ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ (ΑΚΟΜΗ) ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ

Kαι ο λαϊκισμός έχει τα όριά του. Η σύγκλητος του Παντείου Πανεπιστημίου αποφάσισε προχθές, ομοφώνως, να δοθεί σε μια αίθουσα διδασκαλίας το όνομα «Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος», στη μνήμη του 15χρονου μαθητή που δολοφονήθηκε από τον νταή αστυνομικό Κορκονέα.

Το να χαϊδεύεις αυτιά είναι εύκολο, όπως και το να πνίγεις συλλογικά την αμηχανία και τις ενοχές σου σε… βαφτίσια. Ο μικρός Αλέξανδρος, ναι, δολοφονήθηκε. Αναίτια. Αποτρόπαια. Άνανδρα. Δεν μπορώ,

όμως, να καταλάβω γιατί πρέπει να τιμάται, ας πούμε όπως ο Σάκης Καράγιωργας και ο Νικόλαος Σαρίπολος ή γιατί δεν υπάρχουν αίθουσες με τα ονόματα του Καλτεζά, του Κουμή, της Κανελλοπούλου και άλλων επίσης δολοφονηθέντων από αστυνομικούς. Δίνοντας το όνομα του νεκρού μαθητή σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου της, τι ακριβώς τιμά η σύγκλητος του Παντείου; Την επιστημονική του συμβολή; Την κοινωνική του δράση; Κάτι άλλο;

Ελπίζω η αιτιολογία να μην είναι ότι υπήρξε ο «πυροκροτητής» της εξέγερσης κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, ούτε ότι η δολοφονία του γίνεται η αφορμή για να στοχαστούμε πού βαδίζουν η νεολαία, η παιδεία, η κοινωνία, η δημοκρατία στη χώρα μας.

Και, κυρίως, ελπίζω να μην είναι η ονομασία της αίθουσας προϊόν κομματικών και συνδικαλιστικών συναλλαγών και στοχεύσεων. Αν και πολύ φοβούμαι ότι αυτό είναι. Κάποιος -εκπρόσωπος των φοιτητών ή καθηγητής- έθεσε το θέμα και όλοι οι άλλοι τρομοκρατήθηκαν στην ιδέα τού τι θα πάθαιναν εάν αρνούνταν. Αυτομάτως θα γίνονταν στόχος επιθέσεων. Ότι δήθεν είναι αντιδραστικοί, αναίσθητοι, εγκρίνουν τη δολοφονία, ταυτίζονται με την Αστυνομία, το κράτος και την εξουσία!

Κάποιος εκ των καθηγητών, των φοιτητών, η σύγκλητος εν σώματι, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι μια οριακή στιγμή για την ελληνική δημοκρατία, το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της χώρας. Ότι η δολοφονία του έφερε στην επιφάνεια όλες τις ανεπάρκειες και τις δυσπλασίες του κράτους. Και γι’ αυτό τιμάται. Κουραφέξαλα.

Η σύγκλητος του Παντείου με την απόφασή της δεν τιμά τον νεκρό μαθητή. Δεν στήνει με το όνομά του μνημείο αποδοκιμασίας της αστυνομικής βίας και της κρατικής αυθαιρεσίας. Με την απόφασή της, τιμά τον εαυτό της, ως δήθεν ευαισθητοποιημένο πολιτικό όργανο και όχι ως επιστημονικό συμβούλιο. Η σύγκλητος του Παντείου θέλει μέσω της απόφασής της να ξορκίσει τις Ερινύες για την επιστημονική και κοινωνική της ανεπάρκεια απέναντι στα παρελθόντα και κυρίως τα επερχόμενα.

Η απόφασή της είναι μια συλλογική αυτοϊκανοποίηση και φαντασίωση για έναν ρόλο, αυτόν της διανόησης, που υποτίθεται ότι έχει. Ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν οι καθηγητές του Παντείου ότι αυτός ο ρόλος δεν τους ανήκει. Τον έχουν, προ πολλού, απολέσει. Όχι ίσως όλοι, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι. Τον αντάλλαξαν, όχι μόνον του Παντείου, αλλά η πλειονότητα των καθηγητών πανεπιστημίου και της διανόησης, με μια κρατική επιχορήγηση. Με τα ευρώ των κοινοτικών και άλλων προγραμμάτων, άσχετων κατά βάσιν με το επιστημονικό τους έργο.

Τον ξεπούλησαν