Ο αυταρχικός Πούτιν, ο κουτσομπόλης Σαρκοζί και η αποφασιστική Μέρκελ

Η επί 4 χρόνια υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, είχε έναν καλό ή έναν κακό (πολλές φορές πολύ κακό) λόγο να πει για αρκετούς από αυτούς.

Για παράδειγμα, για τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν υποστηρίζει στο βιβλίο της ότι έχει εμμονή με την αναβίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο πρώην πρόεδρος της Κίνας Χου Τζιντάο ήταν απόμακρος και ο ιρανός Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ ένα «πολεμοχαρές κοκκόρι».

Η πιο δύσκολη σχέση που κλήθηκε να καλλιεργήσει ως υπουργός

Εξωτερικών των ΗΠΑ, ήταν αυτή με τον Βλαντμίρ Πούτιν, καθώς χαρακτηρίστηκε από ένταση ύστερα από την αποτυχία της αμερικανο-ρωσικής αναθέρμανσης στις αρχές της προεδρίας Ομπάμα.

Δριμεία κριτική ασκεί στον πρώην πρόεδρο του Ιράν Αχμαντινεζάντ, τον οποίο περιγράφει ως «αρνητή του Ολοκαυτώματος και προβοκάτορα που...πρόσβαλε τη Δύση κάθε λίγο και λιγάκι».

Ο Ιρανός ηγέτης ήταν ένα «φιλοπόλεμο κορδωμένο κοκκόρι που επιδεικνυόταν στη διεθνή σκηνή», απρόθυμος να αναθερμάνει τις σχέσεις με την Ουάσινγκτον τόσο ώστε να προχωρήσει σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις σχετικά με το αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης--μία επίμονη στάση που συνετέλεσε στην επιβολή από την Ουάσινγκτον κυρώσεων εις βάρος του Ιράν.

Μεταξύ των υπόλοιπων συμμάχων των ΗΠΑ, ελάχιστοι έχουν κατά την κρίση της τόσο μεγάλη επιρροή όσο η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ, την οποία περιγράφει ως «την πιο ισχυρή ηγέτιδα στην Ευρώπη».

«Σηκώνει το βάρος της Ευρώπης στους ώμους της», γράφει για την Μέρκελ την οποία συνάντησε για πρώτη φορά το 1994 όταν μαζί με τον σύζυγό της Μπιλ Κλίντον, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, επισκέφθηκαν το Βερολίνο.

Με ηγέτες σαν την Μέρκελ, ο Γάλλος Νικολά Σαρκοζί φαντάζει το αντίθετο, με το να καταφεύγει συχνά σε «κατά ριπάς μονολόγους με τη μορφή ροής της συνείδησης» για την εξωτερική πολιτική «αφαιρώντας έτσι το οξυγόνο» από την αίθουσα.

Σύμφωνα με τις περιγραφές, «Κουτσομπόλευε, περιέγραφε άλλους ξένους ηγέτες ως τρελούς ή ασταθείς. Τον έναν τον χαρακτήριζε μανιακό σε σύγχυση, για άλλον έλεγε ότι διέθετε έναν στρατό που δεν ήξερε να πολεμάει και για άλλον ότι καταγόταν από γενιά βαρβάρων».

Ωστόσο, η Κλίντον στο βιβλίο της επιμένει ότι «παρά την πληθωρικότητά του, (ο Σαρκοζί) ήταν πάντα κύριος».

Στο βιβλίο της Χίλαρι Κλίντον, την αυτοβιογραφία με τίτλο Hard Choices (Δύσκολες Επιλογές) δεν λείπει και ο αυτοσαρκασμός. Σε απόσπασμα από το σημείωμα του συγγραφέα που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, η Κλίντον γράφει: «Όταν ξεκίνησα αυτό το βιβλίο, λίγο μετά που έφυγα από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σκέφτηκα μία σειρά από τίτλους. Για καλή μου τύχη, η Ουάσινγκτον Ποστ ζήτησε από τους αναγνώστες της να προτείνουν τίτλους...Ο αγαπημένος μου ήταν "Σούρες, Τα Χρονικά: 112 Χώρες κι Ακόμη Ασχολούνται Μόνο με τα Μαλλιά Μου"».