Ομπάμα: Από τους πολλούς, ένας!

Η παράδοση της βασιλείας και της μοναρχίας υποστηριζόταν γενναία από την κραταιά παράδοση του γαλάζιου αίματος ή του ξίφους. Ο «Ένας» βασιλιάς ενίοτε διέπραττε οικογενειακές εκκαθαρίσεις, σκότωνε τα αδέλφια του, συχνά τα έκλεινε σε μοναστήρια, διότι ο «δεύτερος» βασιλιάς ήταν το πλέον περιττό και επικίνδυνο πρόσωπο μέσα στη χώρα. Με άλλα λόγια ο άναξ ήταν μονογενής, δεν είχε τον όμοιό του, ουσιαστικά είχε πέσει από τον ουρανό, ήταν ουρανοκατέβατος και ουρανοαναμενόμενος, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είχε τον όμοιό του. Για να του μιλήσουν όφειλαν να γονατίσουν και να του αποταθούν χωρίς

να τον κοιτάζουν. Άρα του άξιζε η μοναδικότητα, το αναντικατάστατο και η αιώνια μνεία.

Μεγάλη ή μικρή, η εποχή που εμφανίστηκε η Δημοκρατία δεν άλλαξε το σύστημα της εκλογής (δηλ. της ενθρόνισης) του εκάστοτε πρωθυπουργού, απλώς υποκατέστησε την κληρονομικότητα με την ψήφο και την οικογένεια με το Κόμμα. Όπου τα κόμματα είναι ευάριθμα, οι αρχηγοί, έστω και αν δεν έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα επιτυχίας, παίζουν με τον τρόπο τους το ρόλο του «ενός από τους πολλούς», με άλλα λόγια ο δημοκρατικά εκλεγμένος μυρίζει γη, ενώ ο βασιλικός διάδοχος μοσχοβολάει ουρανό.

Ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Μιτ Ρόμνευ κατά παράδοση είναι δημοκράτες. Πιο σωστά είναι τέκνα ενός εκλογικού συστήματος που αναδεικνύει (όχι και τόσο δίκαια, αλλά όχι και άδικα) τον πρόεδρό του τον οποίο κρίνει αυστηρά κάθε τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο πρόεδρος εξελέγη από την ψήφο 58 εκατομμυρίων ψηφοφόρων (οι υπόλοιποι άνετα θα αναδείκνυαν έναν άλλο πρόεδρο), αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε την προβληματική επιβίωση του δημοκρατικού εκλογικού συστήματος. Για την πλειονότητα των μεταναστών, των Ισπανοφώνων, των Ασιατών, η ταυτότητα του προέδρου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Άρα τι κι αν είναι ΕΝΑΣ από τους πολλούς, το αποτέλεσμα δεν διαφέρει.

Ωστόσο το μέγα κίνητρο της Δημοκρατίας αφορά την ψευδαίσθηση του δημοκράτη οπαδού ότι ο Πρόεδρος μοιάζει κατά κάποιο τρόπο ακόμα και με τον τελευταίο Αμερικανό ψηφοφόρο. Έτσι το λατινικό ρητό e pluribus unum = από τους πολλούς ένας, δεν τονίζει μόνο την αναλογιστική ομοιότητα κάθε μονάδας με τις υπόλοιπες, αλλά και το ονειρικό τέχνασμα ότι κάθε πρόεδρος ζει σαν ένας απ’ όλους. Τυχαία μήπως το Αμερικάνικο πολιτικό στιλ φροντίζει με κάθε τρόπο να επιδεικνύει έναν πρόεδρο κοινό θνητό, με πολυμελή οικογένεια, με απλότητα στους τρόπους και με χιούμορ καθημερινό;

Περιέργως πως, ο πρόεδρος αρχίζει να στερείται το κύρος του και τη λάμψη που τον περιέβαλλε όταν χάνει τις εκλογές και οι ψήφοι αναδεικνύουν κάποιον έτερο εκλεκτό. Τότε και μόνο τότε κάθε πολίτης μπορεί να νιώσει ότι οι εκλογές είναι μέγα τέχνασμα, καθότι ο πρόεδρος – όπως στα παραμύθια – χάνει τον ίσκιο του, ενώ αντίθετα ο πολίτης παραμένει αυτός που είναι συνεχίζοντας να ασκεί το ένστικτο του προεδροφάγου.