ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Αμάν μ’ αυτές τις πρόωρες εκλογές. Έλεος. Νισάφι πια. Τουλάχιστον επτά φορές, στους 14 μήνες που είναι αυτή η κυβέρνηση, οι δημοσιολογούντες μας «πληροφορούν», και μάλιστα με περισπούδαστο ύφος, ότι «παίζει» σοβαρά το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Θα ήθελα να ξέρω ποιοί είναι αυτό το «Μαξίμου» που σύμφωνα με τους δημοσιολογούντες σκέφτεται τις εκλογές! Αν όντως υπάρχουν τέτοιες κυβερνητικές «πηγές» απορώ γιατί οι μεταφορείς της «είδησης» τούς έχουν ακόμη ως πηγές, αφού, εκ των πραγμάτων, έχουν αποδειχθεί

Λοιπόν, για να κοπεί για μια ακόμη φορά το αστείο: πρόωρες εκλογές δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπήρχαν και όλες τις προηγούμενες φορές που εξαγγέλθηκαν από τηλοψίας, ραδιοφωνικών συχνοτήτων και εφημερίδων. Δεν ξέρω γιατί επιμένουν κάποιοι να συνεχίζουν αυτή την ανοησία. Αν δεν τους ενδιαφέρει η εγκυρότητα είναι δικό τους πρόβλημα. Δεν μπορεί όμως κάθε φορά που ανακύπτει ένα πρόβλημα ή στριμώχνεται η πολιτική κατάσταση αμέσως να εγείρεται και θέμα κάλπης. Η κατάσταση έχει ξεπεράσει και το όριο της φαιδρότητας.

Ας εξετάσουμε όμως γιατί δεν πρόκειται να γίνουν γενικές βουλευτικές εκλογές ακόμη κι αν παραιτηθούν, που πολύ αμφιβάλλω, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Πρώτον, ξεκινά η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Μου φαίνεται, και είναι, αδιανόητο η κυβέρνηση να αφήσει το γάμο και να πάει για τα πουρνάρια. Όλη της η πολιτική έχει στηριχθεί στην επιτυχή έκβαση αυτών των διαπραγματεύσεων.

Ενώ ο χρόνος πιέζει η κυβέρνηση θα παίξει καθυστέρηση; Έχει την πολυτέλεια να εγκαταλείψει την εκταμίευση της δόσης; Θα χαραμίσει το, μικρό έστω, πρωτογενές πλεόνασμα που, ακόμη και με λογιστικό τρόπο να δημιουργείται, είναι το μόνο της όπλο για να διαπραγματευθεί, την Άνοιξη, τρόπους ελάφρυνσης του χρέους; Αν φάμε κάνα δίμηνο με τις εκλογές (προεκλογική περίοδος, διερευνητικές εντολές, προγραμματικές δηλώσεις, νέοι υπουργοί κ.α.) δεν θα τιναχθεί όλο το οικονομικό πρόγραμμα στον αέρα;

Δεύτερον, για πρώτη φορά η κυβέρνηση, από πέρσι τον Ιούνιο όταν πρωτοεξελέγη, ξεφεύγει, πρόσκαιρα έστω, από το καναβάτσο του μνημονίου και εμφανίζεται ισχυρή σε ένα τομέα, τον δημοκρατικό-αντιφασιστικό, που φορτίζει και κυριαρχεί στην επικαιρότητα. Θα αφήσει την ευκαιρία να ξεδοντιάσει την Χρυσή Αυγή; Μα, εκτός από δημοκρατικό της καθήκον, είναι και εκλογική της δεξαμενή, ιδίως για τη Ν.Δ., η Χρυσή Αυγή. Δεν θα προσπαθήσει να την λεηλατήσει αποκαλύπτοντας το πραγματικό, εγκληματικό της πρόσωπο; Τόσο ηλίθιος είναι ο Σαμαράς που θα της δώσει οδό διαφυγής;

