Κάθε 3η του Σεπτέμβρη ενωμένοι. Όλες τις άλλες μέρες βλέπουμε…

Eυφυώς σκεπτόμενοι στο ΠΑΣΟΚ, όρισαν και φέτος την, άκρως συμβολική, 3η του Σεπτέμβρη, ως πλήρης εορτάσιμη ημέρα. Πρώην πρωθυπουργοί, πρώην πρόεδροι και νυν πρόεδροι, πρώην αξιωματούχοι και νυν αξιωματούχοι θα μαζευτούν και θα εορτάσουν όλοι μαζί την ημέρα ίδρυσης του, πάλαι ποτέ, γηραιού και ακμαίου κόμματος. Αλλά, τι μπορεί να συμβολίζει άραγε, πλέον, μια ημέρα που αφενός μεν σηματοδότησε την πορεία του ενεργότερου, ίσως, πολιτικού υποκειμένου στην μεταπολιτευτική Ελλάδα,

αφετέρου δε σήμερα, δεν ομοιάζει σε τίποτα με τον αρχικό εαυτό του (βλ. αρχέτυπό του), και λόγω της κρίσιμης και δυσμενούς συγκυρίας, της οποίας υπήρξε απαράμιλλος ιθύνων νους, πνέει τα λοίσθια, μη ξέροντας ακόμη με ασφάλεια αν στην ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα «βρει το δικό του!» ή, τελικώς, θα πάρει την «άγουσα» όπως έκαναν τόσα και τόσα κόμματα στην νεότερη πολιτική ιστορίας της χώρας;

Αν σκεφτεί κανείς ότι η «ιδρυτική διακήρυξη» της 3ης του Σεπτέμβρη υπήρξε μια πρωτοφανής, όσο, και ρηξικέλευθη πολιτική πρόταση (καθώς, τολμούσε να κάνει λόγο, στην ουσία, για «απελευθερωτικό αγώνα» που θα επιφέρει την «ανεξαρτησία», την «κοινωνική δικαιοσύνη» και το τέλος των «εξαρτήσεων» και της «υπανάπτυξης» για την χώρα μας), αλλά, στο πέρασμα δυο δεκαετιών –του ’80 και 90’- διολίσθησε τραγικά και εκφυλίσθηκε βάναυσα, – σήμερα δεν μπορεί συμβολίζει τίποτε. Και τούτο, διότι, όσο κι αν πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε, ο ελληνικός λαός βιώνει και σήμερα την ανάγκη για την ίδια ακριβώς αφήγηση και δράση : βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο (!), που βρισκόμαστε τότε, διότι, το ΠΑΣΟΚ (που ήταν ο φορέας της κυρίαρχης, υποτίθεται, ιδέας), δεν στάθηκε ποτέ στο αντίστοιχο ύψος των περιστάσεων : από «κόμμα της Αλλαγής» μετατράπηκε αρχικώς σε… «κόμμα μισθωμένων» για να καταλήξει τελικώς σε… «κόμμα του Άκη» που έκανε συντεταγμένα «μπίζνες» ανά την ελληνική επικράτεια. Η «ιδέα» απαλλοτριώθηκε στο βωμό της εξουσίας και, βεβαίως, του (πολύ) χρήματος.

Όθεν : ο «συμβολισμός» της 3ης του Σεπτέμβρη αιωρείται αμήχανος και ανίσχυρος στο κενό. Το μόνο που απομένει, λοιπόν, να συμβολίσει η θρυλική (για πολλούς), μέρα είναι η «ενότητα του κόμματος ΠΑΣΟΚ». Καθώς Κ. Σημίτης (αν τελικά πάει!), και Γ. Παπανδρέου (αν πάει κι αυτός!), ανεβαίνουν στο βήμα θα καταδείχνουν και θα συμβολίζουν με περίσσια ενάργεια ότι το «σημερινό ΠΑΣΟΚ» είναι συνέχεια του «προηγούμενου ΠΑΣΟΚ» και ότι εκείνο το «προηγούμενο» είναι συνέχεια του ακόμη πιο «παλαιού ΠΑΣΟΚ»! Επομένως, το «σημερινό ΠΑΣΟΚ» (κατά τα ενδόμυχα, ασφαλώς, των διοργανωτών), έχει βάσιμες ελπίδες να γίνει μια από τα «προηγούμενα» (!), και αν πάει καλά μπορεί να φτάσει και τις δόξες του «παλιού»!! Εκτιμώντας, πάντως, ότι ουδείς θέλει να στρώσει τέτοιες δάφνες στην σημερινή κατάσταση, αλλά, και συμπεραίνοντας ότι ουδείς θα τολμήσει να «αποσυμβολίσει» ολότελα το ΠΑΣΟΚ στο τελευταίο του «ιδεολογικό οχυρό» (όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης και αν δεν το πράξουν θα βρουν τον κ. Βενιζέλο μαινόμενο), μάλλον, θα έχουμε μια καλή μέρα. Εκτός ανατροπών όλο το ΠΑΣΟΚ (εκτός από κείνο που ήδη έχει φύγει!) θα είναι εκεί . Κάθε 3η του Σεπτέμβρη, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ χάριν και της γιορτής μπορεί να αισθάνεται ενωμένο. Όλο τον άλλο χρόνο ας πορεύεται διασπασμένο…