Ο Εφιάλτης στον… δρόμο με τις συνιστώσες!

Πράγματι : αν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο… «δρόμο για την εξουσία» είναι οι «συνιστώσες» του, τότε, αλήθεια, το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη των συνιστωσών, αλλά, αφ’ εαυτού ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ! Και τούτο, διότι, οι «συνιστώσες» -ήγουν, τα μικρά ιδεολογικοπολιτικά σχήματα που συνίδρυσαν, εν πολλοίς, το σύγχρονο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και συμπορεύτηκαν με τον Αλ. Τσίπρα-, αποτελούν το βασικό -εν αρχή- εργαλείο στη δομή και την ανάπτυξη του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς : δίχως αυτές το σημερινό, πλέον,

κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν θα μπορούσε να «δέσει» επαρκώς την παρουσία του και να συνδεθεί έτσι, στην συνέχεια, με την έντονα αρχόμενη ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, ήτις, χειμαζόμενη από την χρεοκοπία, την κατάρρευση και την ανέχεια που επέφερε η οικονομική κρίση δεν είχε, ενδεχομένως, άλλες εναλλακτικές διαδρομές να επιλέξει.

Ωστόσο, αυτές – τούτες οι «συνιστώσες» που έδρασαν -είναι σαφές- καταλυτικά στην οργάνωση της ταυτότητας και της φυσιογνωμίας του κόμματος, παρουσιάζονται σήμερα, -ένα χρόνο μετά τις «διπλές εκλογές» του 2012-, περίπου, ως «βαρίδια» στην παραπέρα εξέλιξή του : αναλύεται, δηλαδή, κυρίαρχα ότι αυτές είναι ο μείζον αρνητικός παράγοντας και συντελεστής που το κόμμα δεν έχει «καθαρές θέσεις» απέναντι στα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και, άρα, αντί να βοηθούν στο να αθροιστούν «νέες δυνάμεις» στο χώρο, αποτελούν μια επίπονη διελκυστίνδα και άξονας των όποιων «κεντρόφυγων» τάσεων υπάρχουν. Έχουμε, λοιπόν, εδώ, μια πρώτη πλήρη αναστροφή των «status» της αρχικής ανάλυσης : εκεί που οι συνιστώσες αποτελούσαν το «α» και το «ω» του εγχειρήματος και είχαν, περίπου, καθαγιασθεί, τώρα είναι ένα «συνονθύλευμα» ιδεών, θέσεων και ανωριμότητας (ως προς την διαχείριση της υπόθεσης «διακυβέρνηση της χώρας»), που δεν επιτρέπουν, αφενός, την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και, αφετέρου, -πιο πέρα, την πτώση της κυβέρνησης αφού της δίδουν συνεχώς «τροφή» και «επιχειρήματα».

Ως εκ τούτου, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν αντιμετωπίζει απλά και μόνο ένα τρέχον πολιτικό πρόβλημα, αλλά, στην ουσία ένα υπαρξιακό πρόβλημα που μπορεί να τον ακινητοποιήσει και, οιονεί, να αχρηστεύσει ολότελα το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει. Ασφαλώς, η στρατηγική του Αλ. Τσίπρα και της, κυρίως ειπείν, ηγετικής ομάδας που τον συνεπικουρεί, έχει έγκαιρα προβλέψει και διαβλέψει το «μέγεθος» και την «ουρά» του προβλήματος. Και με μια σειρά κινήσεων έχει επιχειρήσει από καιρό να ενσωματώσει τα ποικιλόμορφα σχήματα σ’ ένα ενιαίο σχηματισμό προτάσσοντας τον διάλογο και την σύνθεση. Όταν, όμως, αυτός – τούτος ο διάλογος αρχίζει να γίνεται μόνιμα, σχεδόν, αφορμή για εσωστρέφεια και διαπάλη χωρίς αρχές, τάξη και δημοκρατικότητα, τότε, είναι ξεκάθαρο ότι δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει! Όθεν, η μόνη λύση (και πάλι), είναι να πάρει «ο Τσίπρας όλο το παιχνίδι πάνω του»: να επιχειρήσει και να καταστήσει εαυτόν ως τον συνδετικό παράγοντα όλων! Αυτό, άλλωστε, γίνονταν πάντα στην πολιτική και δη στην πολιτική που την ενδιέφερε η ανατροπή και η κατάκτηση της εξουσίας. Χωρίς, βεβαίως, να κατορθώσει μετά απ’ αυτή την προσπάθεια να γίνει ένα κόμμα «πολτός» στα πρότυπα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, αυτός θα είναι, αναμφίβολα, ο «μεγαλύτερος άθλος» από τους άθλους που έχει, ήδη, πραγματοποιήσει…