αριστερότερα , σχηματίζουν κυβέρνηση.

Αν δεν επρόκειτο για δυο ιστορικά αντίπαλες παρατάξεις που αποτέλεσαν τους κύριους εκφραστές του δικομματισμού σε μια χώρα που δεν έχει κουλτούρα

συναινέσεων το πράγμα θα έμοιαζε ανακουφιστικό. Τώρα φαντάζει ακόμα πιο παράξενο μια και πρόκειται για τις δυνάμεις εκείνες που κυριάρχησαν εναλλάξ στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Και μοιάζει πιο γκροτέσκο ότι θα επιδιώξουν από κοινού να διορθώσουν όλα όσα έφεραν με δική τους ευθύνη τη χώρα στα σημερινά της χάλια .

Θα παραμερίσουν, δηλαδή , δεκαετίες συγκρούσεων και αντιπαλοτήτων για τη νομή της εξουσίας, θα παραβλέψουν το κομματικό τους συμφέρον, θα ξεριζώσουν το πελατειακό κράτος το οποίο θεμελίωσαν και πάνω στο οποίο βασίστηκαν. Το κυριότερο , όμως, είναι ότι Καραμανλικοί, Μητσοτακικοί, Σαμαρικοί και ολίγοι τέως Καρατζαφερικοί θα συμπράξουν με Παπανδρεϊκούς, Σημιτικούς και Βενιζελικούς για να αποκαταστήσουν τη πολιτική σταθερότητα και να μεταρρυθμίσουν τη χώρα. Να πατάξουν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά , να αγωνισθούν για την απομείωση ενός σπάταλου, διογκωμένου και αναποτελεσματικού δημόσιου, το οποίο οι ίδιοι έχτισαν ως τέτοιο.

Μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό, αλλά επειδή ποτέ δεν λέω ποτέ , ως προς τις προθέσεις τουλάχιστον, ας ελπίσω ότι θα τα καταφέρουν. Τα αντανακλαστικά με σημαντικότερο το ένστικτο πολιτικής επιβίωσης τα διαθέτουν αμφότεροι οι συγκάτοικοι. Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι από την αρχή κιόλας η κυβερνητική σύμπλευση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε μάλλον στραβά.

Σαμαράς και Βενιζέλος αναλώθηκαν στην εξεύρεση, προσθαφαίρεση ή μετακίνηση των στελεχών τους στη διαδικασία σχηματισμού νέου κυβερνητικού σχήματος. Δεν σπατάλησαν δευτερόλεπτο για τη διαμόρφωση κοινού προγράμματος από την εκπόνηση του οποίου οι νέοι υπουργοί θα αναλάμβαναν το καθήκον να το υλοποιήσουν.

Σύμφωνοι, από τις 14 προγραμματικές δεσμεύσεις που είχε συμφωνήσει πέρυσι η τρικομματική κυβέρνηση σχεδόν καμία δεν τηρήθηκε για να μη πω ότι στη πλειονότητά τους παραβιάστηκαν. Αυτό ,όμως δεν σημαίνει ότι η παρούσα δικομματική δεν χρειάζεται μια μίνιμουμ ατζέντα ομοψυχίας για την ανάκαμψη. Αντίθετα, αυτή οφείλει να δημιουργηθεί προϋποθέτοντας τη διαφανή συμφωνία και τη δημόσια δέσμευση των δύο αρχηγών.

Είναι πρωθύστερο να προηγηθεί άρον άρον ένας σχηματισμός κυβέρνησης και μετά να εκπονήσει η ίδια το πρόγραμμα που θα ακολουθήσει. Δεν πρόκειται μόνο για χάσιμο πολύτιμου χρόνου αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος τριβών, συγχύσεων και εμπλοκών με τις λεπτομέρειες . Και ως γνωστόν, ο διάβολος κρύβεται μονίμως στις τελευταίες.

Δεν ξέρω αν ο Μητσοτάκης είναι καλύτερος του Μανιτάκη, ο Άδωνις του Λυκουρέντζου ή ο Μανιάτης του Λιβιεράτου , για να αναφερθώ μόνο στους φρεσκο-υπουργοποιημένους. Αυτό που ξέρω και με νοιάζει είναι ότι η πολιτική εκτός από τέχνη του εφικτού, είναι επίσης τέχνη της διατήρησης ενός ελάχιστου, αλλά απαραίτητου, ηθικού φορτίου απέναντι στη φθορά της εξουσίας. Πράγμα που αφορά και το Βενιζέλο, που κινδυνεύει να έχει περισσότερους υπουργούς παρά ψηφοφόρους, αλλά και το Σαμαρά που στην επόμενη ΕΡΤ θα ψάχνει εταίρους στις μικρές αγγελίες.

Και επειδή η χώρα, με όσα περνάει , δεν αντέχει τα θρίλερ, πρόταγμα της σύμπραξής τους οφείλει να είναι η διακριτότητα των ρόλων και η ανάληψη των ευθυνών εκάστου. Όχι , η ανά πάσα περίσταση διαρχία και το ενίοτε φόρτωμα των αμαρτιών του άλλου