Ο Σαμαράς, η Μπλανς και η προδοσία από τη Μέρκελ

Η στρατηγική επιλογή του Αντώνη Σαμαρά, από την πρώτη μέρα που ορκίστηκε πρωθυπουργός, ήταν να προσδεθεί στο άρμα της γερμανικής κυβέρνησης. Πολύ γρήγορα, φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού ότι ο πρωθυπουργός είχε ξεχάσει τα προεκλογικά παχιά λόγια περί «επαναδιαπραγμάτευσης» και ξεδίπλωνε μία στρατηγική που, σε μία φράση, αποτυπωνόταν ως εξής: «τηρούμε όλες τις δεσμεύσεις, κάνουμε ό,τι μας έχουν ζητήσει και προσδοκούμε αφενός ότι θα δουλέψει το πρόγραμμα, αφετέρου ότι οι Γερμανοί θα μας βοηθήσουν με το χρέος

Έως πρότινος, η συγκεκριμένη στρατηγική φαινόταν να βγαίνει στον Αντώνη Σαμαρά. Ακόμη και με την κρίση στην ΕΡΤ, όταν η κυβέρνηση πέρασε μία πολιτική κρίση επιβίωσης, οι Γερμανοί έδειξαν -με συμβολισμούς, όχι με χρήματα ή ουσιαστική βοήθεια- την διάθεσή τους να ενισχύσουν κάπως τον πρωθυπουργό: θυμόμαστε όλοι τη Μέρκελ να καλεί τον Σαμαρά να φωτογραφηθεί δίπλα της σε μία σύσκεψη για την ανεργία στην Ευρώπη, ενώ ο Σόιμπλε ανακοίνωσε τότε ότι θα ερχόταν στην Αθήνα -όπως και έγινε την προηγούμενη εβδομάδα.

Όμως, εκτός από τις συμβολικές εκδηλώσεις στήριξης, το Βερολίνο δεν έχει δείξει καμία πρόθεση να προχωρήσει σε ουσιαστική ενίσχυση της κυβέρνησης ή της χώρας. Αντιθέτως, συγκλίνουσες πληροφορίες από τις επαφές Σόιμπλε-Σαμαρά, δείχνουν ότι ακόμη και μετά τις γερμανικές εκλογές, η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει δραστικές λύσεις για το ελληνικό χρέος, που θα φέρουν την καγκελάριο στη δύσκολη θέση να απολογηθεί γιατί χάθηκαν «χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων».

Σαν να μην έφταναν αυτά, το μήνυμα του Βερολίνου στην Αθήνα προχθές, όταν απειλήθηκε στο Euroworking group η εκταμίευση της υπό-δόσης των 2,5 δισ. ευρώ γιατί έλειπε ένα προαπαιτούμενο με… 80 «διαθεσίμους» στο Δημόσιο, δείχνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να περιμένει τίποτα ουσιαστικό από τον μεγάλο «σύμμαχό» της.

Αντιθέτως, ο Σαμαράς σύρεται στην κατά κεραίαν εφαρμογή ενός προγράμματος που θα βγάλει όλη την κοινωνία στους δρόμους (υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, δημοτικούς υπαλλήλους κ.α.), θα δημιουργήσει χειρότερο μπάχαλο στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με πιθανότατο αποτέλεσμα να τελειώσει ξαφνικά το πολιτικό κεφάλαιο της δικομματικής κυβέρνησης. Όλα αυτά, ενόσω το Μαξίμου γνωρίζει πως, εκτός του «καυτού» Αυγούστου-Σεπτεμβρίου λόγω των προαπαιτούμενων δράσεων, η κυβέρνηση σύρεται και σε νέα σκληρά μέτρα μετά τις γερμανικές εκλογές, όταν η τρόικα θα έρθει για την περίφημη «μεγάλη επιθεώρηση» του φθινοπώρου και θα θέσει επί τάπητος όλα τα ανοιχτά και δύσκολα θέματα. Όταν, δηλαδή, θα απαιτηθεί από τον Αντώνη Σαμαρά να περάσει από τη Βουλή μία νέα δέσμη μέτρων, που θα έχει χαρακτήρα «νέου Μνημονίου» -με αμφίβολο το αν οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές θα αντέξουν να το πάρουν κι αυτό στις πλάτες τους.

Παρόλα αυτά, η στρατηγική επιλογή του πρωθυπουργού δεν έχει αναθεωρηθεί, ούτε κατ’ ελάχιστον. Πηγές του Μαξίμου συνεχίζουν να ελπίζουν ότι «μετά τις γερμανικές εκλογές, όλα θα είναι διαφορετικά», ενώ ο ίδιος ο Σαμαράς, είτε από φόβο, είτε από επιλογή, δεν στέλνει ένα μήνυμα «ως εδώ» στην τρόικα και απλώς ψάχνει «κεφάλια» για «διαθεσιμότητα», για «κινητικότητα» και άλλους φρικτούς νεολογισμούς.

Προφανώς, ο πρωθυπουργός έχει επηρεαστεί από την πρωταγωνίστρια του έργου «Λεωφορείον ο Πόθος», του Τενεσί Ουίλιαμς, την Μπλανς Ντιμπουά. Στην τελευταία σκηνή, η τελευταία ατάκα που λέει η Μπλανς είναι πως «πάντα στηριζόταν στην καλοσύνη των ξένων». Όμως, αμέσως μετά, κατέληξε έγκλειστη στο ψυχιατρείο.