Κουρδιστά πορτοκάλια

Οι τέσσερις νεαροί που έπιασαν την οθόνη της τηλεόρασης απ’ άκρη σε άκρη, με μαυρισμένα μάτια και όνομα και διεύθυνση «Πυρήνες της φωτιάς», ενέπνευσαν ανεξήγητα αισθήματα στους ενήλικους που κοίταζαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Τι να σκεφτείς για τις μανάδες που δήλωναν αλληλέγγυες με τις πράξεις των παιδιών τους και βέβαια για την μάνα του αστυφύλακα που κρατούσε πινάκιο όπου με κεφαλαία γράμματα φαινόταν η πρόταση: ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΑΝΕΣ.

Είναι γνωστό ότι οι μυητικές τελετουργίες που τελούνταν στην αρχαιότητα για την ένταξη των εφήβων στη φατρία αναγνώριζαν έμμεσα ότι ο

νέος μετακινούνταν από το καθεστώς της οικογένειας σε κείνο της πόλης. Η μικρή σφαλιάρα (σβερκιά, ορθότερα) που δίνουμε σήμερα σε όποιον κουρεύεται, κρατάει από την κουρά την οποία υποβάλλονταν οι έφηβου άμα τη εισόδω στον κόσμο των μεγάλων (γι’ αυτό και η εορτή καλούνταν κουρεώτις). Άρα τότε, όπως και σήμερα που δεν υπάρχουν τελετές ένταξης, αλλά οι έφηβοι ζουν και βασιλεύουν, ήταν κατάδηλο το παρακινδυνευμένο πέρασμα από έναν κόσμο παθητικότητας και υπακοής στην κοινωνία του «εγώ» και της παράφορης πρωτοβουλίας.

Οι κοινωνιολόγοι ομολογούν ότι τους έφηβους τους «χάνουμε» για ένα διάστημα ώστε να τους ξαναβρούμε. Τους στέλνουμε σχολείο κι αυτοί, αντί για γράμματα, ασκούνται στην αποξένωση από την οικογένεια. Δεν υπάρχει τίποτα κατακριτέο σε αυτή την μετάλλαξη. Ως έξοδος από την οικογένεια το σχολείο δωρίζει ένα νέο Εγώ, αποσπά τον μαθητή από τους κόλπους της προστασίας και τον παραδίδει απροστάτευτο στους ομήλικους.

«Γιατί είναι τόσο βάναυσα τα παιδιά;» αναρωτιούνται κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και κάθε λογής ειδήμονες. Η απάντηση είναι σαφής: με ριζωμένη μέσα τους την επιθετικότητα και τη βία, αλλά με υποτυπώδη ηθική, ευνόητο είναι, είτε στην αλητεία είτε στην πολιτική βία να γίνονται ξεφτέρια και να υποκαθιστούν την οικογενειακή εστία με τη γιάφκα.

Εντούτοις, όταν βλέπουμε να παρελαύνουν στα δελτία ειδήσεων οι έφηβοι, δηλαδή το μέλλον της χώρας, με χειροπέδες και φτυσιές προς τα όργανα της τάξεως, ούτε να χαιρόμαστε μπορούμε, ούτε να λυπηθούμε. Ακόμα κι όταν οι μάνες υποστηρίζουν τα παιδιά τους που δηλώνουν σοβαρότατα αναρχικοί, εχθροί της παρούσης καταστάσεως και αγωνιστές για ένα μέλλον που ολοένα μικραίνει και απομακρύνεται, συνειδητοποιούμε ότι κάποιο μαύρο σύννεφο έχει τυλίξει την κοινωνία μας και εμάς τους ίδιους που είμαστε ηλικιωμένοι πια, ξεσκολισμένοι πια στα αδιέξοδα, αλλά ανίκανοι να κοιτάξουμε το μέλλον.