Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΛΕΠΡΟΣ, Η ΓΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΝΕΣ, Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΟΤΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΜΑΡΑ

Ο Ανδρέας είναι μία εμβληματική φυσιογνωμία τις Πλάκας. Ιδιοκτήτης ενός ιστορικού cafe της περιοχής, του Melina’s. Ο Ανδρέας κατάγεται από την Πάτρα, και ως εκ τούτου είναι ΠΑΣΟΚ, πριν ακόμη το ΠΑΣΟΚ ιδρυθεί. Βιοπαλαιστής ων, αναγκάζεται καθημερινά να κάνει πολλούς συμβιβασμούς προκειμένου να τα φέρνει βόλτα.

Όμως το ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ. Έφτασε στο σημείο να κάνει, όπως τώρα αναγνωρίζει, ακόμη και κουτουράδες, έξω από το μαγαζί του, όταν, στις 6 Μαΐου, το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου κατρακύλησε στο 13%.

Εχθές, ήμουν, με φίλους, τον Μιχάλη και τρεις Γιώργηδες, στο «Ζορμπά», στην ταβέρνα ακριβώς από κάτω από το Melina’s. Ο  Ανδρέα ήρθε στην παρέα, μας κέρασε και είπε το πρώτο ..ανέκδοτο. Ποιό ήταν αυτό; Ο άμοιρος, πιστεύει ότι την Παρασκευή, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, θα αποκαθηλώσουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο! Και να σκεφτείτε ότι ο ίδιος, σαν φίλος του Σκανδαλίδη, είναι βενιζελικός. Τέτοια παράνοια!

Με αφορμή αυτό άρχισαν να λέγονται και άλλα ανέκδοτα, τα οποία ευθύς αμέσως και σας μεταφέρω, επειδή νομίζω περιγράφουν με εύθυμο τρόπο την πολιτική, οικονομική και κοινωνική συγκυρία που διερχόμαστε.

Ξεκινώ με το πρώτο. Τι εύχονται οι αστοί, καθαρευουσιάνοι, οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, στον Αντώνη Σαμαρά; Περαστικώς. Το ανέκδοτο δεν ειπώθηκε από κάποιον από την παρέα, αλλά μου μεταφέρθηκε τηλεφωνικώς από την Εσπερία, και μάλλον το διακινούν φίλοι της οικογενείας Μητσοτάκη, αλλά και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο Νικήτας Κακλαμάνης και λοιποί, οι οποίοι δεν μπορούν ακόμη να χωνέψουν το χουνέρι που τους έκανε ο Σαμαράς με το σχηματισμό της κυβέρνησης. Ανεξαρτήτως προθέσεων είναι έξυπνο, και αποδίδει με ακρίβεια το τι πρόκειται να συμβεί, μετά το θέρος, στη Νέα Δημοκρατία.

Το δεύτερο ανέκδοτο αφορά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα.

Ήταν λοιπόν ο Μανωλιός από τα Ανώγεια και πήγε να αγοράσει στάμνες από τη Χώρα, από το Ηράκλειο. Πάει στην αγορά βλέπει κάποιον που πουλάει στάμνες και τον ρωτά. Πόσο κάνουν, ωρέ σύντεκνε, τα μπότια; Σήμερα, ωρέ Μανωλιό, τα ‘χουμε σε καλή τιμή, οπού γιορτάζει ο Άγιος, του απαντά ο καταστηματάρχης. Και πόσο κάνουν; ρωτά ο Μανωλιός. Σήμερα και για σένα Μανωλιό 600 δραχμές το ένα μπότι, του λέει. Δίνει 1200 δραχμές και αγοράζει τα μπότια, τις στάμνες, ο Μανωλιός, τις φορτώνει στο αυτοκίνητο και πάει στο χωριό. Κάθεται, στο καφενείο, να πιεί μία τσικουδιά. Πίνει μία, πίνει δεύτερη, τρίτη, κάποια στιγμή έρχεται ένας συγχωριανός του, βλέπει τις στάμνες, και λέει στο Μανωλιό. Πουλάς ωρέ τον ένα μπότη; Τον πουλάω. Και πόσα θες; Εξακόσια. Πολλά είναι, σου δίνω πεντακόσια. Εντάξει, δώσε πεντακόσια και πάρτον, του λέει ο Μανωλιός. Τον ακούει ο φίλος του Μανωλιού, που μαζί είχαν πάει στη Χώρα και είχαν αγοράσει τα μπότια, και του λέει: Τι κανείς ωρέ, κουζουλάθηκες; Τον αγόρασες 600 και τον πουλάς 500; Και ο Μανωλιός του απαντά: Κουμπάρε έτσι είναι το εμπόριο τη μια κερδίζεις και τη μια χάνεις. Κάπως έτσι είναι και με την τρόικα. Χάσαμε με το μνημόνιο, ελπίζουμε να κερδίσουμε με την επαναδιαπραγμ