Τρίτον, αν προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, τι θα γίνει με τις έρευνες για την εγκληματική δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής; Θα ατονήσουν ή ακόμη χειρότερα° θα παγώσουν; Θα δοθεί η δυνατότητα στο Μιχαλολιάκο και την κομπανία του να σβήσουν ίχνη, να εξαφανίσουν στοιχεία, να εξαγνιστούν μέσω της κάλπης;

Εάν γίνουν εκλογές δεν θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση ότι ουσιαστικά τους αθωώνει; Με αυτή την κατηγορία θα προσέλθει στις κάλπες; Ας είμαστε σοβαροί: Όποιος προτείνει να γίνουν τώρα γενικές βουλευτικές εκλογές ουσιαστικά προσφέρει δεκανίκι στη Χρυσή Αυγή και θα τιμωρηθεί γι’ αυτό στις κάλπες.

Είναι δε τεράστια πολιτική γκάφα του ΣΥΡΙΖΑ ή όποιου άλλου υποστηρίζει ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, όχι για να ξεπατώσουμε την Χρυσή Αυγή, αλλά για να φύγει η κυβέρνηση. Και ενδεχομένως θα αποδειχθεί και ιστορικό λάθος του, εάν οδηγηθούμε σε γενικές εκλογές επειδή αρνείται να συμπράξει στη συγκρότηση δημοκρατικού-αντιφασιστικού μετώπου, που θα πετάξει εκτός κοινοβουλίου τους εγχώριους επιγόνους του Χίτλερ, προτιμώντας μια γενική πολιτική αναμέτρηση με την κυβέρνηση.

Σε κορυφαία θέματα του δημόσιου βίου δεν χωράνε μικροκομματικές λογιστικές σκοπιμότητες. Η υπεύθυνη στάση είναι αυτή που αποφέρει στα κόμματα (και εκλογικά) κέρδη. Η αντίληψη ότι από το ξεπάστρεμα της Χρυσής Αυγής ωφελείται η κυβέρνηση είναι μυωπική και λανθασμένη επειδή προσεγγίζει τις εξελίξεις με αστυνομικούς όρους, ηττοπάθεια και φοβικά σύνδρομα.

Γιατί ωφελείται μόνον η κυβέρνηση; Δεν ωφελείται η Αριστερά; Δεν ωφελείται το δημοκρατικό-αντιφασιστικό κίνημα; Δεν ωφελούνται η χώρα και ο δημόσιος βίος; Σε τελική ανάλυση είναι τόσον ηλίθιοι να χαρίζουν την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής στην κυβέρνηση.

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη αντιπολίτευση είναι να πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση δημοκρατικού-αντιφασιστικού μετώπου. Να μην υποστείλουν τον αντιπολιτευτικό αγώνα και την αντημνημονιακή αντιπαράθεση, αλλά να εγκαλούν, να πιέζουν και να στριμώχνουν την κυβέρνηση εφόσον δεν το κάνει.

Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μιλάει για διπλά και τριπλά δημοψηφίσματα, θα πρέπει να ακολουθήσει την ίδια τακτική που είχε και έναντι του ΚΚΕ όταν συνεχώς το πίεζε να δηλώσει ότι θα συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια τακτική που απεδείχθη προσοδοφόρα για τον ΣΥΡΙΖΑ και καταστροφική για το ΚΚΕ που επέμεινε στην άρνηση.

Να πιέζει συνεχώς πρέπει την κυβέρνηση, για να τελειώσουν, όλα τα κόμματα μαζί, με τη Χρυσή Αυγή. Αυτός που θα ομιλεί και θα προσπαθεί ενωτικά, στο συγκεκριμένο θέμα, είναι αυτός που θα αποκομίσει και τα μεγαλύτερα οφέλη και όχι αυτός που θα εμφανίζεται αρνητικός.

