Λύση πακέτο για εδαφικό-ΑΟΖ-κατοχή και εποίκους

Του Θαν. Λουκόπουλου

Για σημαντικά στελέχη του ΥΠΕΞ και των πρέσβεων, που γνωρίζουν καλά τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό, είναι η κατάλληλη ώρα να προχωρήσει το μεγάλο “deal”, καθώς προτάσσουν το οικονομικό σκέλος του όλου ζητήματος. Για κάποιους άλλους, αυτή είναι η περίοδος για να διαμορφωθεί το κόλπο του αιώνα, που θα έχει ως αφορμή τον τρόπο επίλυσης του κυπριακού, αλλά θα έχει στόχευση ευρύτερες αναδιατάξεις. Για τους υπερασπιστές της διεθνούς νομιμότητας, είναι η μεγάλη στιγμή να μετρηθούν τα ανακλαστικά της εθνικής αυτοπεποίθησης,

αλλά και της θεσμικής αντεπίθεσης απέναντι στο μέχρι σήμερα παράνομα διχοτομημένο πλαίσιο λειτουργίας του κυπριακού.

Το ερώτημα είναι εάν ο Ελληνισμός στο σύνολό του, ελλαδικός, κυπριακός και ομογενειακός μπορεί να επιδείξει την απαραίτητη τόλμη και αποφασιστικότητα, για να μετατρέψει τον ευδιάκριτο πλέον διακαή πόθο του αμερικανικού (πρωτίστως) και ευρωπαϊκού (δευτερευόντως) παράγοντα για την επίλυση του Κυπριακού, σε μια συνολική διευθέτηση γεωστρατηγικού χαρακτήρα. Των νέων, δηλαδή, γεωπολιτικών ισορροπιών της ευρύτερης περιοχής, που θα απάλλασσαν Ελλάδα και Κύπρο από τον μεγάλο βραχνά της οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων τους, με την Τουρκία. Και το εστιάζουμε ειδικά με την Τουρκία, γιατί αυτή ήταν, είναι και θα είναι η μόνη πηγή εντάσεων και αποσταθεροποίησης, των ελληνικών θεμάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αμερικανικός παράγοντας, προκειμένου να πετύχει μια θετική έκβαση στη νέα κινητικότητα για το Κυπριακό, θα βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που θα ακολουθήσουν, το ομολογουμένως τεράστιο οικονομικό όφελος που θα προκύψει από την απρόσκοπτη εξόρυξη υδρογονανθράκων (φυσικό αέριο-πετρέλαιο), που βρίσκονται στις θαλάσσιες οικονομικές ζώνες δυτικά και νότια της Κύπρου. Το άφησε σαφώς να εννοηθεί ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπ. Ομπάμα, με τη δήλωση στήριξης, που παρείχε στο κοινό ανακοινωθέν, που πριν μερικές ημέρες υπέγραψαν, ο Κύπριος Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντ. ΄Ερογλου. Μάλιστα ο κ. Ομπάμα για να δελεάσει, προφανώς, την τουρκοκυπριακή κοινότητα, και μέσω αυτής συγκεκριμένους κύκλους της Άγκυρας, μίλησε για οικονομικό αποτέλεσμα που θα καρπωθούν ισομερώς οι δύο Κοινότητες.

Ένας ουδέτερος και αντικειμενικός παρατηρητής θα αιτιολογούσε αυτή την διασύνδεση που κάνουν οι Αμερικανοί, αντλώντας επιχειρήματα από την πρόσφατη διαχείριση θεμάτων διεθνούς δικαίου και ιδιαίτερα θεμάτων που σχετίζονται με τις νέες ισορροπίες, που οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θέλουν να πετύχουν στη ΝΑ Μεσόγειο. Ορισμένα από αυτά τα επιχειρήματα, θεωρούν πως η αδιασάλευτη υλοποίηση της εξόρυξης υδρογονανθράκων για τα επόμενα 40-50 χρόνια, δεν μπορεί να επιτευχθεί ,αν δεν συνοδευτεί με την οριστική επίλυση του Κυπριακού. Με μια λύση κατά την οποία το νησί θα καταλήξει οριστικά σε μια κρατική οντότητα και μια κυριαρχία. Αυτό, προφανώς, είναι το δέλεαρ, αλλά και η απειλή ταυτόχρονα, προς την άλλη πλευρά, την ελληνοκυπριακή.

Η κρισιμότερη, ωστόσο, παράμετρος της εξαιρετικά λεπτής φάσης που μπαίνει το Κυπριακό, δεν μπορεί να είναι μόνο οι επιθυμίες των ΗΠΑ, αλλά το κατά πόσο η ελληνική και κυπριακή πολιτική ηγεσία, οπλισμένες με τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των διεθνών οργανισμών των τελευταίων 40 ετών, θα διαπραγματευθούν κατά τρόπο ώστε :

• Η όλη προσπάθεια θα καταλήξει σε μια, εν τοις πράγμασι, δίκαιη και βιώσιμη λύση, που θα ακουμπά στα ψηφίσματα που προαναφέραμε, αλλά και η οποία θα ξεκινά από την βασική προϋπόθεση ότι πρέπει να φύγουν από το νησί τα στρατεύματα κατοχής. Συνακόλουθα δε και από μια δεύτερη προϋπόθεση, η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να μη συνυπολογίζει στις όποιες ρυθμίσεις τους έποικους, που προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την τουρκοκυπριακή ανθρωπογεωγραφία. Τους έποικους δηλαδή που διατηρούν την καθαρά τουρκική υπηκοότητα και τα διπλά διαβατήρια και οι οποίοι λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα της Άγκυρας.

• Να πεισθεί Ευρώπη και ΗΠΑ ότι μια λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, αν δεν διευθετεί κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση, το θέμα της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους επί των θαλασσίων ζωνών που του ανήκουν, αλλά και το θέμα του εύρους της κυπριακής ΑΟΖ., η οποία δυτικά θα πρέπει να εφάπτεται με αυτή της Ελλάδας. Όχι φυσικά επειδή το θέλει η Ελλάδα και η Κύπρος. Αλλά γιατί με όποιο νομικό πλαίσιο, με όποια ερμηνεία της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας κι’ αν αντιμετωπιστεί, το παραγόμενο νομικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Αρκεί ΗΠΑ, Ευρωζώνη και Ρωσία να μείνουν πιστές στο διεθνές δίκαιο.

Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για όλες τις δυνάμεις του ελληνισμού, με τα ισχυρά λόμπυ και τις αποτελεσματικές συμμαχίες που θα κάνουν. Άλλωστε, ευνοεί και η διεθνής και η περιφερειακή συγκυρία…