Κύπρος : Ο μιμητισμός βλάπτει σοβαρά τους μίμους!

Ματαίως, ως φαίνεται, οι Κύπριοι πολιτικοί επί μια σχεδόν εβδομάδα αντιστάθηκαν και αμύνθηκαν στο «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν πρωτογενώς «από τα πάνω» οι Ευρωπαίοι εταίροι : τα αποτελέσματα του «ΟΧΙ», -ήγουν, η ασθενική (και ξέπνοη όπως αποδείχτηκε) «μπλόφα» που έστησε σύσσωμη η πολιτική τάξη της μεγαλονήσου προκειμένου α.) να μιμηθεί (κάπως κακέκτυπα ασφαλώς)τον ζηλευτό άθλο του αείμνηστου Τ. Παπαδόπουλου και β.)να καλύψει την μακρόσυρτη ολιγωρία και αναποφασιστικότητα που κατέδειξε ενόψει των προεδρικών εκλογών-, είχαν εντελώς διαφορετική κατάληξη από την προσδοκώμενη. Έτσι, οι Ευρωπαίοι

«ξαναγύρισαν» δριμύτεροι και, κάνοντας πραγματικά επίδειξη της δυνάμεως και της λογικής του συστήματος, χρησιμοποίησαν την Κύπρο ως έμπεδο των… παραδειγματικών όσο και σκληρών «εναλλακτικών» διευθετήσεων.

«Είμαστε ικανοποιημένοι από την συμφωνία (!)» δήλωσε μετά το τέλος του… «ατελείωτου Eurogroup» ο πρόεδρος Αναστασιάδης. Για να συνεχίσει λίγο αργότερα : «Με το πρόγραμμα η Κύπρος αποφεύγει την χρεοκοπία και μπαίνουν οι βάσεις, για την εξυγίανση του Χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ανόρθωσης της Οικονομίας μας(…)». Όθεν : βαθύτατα εκτεθειμένος και ακυρωμένος από τα ίδια τα πράγματα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας «ανέκρουσε πρύμνα» και, μετά από μια βδομάδα γενικευμένου ηρωικού παροξυσμού και πρωτοφανούς έντασης, επιχειρεί τώρα να πείσει όλους εκείνους που, μέχρι προχθές, προσπαθούσε να θωπεύσει. Ωστόσο, γι’ αυτή – τούτη την κολοσσιαία και θρηνώδη κωλοτούμπα δεν ευθύνεται μόνο ο ίδιος. Όταν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα διακρίνει, εκτιμά και αναλύει στα σίγουρα ότι οι «Ευρωπαίοι μπλοφάρουν» (…οπότε ευκαιρία να μπλοφάρουμε και ‘μείς), τότε ένα είναι το σίγουρο : η άρχουσα πολιτική και κοινωνική τάξη του νησιού ουδέποτε κατανόησε «τι συμβαίνει στην Ευρώπη» όπως, επίσης, ποτέ δεν αντιλήφθηκε εις βάθος… «τι έτρεχε στα πέριξ» εδώ και τρία χρόνια!

Περιχαρακωμένη για τα καλά στο εκκρεμές θέσφατο της «μείζονος σημασίας γεωπολιτική θέση που αποφέρει μόνιμα κέρδη και δεν σηκώνει πολλές – πολλές οχλήσεις» διολίσθησε ουσιαστικά σε θέσεις μακριά από την Ευρώπη. Επιμένοντας -είναι γεγονός- στα «καλά και συμφέροντα» που επέφερε μια πολυδιάστατη όσο και… πολυποίκιλη πολιτική που είχε, εξίσου, αναφορά στον «Βορρά» και στο «Νότο», στην «Ανατολή» και στη «Δύση» (!), απομονώθηκε έως του σημείου να μην μπορεί να δει με ενάργεια την τρέχουσα πραγματικότητα και την δυσμενή συγκυρία! Διότι, μπορεί η Κύπρος να είναι μακροχρόνια ένα ταλαιπωρημένο νησί και, ως εκ τούτου, μπορεί από καχυποψία να ρέπει στην νοσηρότητα ενός μόνιμα απειλούμενου και αδικημένου λαού, αλλά, δεν μπορεί επ’ ουδενί να πιστεύει ότι οι κανόνες που ισχύουν για άλλους για την ίδια μένουν περίπου «κενό γράμμα». Κοντολογίς : την πόρτα της σημερινής τραγωδίας για τον Κυπριακό λαό δεν την άνοιξε κανείς άλλος παρά αυτοί – τούτοι, οι ίδιοι που πρέσβευαν ότι με τον τρόπο που πολιτεύονται εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Αλλά γι’ αυτά γνωρίζει περισσότερα ο απερχόμενος πρόεδρος Χριστόφιας, όστις, σαν… κομμουνιστής ηγέτης ποτέ δεν ήθελε να χρεωθεί την υπογραφή ενός μνημονίου. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να αντιδράσει, τρόπον τινά, έγκαιρα, ώστε, να μην βιώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός τα όσα τραγικά (και μαζεμένα), θα βιώσει στο εξής…