Οι πολιτικοί δωματίου και ο «λαϊκισμός του αντιλαϊκισμού»

Έχουν όνειρα για το μέλλον. Ονειρεύονται ανασυνθέσεις του πολιτικού σκηνικού, ανακατατάξεις, νέα κόμματα και εξαφάνιση ορισμένων παλαιών -όχι όλων των παλαιών, όχι αυτών που κυβέρνησαν 25 χρόνια και έχουν τεράστια ευθύνη για την παρούσα κατάσταση, αλλά μόνο αυτών που δεν τους αρέσουν.

Διαπιστώνουν, αίφνης, «κενό μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ» και φιλοδοξούν να το καλύψουν οι ίδιοι. Χωρίς να τους φωνάξει κανείς. Και, κυρίως,

χωρίς να ευαγγελίζονται μία πρόταση ριζικά διαφορετική και από τα δύο «όρια» του κενού. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι τηρούν ίσες αποστάσεις. Η πρότασή τους (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, έστω και σε αδρές γραμμές…) είναι όντως ριζικά διαφορετική από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όχι από την πρόταση και -κυρίως- από την ασκούμενη πολιτική της ΝΔ.

Επαγγέλλονται «μεταρρυθμίσεις». Ζητούν από τα κόμματα και τους «παραδοσιακούς» πολιτικούς να αγνοήσουν το πολιτικό κόστος και να κάνουν «αυτό που πρέπει να γίνει». Απαλλαγμένοι από την «δουλεία» της επανεκλογής, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, να υποστηρίζουν ακόμη και τις πιο επώδυνες παρεμβάσεις. Σνομπάρουν τους «πολιτευτές», εκείνους που επικαλούνται το επιχείρημα ότι «δε θα μπορούν να κυκλοφορήσουν στην περιφέρειά τους», γελάνε με βουλευτές που κρατούν επαφές με ψηφοφόρους τους σε γάμους, κηδείες, κοινωνικές εκδηλώσεις, κοπές βασιλόπιτας.

Καταγγέλλουν τον «λαϊκισμό». Τον πάσης φύσεως «λαϊκισμό». Και δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν ακόμη και βουλευτές της συμπολίτευσης να διανοούνται, έστω, να καταψηφίσουν μέτρα τα οποία τίθενται ως «προαπαιτούμενα» από τους δανειστές. Και βαφτίζουν ως «λαϊκισμό» όλα όσα μπορεί να πει κανείς για να τεκμηριώσει το αυτονόητο: ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι κοινωνικά και οικονομικά καταστροφική. Ποιο γιαούρτι του συνταξιούχου; ποιο παγκάκι του νεοάστεγου; ποιες οικογένειες που αναγκάζονται, λόγω ανεργίας, να ζήσουν με την πενιχρή σύνταξη της γιαγιάς ή του παππού; Λαϊκισμός, όλα αυτά. Υπαρκτά προβλήματα, αλλά πάντως όχι τόσο σοβαρά ώστε να παρεκκλίνουμε από την επιχείρηση «σωτηρίας της χώρας».

Τόλμησε κάποιος να πει ότι ο ευφημισμός της «διαθεσιμότητας» κρύβει απολύσεις, διαζύγια και ξεσπιτωμένους ανθρώπους; «Είναι λαϊκιστής».

Τόλμησε κάποιος να ισχυριστεί ότι πρέπει η Ελλάδα να πει κάποια στιγμή και κάποιο «όχι» στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες των δανειστών; Πώς τόλμησε! «Υπονομεύει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας…».

Τόλμησε κάποιος να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση «καταστροφική» και να πει πως πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατόν; «Ποντάρει στην χρεοκοπία για μικροπολιτικές σκοπιμότητες».

Βεβαίως, αυτοί οι «πολιτικοί», οι «αντιλαϊκιστές», έχουν «γωνίες», δεν τα βλέπουν όλα «στρογγυλά». Τολμάει η Αριστερά να μιλήσει για τα μαγκάλια που σκοτώνουν ανθρώπους; Τυμβωρυχία. Τολμάει ο Τσίπρας να μιλήσει για μορατόριουμ αποπληρωμής τόκων προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για κοινωνική ανακούφιση; Δεν ξέρει τί του γίνεται και αγνοεί τους συσχετισμούς δύναμης στην Ευρώπη. Τολμάει ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης να μιλήσουν για την ανάγκη αύξησης του κατώτατου μισθού στα 700 ευρώ; Λαϊκίζουν, δεν υπάρχει αμφιβολία. Βγάζει η ΔΗΜΑΡ ανακοίνωση για την ανάγκη αλλαγής πολιτικής; Διολίσθησε στον λαϊκισμό, είναι φανερό. Μάτι βγάζει.

