Περιστρεφόμενοι ντερβίσηδες

Εντάξει. Να παραδεχθώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπακούει σε μια πολιτική αρχών. Να συμμερισθώ ότι προτάσσει τη πολιτική απέναντι στη ψηφοθηρία. Να του αναγνωρίσω ότι δεν εμπορεύεται τον πατριωτισμό , ότι αρνείται κάθε εθνικισμό και εναντιώνεται σε οποιαδήποτε καταπίεση των μειονοτήτων. Όλα σεβαστά. Άλλα, δεν καταλαβαίνω .Ή, καλύτερα, ο ίδιος δεν κατανοεί ότι μόνος εφαρμόζει διφορούμενες πρακτικές και ασκείται σε ανούσιες παλινωδίες. Και το χειρότερο; Αντί να αναλάβει τις αποκλειστικά δικές του ευθύνες , ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους.

Η

περίπτωση της υποψηφιότητας της ακτιβίστριας Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιό του είναι χαρακτηριστική των περιδινήσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην αρχή την εμφάνισε ως εκπρόσωπο της μειονότητας της Θράκης. Κατόπιν έγινε γνωστό ότι εκπροσωπούσε τους Ρομά. Εκ των υστέρων την απέσυρε από το ευρωψηφοδέλτιο με το πρόσχημα ότι βρήκε υποψήφιο που εκπροσωπεί καλύτερα τη μειονότητα!

Προφανώς ήθελε ενοχικά να καλύψει τις αντιδράσεις που έφεραν την παραλίγο υποψήφιά του ως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα η οποία είχε συγκρουσθεί με όσους αυτοπροσδιορίζονται ως τουρκογενείς, αλλά και με το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή. Τέλος, όλη η κοινωνία πληροφορήθηκε από έναν άλλο ευρωυποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Σουλεϊμάν ήταν εθνικίστρια και θέσεις της ταίριαζαν περισσότερο σε ακροδεξιά κόμματα και όχι σε αριστερό.

Αφήνω στην άκρη τα περί ρεαλιστικού ή μυωπικού διεθνισμού, καθώς και τα περί ευαισθησιών στις ενδομειονοτικές αντιφάσεις και ανταγωνισμούς. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη εκλογική πριμοδότηση ενός Τούρκου, ενός Πομάκου ή ενός Ρομά. Ακόμα και αν πιστέψω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τις επιλογές του με βάση τη μεγιστοποίηση των εκλογικών ποσοστών του, οι ανεπάρκειες και οι αρρυθμίες του είναι ευδιάκριτες.

Ωστόσο παραπάνω από ορατές είναι η άγνοια, η επιπολαιότητα και η απουσία κριτηρίων όσων στελεχών του έχουν επιφορτισθεί να συμπληρώσουν τα ψηφοδέλτιά με πρόσωπα των οποίων δεν έχουν εξετάσει καν τη συμπεριφορά, τη νοοτροπία και τις θέσεις τους. Μη πάμε μακριά. Πρόσφατη είναι η υποψηφιότητα για περιφερειάρχη δυτικής Μακεδονίας εκείνου του ακροδεξιού τηλεαστέρα Καρυπίδη, την οποία υποχρεώθηκε άρον άρον να αποσύρει.

Συνδυασμένες ο δύο περιπτώσεις υπενθυμίζουν το ρητό που αποδίδεται στον Αθηναίο κωμωδιογράφο Μένανδρο: «Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού.» Πόσο μάλλον συνετό είναι γα ένα αριστερό κόμμα κορώνες να απαντάει στους επικριτές του , τύπου Πάγκαλου, επιστρατεύοντας ξεθυμασμένες εθνικοπατριωτικές σε στυλ « και εσύ παρέδωσες στους Τούρκους τον Οτσαλάν»;

Γίνεται, δυστυχώς , φανερό ότι στο πυκνό πολιτικό χρόνο μέχρι τις Ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει σχετικά ευάλωτος, ταλαντευόμενος βιαστικά ανάμεσα σε εσωκομματικές ριζοσπαστικές, μετριοπαθείς και τυχοδιωκτικές φωνές. Και όσο δεν αναλαμβάνει με τόλμη και ειλικρίνεια τις ευθύνες των λαθών και των παραλείψεών του, τόσο περισσότερο ο προγραμματικός του λόγος θα πλήττεται από την ευρωρητορία της κεντροδεξιάς και τους εθνοκάπηλους πομφόλυγες της ακροδεξιάς.

Αναπόφευκτα , για να συσπειρώσει την κρίσιμη εκλογική μάζα, οφείλει να αποφύγει τακτικιστικές μανούβρες, υψιπετή αντιεθνιστική ρητορεία και πέταγμα της μπάλας στη κερκίδα. Κυρίως, όμως , να μείνει πολιτικά σταθερός αξιοποιώντας το ηθικό του πλεονέκτημα. Κάθε άλλη πολιτική σβούρα αλά Σουλειμάν και Καρυπίδη θα τον κάνει να μοιάζει με περιστρεφόμενο ντερβίση . Εκείνη τη φιγούρα που στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της σε μια μυσταγωγία που ξεπερνά το φράγμα του χώρου και του χρόνου.