«Και τώρα τι κάνουμε»[1]; Ελλάδα: Η τελευταία προφυλακή της Ευρώπης

Ο Όμηρος, ο μεγαλύτερος ιστορικός της αρχαιότητας, περιγράφει την «ευφυή» νίκη των Ελλήνων στον Τρωικό Πόλεμο, ως στρατήγημα του πολυμήχανου Οδυσσέα. Δεν χωρά αμφιβολία πώς η Τροία δεν θα έπεφτε αν ο Οδυσσέας δεν είχε κατασκευάσει τον Δούρειο Ίππο .

Είναι κοινός τόπος, πλέον, ότι το διεθνές περιβάλλον χαρακτηρίζεται από δυναμικά μεταβαλλόμενες καταστάσεις, απρόβλεπτες συνθήκες και νέα δεδομένα, Ζούμε σε ένα κόσμο ευκαιριών για μεγαλύτερη συνεργασία, ανάπτυξη και ασφάλεια, ταυτόχρονα όμως πρέπει να αντιμετωπίσουμε νέες

απειλές, ανταγωνισμούς, αντιφάσεις και διαφορές. Η αβεβαιότητα και η αστάθεια είναι το βασικό χαρακτηριστικό του σημερινού στρατηγικού περιβάλλοντος.

Είναι πραγματικότητα χωρίς αντίρρηση το γεγονός ότι χρειάζεται και σήμερα ένα παρόμοιο στρατήγημα προκειμένου η Χώρα μας να ξεπεράσει την βαθύτατη κρίση (δημοσιονομική,κρίση αξιών και συνάμα Εθνική) που διέρχεται ο Ελληνισμός.

H καλή είδηση ότι η Χώρα μας συνεργάζεται πλέον στενά με το Ισραήλ και την Κύπρο για να καταρτίσουν κοινή ενεργειακή πολιτική αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός που μεταβάλλει ουσιαστικά το ρόλο της Χώρας μας στην περιοχή.

Η Ελλάδα μπορεί να διαδραματίσει ένα γεωπολιτικό ρόλο «ως ένα προπύργιο σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο. Δοθεισών των νέων ανακαλύψεων ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ελλάδα, το Ισραήλ και την Κύπρο και τη συμφωνία για ένα νέο αγωγό, ο οποίος θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω της Ελλάδας, ο κ. Σαμαράς προσβλέπει η χώρα του να αποτελέσει έναν παροχέα ενεργειακής ασφάλειας στην Ευρώπη», αναφέρει δημοσίευμα της έγκυρης «Ουάσινγκτον Ποστ» της 8.8.2013

Είναι «κοινός τόπος» πως η νομισματική κρίση που ταλανίζει τη Χώρα ,δεν μπορεί να θεωρηθεί και δεν είναι απολύτως ξεκομμένη από τη νέα διεθνή σκακιέρα που ξαναστήθηκε στην περιοχή με στόχο, κυρίως, τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου. Τα ενεργειακά βρέθηκαν ψηλά στην ατζέντα των συζητήσεων Σαμαρά – Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.

Ο Στράβων ονομάζει την Μεσόγειο : «η εντός και καθ’ ημάς λεγόμενη θάλασσα». Η πατρότητα του ονόματος ανήκει στους Λατίνους. Ο Σολίνος την ονομάζει «Mare Mediterraneum» ως μεταξύ δύο ηπείρων θάλασσα. Κανείς δεν επιτρέπεται να αγνοεί την στρατηγική σημασία της Μεσογείου