Οι ευαισθησίες τους, όμως, είναι επιλεκτικές. Όταν κάποιος αριστερός λέει οτιδήποτε εκτός πλαισίου, τον κατακεραυνώνουν. Δεν τους ενοχλεί, πάντως, ότι τα τέλη κυκλοφορίας ενός αυτοκινήτου 2.000 κυβικών είναι ακριβότερα από τα τέλη για την κατοχή ενός 10μετρου «καμπινάτου» σκάφους. Ούτε τους ενοχλεί ότι η κυβέρνηση, απ’ όλες τις προταθείσες «βελτιώσεις» στο φορολογικό, επιλέγει να μειώσει τις αντικειμενικές αξίες στο Παλαιό Ψυχικό και ταυτόχρονα κόβει το ΕΚΑΣ από τα ΑμΕΑ. Όσο για την τροπολογία της νύχτας του Στουρνάρα, με την οποία χαρίζονταν 93 εκατομμύρια πρόστιμα σε off shore και επανερχόταν η ασυλία τους; Μάλλον δεν την πήραν χαμπάρι.

Ε, εντάξει, δεν μπορούν να τα παίρνουν χαμπάρι και όλα. Σημασία έχει να μην λαϊκίζει κανείς. Να μην μιλάει για τη φτώχεια. Για να αφήνει ο Στουρνάρας (σχεδόν) αφορολόγητους τους εφοπλιστές κάτι θα ξέρει. Μην αλλάξουν και σημαία. Καλύτερα να αλλάξουν πατρίδα οι 25άρηδες με τα δύο μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.

Άλλωστε, οι εν λόγω θέλουν μεν να αλλάξουν την Ελλάδα, αλλά δεν «κολυμπούν» ακριβώς και στην κοινωνία. Καθηγητές πανεπιστημίου, εισοδηματίες, επιχειρηματίες με λυμένα προβλήματα βιοπορισμού, πολιτευτές που το μόνο που κατάφεραν είναι να διοριστούν υφυπουργοί χωρίς να καταφέρουν ποτέ να εκλεγούν σε κανένα από τα… 10 κόμματα που άλλαξαν. Κάνουν συνεστιάσεις, διοργανώνουν εκδηλώσεις σε κεντρικά θέατρα, συναντώνται σε ρετιρέ και, κάπου μεταξύ της μοσχαρίσιας γάλακτος, του αβγοτάραχου Μεσολογγίου και του λαχταριστού φιλέτου καπνιστού σολομού, βρίζουν τον Τσίπρα, τον Κουβέλη που ρέπει προς τον λαϊκισμό, τους διαδηλωτές, όλους όσοι «δεν συμμορφώνονται». Κάνουν πολιτική δωματίου, γιατί είναι πολιτικοί δωματίου.

Και ασκούν το χειρότερο είδος λαϊκισμού: τον «λαϊκισμό του αντιλαϊκισμού». Με τη διαφορά ότι υπάρχει ο λαϊκισμός, υπάρχει και η λαϊκότητα. Και για να προχωρήσουν οι όποιες «μεταρρυθμίσεις», χρειάζεται το μίνιμουμ της κοινωνικής συναίνεσης. Ή έστω ανοχής.

Ειδάλλως, φτάνουμε στο σημείο να αποθεώνουμε έναν αποτυχόντα υπουργό, που κόντεψε να ρίξει την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, επειδή λάνσαρε ως «μεταρρύθμιση» άγρια οριζόντια μέτρα χειρότερα κι απ’ τα μνημονιακά. Ή να θεωρούμε ότι ο κεντροαριστερός σήμερα είναι αυτός που ομνύει μεν στο όνομα του Λεωνίδα Κύρκου, αλλά προτιμά να κόψει αναπηρικές συντάξεις για να μην του φύγουν οι εφοπλιστές από το ελληνικό νηολόγιο.