Οι… μαύρες χήρες της Υεμένης

Όπως αναφέρεται σε έκθεση της Κρατικής Ασφάλειας Πληροφοριών της Υεμένης, οι γυναίκες είναι ηλικίας μεταξύ 25 και 50 ετών και οι περισσότερες εξ αυτών δολοφόνησαν τους συζύγους των με τη βοήθεια ανδρών συγγενών τους.

Η ενδοοικογενειακή βία, η ανισότητα στο γάμο, η ζήλια, το αίσθημα της κατωτερότητας και οικονομικές πιέσεις αναφέρονται ως τα κύρια κίνητρα. Οι περισσότεροι από τους άνδρες πυροβολήθηκαν, δηλητηριάστηκαν, ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου.

Οι δολοφονίες θεωρούνται από πολλούς ως μια

απελπισμένη αντίδραση στην ανεξέλεγκτη ανισότητα των δύο φύλων στη χώρα.

Το πιο διαβόητο έγκλημα αυτού του είδους συνέβη τον Αύγουστο σε ένα χωριό στην επαρχία Μαρίμπ, όπου μια 40χρονη γυναίκα σκότωσε τον άντρα της και τους δύο γιους της μετά από οικογενειακό καβγά.

Παρά την απότομη αύξηση της ενδοοικογενειακής γυναικείας βίας το 2012 στην Υεμένη, διπλάσιος ήταν ο αριθμός των γυναικών που δολοφονήθηκαν.

Μετά τον πόλεμο του 1994, η ανισότητα των δύο φύλων έχει αυξηθεί δραματικά στη χώρα.

Το 1999 έγινε προσπάθεια να ορισθεί το 15ο έτος ως ελάχιστο όριο ηλικίας γάμου για τα κορίτσια, αλλά απορρίφθηκε. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα έγινε και πάλι προσπάθεια για να ορισθεί το 17ο έτος ως ελάχιστο όριο ηλικίας γάμου για τα κορίτσια, αλλά και πάλι απορρίφθηκε από τους συντηρητικούς βουλευτές.

Στοιχεία που συγκέντρωσε ο ΟΗΕ το 2004, δείχνουν ότι το 17,2% των κοριτσιών ηλικίας 15-19 ετών ήταν παντρεμένα ή διαζευγμένα ή χήρες.

Ο ποινικός κώδικας της Υεμένης, σε μεγάλο βαθμό, είναι μεροληπτικός υπέρ των ανδρών που διαπράττουν «εγκλήματα τιμής», και η τιμωρία που τους επιβάλλεται, για τη δολοφονία μοιχαλίδων συζύγων, είναι κατ’ ανώτατο όριο ενός έτους ή ακόμα και πρόστιμο.

Στην Υεμένη, δεν υπάρχουν σήμερα νόμοι κατά του συζυγικού βιασμού και παρά το γεγονός ότι η σεξουαλική επαφή με κορίτσια που δεν έχουν φθάσει στην εφηβεία είναι παράνομη, εν τούτοις πολλά είναι αυτά που στην προεφηβική ηλικία έχουν υποστεί συζυγικό βιασμό.

Η ανισότητα των δύο φύλων αντανακλάται σε μεγάλο βαθμό και στη νομοθεσία της χώρας, για τις γυναίκες που παγιδεύονται σε ένα καταναγκαστικό γάμο ή στη περίπτωση διαζυγίου.

Ένας άντρας μπορεί να χωρίσει τη γυναίκα του με μια απλή αποκήρυξη της τρεις φορές, αντίθετα μια γυναίκα μπορεί να ζητήσει διαζύγιο μόνο υπό ορισμένες προϋποθέσεις, π.χ. αν ο σύζυγός της δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά στα οικογενειακά βάρη. Σε κάθε άλλη περίπτωση μπορεί να χωρίσει αρκεί να επιστρέψει το ποσόν της προίκας της.

Η επιμέλεια των παιδιών, σε περίπτωση διαζυγίου, είναι υπόθεση των ανδρών, γιατί θεωρούνται ως φυσικοί κηδεμόνες των παιδιών, ενώ οι γυναίκες θεωρούνται ως θεματοφύλακες και δεν έχουν νομικά δικαιώματα.