ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΗ ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΑ ΧΡΕΗ

Αναγκαστικά μέτρα είσπραξης ακόμη και έναντι οφειλετών που τα χρέη τους δεν έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμα, ετοιμάζονται να υιοθετήσουν οι κατά τόπους εφορίες, έπειτα από σχετική εντολή του υπουργείου Οικονομικών!!

Του Βαγγέλη Δουράκη

Υπό το βάρος των άδειων κρατικών ταμείων η υπηρεσιακή Κυβέρνηση ανασύρει ακόμη και ..ξεχασμένες διατάξεις για να μαζέψει κάθε ..διαθέσιμο ευρώ! Σε εγκύκλιο με θέμα «οδηγίες για την επιτάχυνση της είσπραξης δημοσίων εσόδων», το υπουργείο δίνει εντολή στις ΔΟΥ όλης της χώρας για «άμεση λήψη μέτρων»

 δίνοντας έμφαση «ιδιαίτερα σε περιπτώσεις οφειλετών χαρακτηρισθέντων ως ιδιαιτέρου ρίσκου οφειλέτες»!

Τι μπορεί να συνιστά «ιδιαιτέρου ρίσκου οφειλέτες»; Η εγκύκλιος «σκιαγραφεί» το προφίλ τους. Πρόκειται για:

-        οφειλέτες με υψηλές οφειλές

-        οφειλέτες που επέδειξαν αδικαιολογήτως απροθυμία να συμμορφωθούν

-        όσους εντοπίζονται ως «ύποπτοι» μετά από διασταυρώσεις από τη Διεύθυνση Πολιτικής Εισπράξεων

-        όσους η ίδια η ΔΟΥ πιθανολογεί πως μπορεί να αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Η διάταξη αυτή για κατασχέσεις και σε μη ληξιπρόθεσμα χρέη υπάρχει χρόνια τώρα στον Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων, στο υπουργείο Οικονομικών όμως καταφεύγουν σε αυτήν ιδιαιτέρως τώρα που η κατάσταση στην οικονομία είναι έκρυθμη και προκειμένου να διασφαλιστεί το Δημόσιο.

Συγκεκριμένα, η πάγια διάταξη στον ΚΕΔΕ προβλέπει ότι «κατ’ εξαίρεσιν προκειμένου περί οφειλετών υπόπτων φυγής ή και γενικώς εάν εκ της μη αμέσου λήψεως αναγκαστικών μέτρων πιθανολογήται κίνδυνος ζημίας του Δημοσίου, ο Διευθυντής του Δημοσίου Ταμείου δικαιούται να προέλθη εις την λήψιν αναγκαστικών μέτρων και πριν ή το χρέος καταστή ληξιπρόθεσμον, δέον όμως προς τούτο να έχη την σύμφωνον γνώμην του Ειρηνοδικείου ή της Αστυνομικής Αρχής της έδρας του Ταμείου όπου δεν εδρεύει Ειρηνοδικείον. Περί τούτου συντάσσεται πρακτικόν. Υφισταμένου πρακτικού κατά τ’ανωτέρω, ο Διευθυντής του Δημοσίου Ταμείου δικαιούται να αρνηθή την χορήγησιν αποδεικτικού ενημερότητος των προς το Δημόσιον χρεών, δι’ είσπραξιν χρημάτων ή αναχώρησιν εις το εξωτερικόν».

Διευκρινίζεται πάντως ότι  «όσα ορίζονται στα προηγούμενα εδάφια, δεν ισχύουν για το αναγκαστικό μέτρο της προσωπικής κράτησης το οποίο και δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν πρόκειται για μη ληξιπρόθεσμα χρέη».