ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Καλλιτεχνικές αντισταθμίσεις…

Όσο η κρίση διευρύνεται  εντός όσο και εκτός συνόρων, όσο η διαμάχη των ερμηνευτών και των σχολιαστών κορυφώνεται με μαύρες αποχρώσεις απαισιοδοξίας και απογνώσεως, τέλος όσο ο εκλογικός μαραθώνιος  παίρνει δεύτερη (και τελευταία ελπίζουμε) διορία για τις 17 Ιουνίου, το νοήμον κοινό διαπιστώνει μιαν αλλόκοτη πολιτισμική έκρηξη. Θέατρα, μουσεία, πολιτισμικοί σύλλογοι, εκδότες, μπάντες, τραγουδιστές κάνουν ο,τι μπορούν για να ενισχύσουν την πεποίθηση ότι το πνεύμα αντέχει ακόμη και στις πιο σκληρές δοκιμασίες.

Κυλιόμενες παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής, ομιλίες και δρώμενα κάθε λογής πασχίζουν θα έλεγε κανείς να αποδείξουν ότι οι εποχές κρίσεις οξύνουν το πνεύμα αντί να το στομώνουν. Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό ότι οι συνθήκες της εποχής δεν ευνοούν το διάβασμα, ήτοι το βιβλίο, αλλά το θέαμα, τη ζωντανή παρουσία του θεατή και του φιλότεχνου, την ανάσα του διπλανού. Έτσι στην ατμόσφαιρα κυκλοφορεί η πίστη ότι αντέχουμε, ότι δεν γονατίζουμε, ότι οι πηγές της συγκίνησης διασώζονται, ότι τίποτα το βαθύ τέλος πάντων δεν έχει μαγαριστεί.

Από την πλευρά των πολιτικών που έχουν την τιμητική τους στο τηλεοπτικό θέατρο, αυτός που καλλιεργεί την θεατροκρατία είναι βέβαια ο Τσίπρας που – παραδόξως πως – όποια ζαριά κι αν ρίξει φέρνει εξάρες αβλεπί. Κατά μία έννοια αυτός είναι το πιο λαοπρόβλητο δρώμενο, αυτός καλώς ή κακώς  θέρμανε τις ελπίδες του κόσμου, αυτός  ενσαρκώνει τον ήλιο που δεν βασιλεύει. Δεν ξέρουμε αν τα φαινόμενα απατούν, πάντως ο Ιούνιος που φέρει το λατινικό όνομα της Ήρας, ανήκει σε πονηρή Θεά…