Τέταρτον, η Χρυσή Αυγή εάν γίνουν γενικές βουλευτικές εκλογές θα έχει καταφέρει από ένοχη, υπόλογη και κατηγορούμενη να γίνει εμβρυουλκός των πολιτικών εξελίξεων. Θα είναι αυτή που θα έχει ορίσει το γήπεδο και κατ’ επέκτασιν και το περιεχόμενο της εκλογικής αντιπαράθεσης. Μόνον μια κυβέρνηση κρετίνων θα παραχωρούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων στον αντίπαλο, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο τέτοιας ποιότητας, ο οποίος, επιπροσθέτως, είναι δεμένος πισθάγκωνα στα σχοινιά.

Πέμπτον, η χώρα βρίσκεται για μια ακόμη φορά στη διεθνή επικαιρότητα. Αρνητικά. Τώρα διασύρεται όχι για τα οικονομικά, αλλά γιατί στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία υπάρχουν νεοναζιστές που την απειλούν και μάλιστα δολοφονούν πολιτικούς αντιπάλους τους. Ταυτόχρονα πιέζεται να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγεία». Οι δηλώσεις του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Σβόμποντα, του Κον Μπεντίτ και σειράς άλλων θεσμικών παραγόντων της Ε.Ε. είναι χαρακτηριστικές.

Σε λίγες ημέρες ο Σαμαράς θα πάει στο Ισραήλ να συζητήσει και να κλείσει συμφωνίες και για την ΑΟΖ. Για ένα κορυφαίο δηλαδή θέμα που μπορεί να δώσει οικονομική ανάσα στη χώρα, γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα και να την καταστήσει σημαντικό ενεργειακό παίχτη. Ταυτόχρονα, μέσα από αυτή τη συμμαχία, η χώρα αποκτά και έναν σημαντικό (συν)εταίρο έναντι της Τουρκίας. Όταν στη χώρα μας υπάρχει μια εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση που αρνείται το ολοκαύτωμα και προωθεί το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό είναι λογικό να ορθώνονται εμπόδια στη συνεργασία των δύο χωρών.

Η εκκαθάριση της Χρυσής Αυγής συμφέρει λοιπόν και τη χώρα. Αν τους απομονώσουμε, τους πετάξουμε από το Κοινοβούλιο, τιμωρήσουμε την παραβατικότητα τους θα ενισχύσουμε και τη θέση της χώρας στα σημαντικά διεθνή φόρα και κέντρα λήψης αποφάσεων. Το ξεπάτωμα της Χρυσής Αυγής είναι λοιπόν και πατριωτική – εθνική υπόθεση. Θα διακινδυνεύσει ο Σαμαράς, προκηρύσσοντας γενικές βουλευτικές εκλογές, να ξαναδώσει στους νεοναζί κοινοβουλευτικό βήμα; Θα ήταν ανεύθυνος, άφρων και επιζήμιος για τα εθνικά συμφέροντα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για κάποιους άλλους που όμως δεν είναι του παρόντος, γενικές βουλευτικές εκλογές δεν θα έχουμε. Στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον και με αφορμή τυχόν παραίτηση βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Μακάρι, ο Μιχαλολιάκος και η κομπανία του, να κάνουν το μοιραίο, γι’ αυτούς, λάθος και να παραιτηθούν. Για να τελειώνουμε, με τους τρόπους που υποδείξαμε χθες (ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ), μια ώρα νωρίτερα μαζί τους. Τη χάρη να τους δώσουμε, μέσα από γενικές κάλπες, οδό διαφυγής και το φιλί της ζωής δεν πρέπει όμως να τους την κάνουμε. Όποιος το επιχειρήσει θα τιμωρηθεί σκληρά από το λαό.

Ο Σαμαράς αυτό το ξέρει και δεν πρόκειται να παρασυρθεί από κάποιους ανεγκέφαλους που νομίζουν ότι η χώρα είναι κάτι που μπορεί να παιχτεί στα ζάρια…