Οι φράουλες πήραν «εκδίκηση»

Το φαγητό που σου θυμίζει τον γενέθλιο τόπο, το μέρος που μεγάλωσες, δεν είναι απαραίτητα και το φαγητό που θα σου χαϊδέψει τον ουρανίσκο. Για παράδειγμα, εγώ δεν τρώω «χοχλιούς μπουμπουριστούς». Δεν μου αρέσουν. Όπως δεν μου αρέσει και η ρακή. Όμως, η έντονη μυρωδιά της ανακαλεί στη μνήμη παιδικές εικόνες και νοσταλγία που σε γυρίζουν σε εκείνο το μαγικό κουκούλι.

Είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνεις, τόσο θέλεις να πιαστείς από κάπου. Δεν κρατάω σημειώσεις για το πόσο ανέβηκαν σε κάθε περιοχή τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Κάποιοι θα επιχειρηματολογήσουν ότι αντίστοιχα υψηλά ποσοστά παρατηρούμε και στα υπόλοιπα ακροδεξιά Κόμματα στην Ευρώπη. Και αυτό είναι το δυσάρεστο συμπέρασμα των Ευρωεκλογών . Όμως, στην υπόλοιπη Ευρώπη η αύξηση των ποσοστών των ακροδεξιών σχηματισμών αντιμετωπίστηκε διαφορετικά. Ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες αποδέχτηκαν την πραγματικότητα και την άνοδο του ακροδεξιού μορφώματος και έκαναν τα πρώτα βήματα για να το αντιμετωπίσουν, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.

Άμοιροι ευθυνών; Ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Ξέραμε τις αιτίες. Ήταν λάθος τα μνημόνια. Δεν έπρεπε να μπούμε. Ο αντιμνημονιακός αγώνας εναντίον των «δυνάμεων κατοχής» ήταν στην ημερήσια ατζέντα. Το ίδιο και οι δημοσκοπήσεις για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

«Αναλύαμε θεωρητικά το πρόβλημα» , παραδέχεται γνωστός πολιτικός και πανεπιστημιακός. Όμως η σκληρή καθημερινότητα ήταν ο «ορατός εχθρός» που χτυπούσε πισώπλατα.

Κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8, παρελαύνει άλλη μια ιστορία παραπλάνησης, διαφθοράς, ασυδοσίας. Τι να πεις στον συνταξιούχο που μετράει με αγωνία τα τελευταία ευρώ;

Η πολιτική ατζέντα έχει μεταφερθεί στο γυαλί. Θεωρίες συνωμοσίας, κουβέντες καφενείου, ναρκισσισμός, άρνηση να δει κανείς την πραγματικότητα. Θυματοποίηση, εκρήξεις, κραυγές και ψίθυροι .

Μια κοινωνία καθηλωμένη σε διλήμματα. Βεβαίως, κάνει θυσίες ο ελληνικός λαός. Σίγουρα, τα πέντε χρόνια μνημονίου και τα επτά ύφεσης έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Οι μεν διαπραγματεύονται σκληρά με την «τρόικα» για πλεόνασμα και οι δε γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια μνημόνια και τρόικες. Εντωμεταξύ, το Πέραμα και η Κοκκινιά βουλιάζει στην ανεργία.

Η Πόπη είναι 39 χρονών. Μητέρα δύο παιδιών, έχει απολυθεί πρόσφατα από το κατάστημα υαλικών που κατέβασε ρολά. Ο άντρας της έχει δυο χρόνια να κάνει μεροκάματο στην οικοδομή και η κατάκοιτη μητέρα της βλέπει την σύνταξη κουτσουρεμένη.

Η Πόπη δε διστάζει να δηλώσει ότι ψήφισε Χρυσή Αυγή. «Ναζισμός! Δεν ξέρω, εγώ από τέτοια!». Χτύπησε πόρτες, παρακάλεσε γνωστούς και άγνωστους να βρει δουλειά και κατέληξε στα συσσίτια της εκκλησίας. Πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι; Κουνάει αρνητικά το κεφάλι. Όχι, θα σου πει. Ούτε πιστεύει ότι κάποιο πολιτικό Κόμμα μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά της. Τότε; Τιμωρία. Νομίζει ότι με την ψήφο της θα τιμωρήσει όλους τους άλλους. Εκείνους που δεν έχουν τα ίδια προβλήματα. Έτσι, τουλάχιστον νομίζει. Είναι συνέχεια οργισμένη. Έχει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ούτε για την ίδια, ούτε για τα παιδιά της. Ένοχη; Δεν ξέρω. Η Αθήνα μοιάζει διχασμένη. Μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Πώς θα βρούμε τις πιο προοδευτικές λύσεις; Πώς θα υλοποιήσουμε τις διαφορετικές προτάσεις; Πώς θα καταπολεμηθεί η ανεργία;

Φταίει μόνο η οικονομική κρίση για την άνοδο των ακροδεξιών στις λαϊκές γειτονιές της Νίκαιας, του Περάματος; Η Ευρωπαϊκή Ιστορία έχει διδάξει ότι οι ανακατατάξεις δεν ελέγχονται στα ακραία πολιτικά μορφώματα. Κάτω από το φαράσι του Μνημονίου υπήρχε καλά κρυμμένος ο ρατσισμός, ο φασισμός.

Υπάρχει μια μαγική συνταγή να αλλάξει ο χάρτης της καθημερινότητας μας; Υπάρχουν άραγε οι «ήρωες» ανάμεσά μας; Ήμουν από εκείνες που χάρηκαν στο άκουσμα της είδησης ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα θα ήταν υποψήφια στην Ευρωβουλή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Χάρηκα διπλά όταν έμαθα ότι η Κούνεβα μπήκε στην Ευρωβουλή. Μια γυναίκα που πολέμησε με λύσσα να κρατηθεί στη ζωή . Η μετανάστρια με τα πανεπιστημιακά διπλώματα που αναγκάστηκε να γίνει καθαρίστρια. Η αγωνίστρια που πάλεψε για τα δικαιώματα και τις συνθήκες εργασίας των συναδέλφων της και δέχτηκε το βιτριόλι των φασιστών. Λαβωμένη και αξιοπρεπής, περήφανη και διαυγής σαν το καθαρό νερό που κυλάει στο ρυάκι. Στα γαλανά της μάτια δεν υπάρχει μίσος. Σκέφτομαι την απόσταση που χωρίζει αυτές τις δυο γυναίκες που ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό. Σκέφτομαι και τον Ναμπίλ Μοράντ τον γιατρό με καταγωγή από τη Συρία, το νέο Δήμαρχο Μανωλάδας .

«Οι φράουλες πήραν “εκδίκηση”», θα μου πει συνωμοτικά η έφηβη κόρη μου. Γυρίζω το βλέμμα στον καθαρό Αττικό ουρανό. Είναι μια λαμπερή μέρα.