Μικρά μαθήματα Ιστορίας

Η χώρα ζαρώνει και παραλογίζεται. Εν μέρει δικαίως μετά από τα αλλεπάλληλα βασανιστήρια που τελειωμό δεν έχουν. Εξάλλου οι Τροικάνοι έχουν πλέον ξεφύγει από τη τρομοκρατική παράνοια των ελέγχων και συμπεριφέρονται με την άκαμπτη ωμότητα των δημίων. Αν όμως οι ξένοι δανειστές είναι υπεύθυνοι για την πλήρη κατάρρευση το οικονομικού σκηνικού, άλλο τόσο συνεισφέρουν στη περαιτέρω αποσάρθρωσή του και κάμποσοι ντόπιοι αναλυτές. Οι πρώτοι επιμένοντας να ανατροφοδοτούν την ύφεση με εξοντωτική λιτότητα, οι δεύτεροι συμβάλλοντας στη διανοητική συσκότιση με ατυχείς ιστορικές συγκρίσεις

Όλο και περισσότερο

το τελευταίο καιρό ακούω μοιρολατρικές, σχεδόν μαζοχιστικές απόψεις περί της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, η οποία στη διάρκεια του ανεξάρτητου βίου της ως χώρα πορεύεται, με ελάχιστα διαλείμματα , υπό κηδεμονία. .Από του Βαυαρούς στους Αγγλογάλλους, από τους Άγγλους στους Αμερικάνους, και από την Ε.Ε στους Γερμανούς. Από ιστορική άποψη η διερεύνηση δεν είναι άστοχη, από ερμηνευτική προσέγγιση, όμως, άστα να πάνε. Προσφάτως, μάλιστα , με τις επισκέψεις του Γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε και του Αμερικανού ομολόγου του Λιου η συζήτηση ανατροφοδοτήθηκε. Και από αυτή προέκυψε η διαπίστωση ότι ενώ τα πατροπαράδοτα αντιαμερικανικά αισθήματα του ελληνικού λαού έχουν καμφθεί , ο αντιγερμανισμός έχει φουντώσει,

Λογικό, μια και σε αυτή τη φάση η κοινωνία έχει γονατίσει από τις άκαμπτες, εμμονικές αξιώσεις και νευρώσεις της, ηγεμονεύουσας στην Ευρώπη, αυταρχικής γερμανικής κυβέρνησης. Από αυτό το σημείο , όμως, ως τον εκθειασμό της πολιτικής των προς μισού αιώνα ξένων κηδεμόνων της χώρας, καραδοκεί η άβυσσος. Όχι τόσο λόγω ιστορικής άγνοιας, όσο λόγω εθελοδουλίας-καθοδηγημένης ή ασυνείδητης, αδιάφορο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πόσο ουσιαστικό , ανιδιοτελές και γενναιόδωρο ήταν, όπως διατείνονται, π.χ. το Σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ προς τη κατεστραμμένη μεταπολεμική Ευρώπη. Ούτε, φυσικά , θα σταθώ στις ταπεινωτικές, ωμές και νεοαποικιακές παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα στη δημοκρατία και τους θεσμούς της Ελλάδας την οποία οι ΗΠΑ θεωρούσαν “ζωτικόν χώρον διά την ασφάλειάν των”.

Άλλες εποχές , ψυχροπολεμικές και άλλο, τότε, το διακύβευμα. Μου κάνει , όμως, εντύπωση ότι σήμερα σε συνθήκες εμπεδωμένης δημοκρατίας και ισχυρά θεμελιωμένων των λειτουργιών της επιχειρούνται ατυχείς , τουλάχιστον, παρομοιώσεις με μια εξαιρετικά ανώμαλη και πολιτικά απονομιμοποιημένη εποχή. Τελευταία διάβαζα μια ακροβατική σύγκριση της σημερινής κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου με την αιματοβαμμένη, ξενοκίνητη κυβέρνηση των Θ. Σοφούλη – Κ. Τσαλδάρη του 1947!. Η άγνοια και η τρικυμία εν κρανίω θα ήταν δικαιολογημένη αν δεν γινόταν προσπάθεια να αντληθούν θετικά συμπεράσματα από αυτή την αλλοπρόσαλλη παρομοίωση. Και μάλιστα υπό τον ενθουσιασμό ότι η παρούσα σύμπραξη των δύο παρατάξεων, όπως και τότε, θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης του αστικού συστήματος.

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη δεν πρόκειται απλά για μια αντεστραμμένη εκδοχή του «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Αφορά τη μετατόπιση της κουβέντας από τις στρατηγικές διάσωσης της χώρας – χωρίς μείζονες απώλειες στον εθνικό κορμό και δίχως σμπαράλιασμα της κοινωνικής συνοχής- στο ποιος ξένος δυνάστης είναι καλύτερος. Ο Αμερικανός ή ο Γερμανός; Δυστυχώς , αν μια μερίδα της ντόπιας ελίτ είναι ανίκανη να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα και ψάχνει για προστάτη, ας κρεμάσει και κόκκινο γλόμπο έξω από τα σπίτια της. Η χώρα δεν τη χρειάζεται. Έχει ανάγκη να επιζήσει με αξιοπρέπεια γιατί το οφείλει στον εαυτό της, στα παιδιά της και την Ιστορία της.