Όταν οι Ευρωπαίοι μας ξεπερνούν σε λαϊκισμό

Αν και οι γερμανικές εκλογές –αίτινες είχαν μεγαλοπομπωδώς προσδιοριστεί ως χρονικό ορόσημο για τη τελική εξέλιξη του «ελληνικού προγράμματος διάσωσης»-, πέρασαν, εν τούτοις, όλες οι νεότερες ενδείξεις αναφέρουν ότι Γερμανία και Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Ένωση και Γερμανία (η σειρά δεν έχει πλέον ουδεμία σημασία, καθώς, υπάρχει αλληλοκάλυψη ή και καθολική ταύτιση), παρά τα υπεσχημένα δεν «επιθυμούν» και δεν «θέλουν» να βρεθεί άμεση λύση στο μείζον πρόβλημα

του χρέους, πρόβλημα που ως γνωστό επικυριαρχεί, αλλά, και συντονίζει δομικά όλα τα άλλα που συντρέχουν. Αντ’ αυτού, τώρα, προτάσσεται ένα νέο «χρονικό ορόσημο», -αυτό των Ευρωεκλογών που θα γίνουν το Μάιο του 2014-, με βασικό επιχείρημα ότι ένας νέος διακανονισμός του «ελληνικού προβλήματος» θα προκαλέσει σθεναρές αντιδράσεις από τους υπόλοιπους εταίρους και θα προσληφθεί ως ένα «κακό προηγούμενο» από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που, κακά τα ψέματα, όπως και η ελληνική τελεί υπό πλήρη σύγχυση.

Ως φαίνεται, δηλαδή, η τύχη του προβλήματος (και των Ελλήνων φυσικά), θα σέρνεται και θα αναβάλλεται (κατά το παραδοσιακό ενδοχώριο τρόπο (!) που καταγγέλλεται σαν λαϊκισμός και κατεργαριά από τους νουνεχείς και ορθολογιστές Ευρωπαίους), από… εκλογική αναμέτρηση σε … εκλογική αναμέτρηση! Την ίδια ακριβώς στιγμή, όμως, όλοι εκείνοι οι σοβαροί όσο και σκληροί παράγοντες που συντέλεσαν στο να σχεδιαστεί, να διαμορφωθεί και να λειτουργήσει το «ελληνικό πρόγραμμα» επιμένουν ότι αυτό – τούτο ήταν ένα λάθος και δεν οδηγεί πουθενά: η υπερφορολόγηση, οι περικοπές και η, χωρίς έλεος, λιτότητα αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τη χώρα μας και την οδηγεί μαθηματικά στην υπανάπτυξη, τη φτώχεια και, άρα, μακριά από την Ευρώπη της προόδου. Αμέσως – αμέσως εδώ έχουμε μια πρώτου μεγέθους αντίφαση των Ευρωπαίων που, προκειμένου, να μη διαταραχτούν βαθύτερα οι σχέσεις μεταξύ των εταίρων και να μη προκληθεί περισσότερο η ευρωπαϊκή (στενάζουσα και μπλοκαρισμένη από τους ίδιους!), κοινή γνώμη, παραπέμπουν τη λύση στο μέλλον αφήνοντας ουσιαστικά την Ελλάδα στη τύχη της. Αν αυτό δεν είναι λαϊκισμός και μάλιστα του αίσχιστου είδους τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Και ύστερα η «θεσμική Ευρώπη» διερωτάται πως δημιουργούνται όλα αυτά τα ακροδεξιά, τα αυτονομιστικά ή και τοπικιστικά κινήματα που πάνε κόντρα (sic), στα ευρωπαϊκά κεκτημένα και, εν πολλοίς, την «μεγάλη Ιδέα» της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Πρόκειται, ασφαλώς, για καταφανή υποκρισία. Μια υποκρισία χωρίς όρια και χωρίς τέλος. Μια υποκρισία που το μόνο που υπηρετεί είναι τα άνομα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, ήγουν αυτά τα ίδια που με τόση παρρησία κατήγγελλε το Spiegel (για την Ελλάδα) ως ο κύριος εκφραστής της γερμανικής άρχουσας τάξης και αντίληψης! Ως εκ τούτου (ή μετά τούτων), εξαγάγουμε το συμπέρασμα ότι ο εμπαιγμός της χώρας μας εκ μέρους των δυνατών της Ευρώπης κινείται έξω από κάθε γνωστό όριο : εκτός από την δολιότητα που ενέχει είναι εντελώς πρόστυχος και μας καταδικάζει σε… θλιβερή μοναξιά. Όθεν, εμείς οι Έλληνες οφείλουμε και πρέπει να αντιληφθούμε, έστω, καθυστερημένα το μήνυμα των καιρών. Οφείλουμε και πρέπει να σοβαρευτούμε και να καταλάβουμε ότι αν, λίαν συντόμως, δεν αναβρεθεί ένα ενεργό πολιτικό υποκείμενο που θα αφηγείται με καθαρότητα και αξιοπιστία την κατάσταση και τους στόχους της χώρας, θα καταλήξουμε μια παρείσακτη χώρα και λαός που πολύ θα ενθυμίζει το ένδοξο, πλην όμως αιματηρό και πάμφτωχο παρελθόν της…