Η Μεσόγειος φλέγεται ολόκληρη πλέον απ’ άκρου εις άκρον μετά την λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» με μόνες νησίδες ησυχίας (αλλά όχι χωρίς αναταραχή ) λόγω της νομισματικής κρίσης της Χώρες της νότιας Ευρώπης μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα. Είναι ευρέως αντιληπτό, ότι παρά την εσωτερική καχεξία λόγω της νομισματικής κρίσεως, η Χώρα μας, που μάτωσε πολύ και παντού, γράφει πλέον υψηλούς δείκτες στον τουρισμό και δείχνει έτοιμη να προχωρήσει σε θετική κατεύθυνση ευθύς με το ξεπέρασμα της κρίσης . Παράλληλα τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας εντείνονται και η Μεσόγειος από περιοχή ηρεμίας έχει μεταβληθεί σε μια «πυριτιδαποθήκη» έτοιμη να εκραγεί συνολικά και πλέον απειλείται ραγδαία ανατροπή των γεωστρατηγικών ισορροπιών της περιοχής. Αν κοιτάξει κανείς στον χάρτη της Μεσογείου τα τελευταία χρόνια, γίνονται κοσμογονικές αλλαγές σε όλες τις χώρες αλλαγές που φοβούμαι ότι στόχο έχουν να αναδιατάξουν τα σύνορα των περισσοτέρων κρατών. Το εκρηκτικό σκηνικό που απειλεί όχι μόνο την ειρήνη στη Συρία, αλλά τη σταθερότητα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο έχει δημιουργήσει η ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης στη περιοχή.

Η κρίση στην περιοχή άρχισε σαν τοπική και μετετράπη ταχύτατα σε περιφερειακή και η έκβαση της οποίας μπορεί να μεταβάλει δραστικά το γεωστρατηγικό τοπίο στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή,άρα και την μοίρα μας (όπως συνέβη στην περίοδο 1914-1922) .

Η Ελλάδα, παρά την εσωτερική της δραματική κατάσταση, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης έχει νομίζω τη δυνατότητα με κινήσεις υψηλής πολιτικής να μεταβάλει δραστικά υπέρ της το τοπίο. Δεν είναι όμως μόνο η στρατηγική θέση της Ελλάδας και η συμβολή της ναυτικής βάσης της Σούδας, το κρίσιμο σημείο, είναι κυρίως η νέα ενεργειακή κατάσταση στην περιοχή. Οι νέες προοπτικές που διαμορφώθηκαν με την ενεργειακή(και γεωστρατηγική) συμφωνία Ελλάδα-Κύπρου Ισραήλ ,δημιουργούν πλέον ευοίωνες προοπτικές για έναν «άξονα σταθερότητας» που πρέπει να διαμορφωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου ένα νέο παγκόσμιο ενεργειακό κέντρο γεννιέται.

Η Ελλάδα λόγω της συγκυρίας και των σοβαρών προβλημάτων στη Μεσόγειο σε συνδυασμό βέβαια με την αποσταθεροποίηση που παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής (Αίγυπτος, Συρία) αλλά και τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας είναι η «τελευταία προφυλακή» της Ευρώπης και του λεγομένου Δυτικού Κόσμου και έχει τη μοναδική ευκαιρία, να ανακτήσει την θέση που της ανήκει στην περιοχή.

Τα Ελληνικά «κακά νέα» κι οι «άσχημες ειδήσεις» απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη και τον πλανήτη κατακλύζουν τη ζωή μας (και με πολλά ψέμματα) κι επικαλύπτουν ερμητικά την όποια χαραμάδα φωτός κι ελπίδας θα μπορούσε να δημιουργηθεί ή να υπάρξει. Σ’ αυτό υπάρχει το μέγιστο πρόβλημα. Η καθημερινή μείωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας από 8.5.2010 λόγω της δραματικής οικονομικής κατάστασης οδηγεί σε τέτοια αδιέξοδα που η αντιμετώπισή τους πλέον μπορεί να γίνει απολύτως προβληματική ίσως και επικίνδυνη. Έτσι ας προσέξουμε παρά πολύ γιατί όπως είπε ο Νίτσε :«όποιος παλεύει με τέρατα να προσέξει μην γίνει τέρας».

Στο νέο χαοτικό γεωστρατηγικό περιβάλλον που ανατέλλει το μέγιστο έξυπνο όπλο της Ελλάδας (ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος) για την έξοδο από την κρίση είναι η κρίσιμη θέση της στην περιοχή, στον πολιτισμό και στην Ιστορία της.

Έτσι πρέπει να πούμε πλέον και σε μερικούς Ευρωπαίους «φίλους» μας. Συμβαίνει και στα κράτη ό,τι και με αρκετούς ανθρώπους: τους βρίζουμε όσο ζουν και μετά θάνατον ξαφνικά διαπιστώνουμε την αξία τους …

Η Ελλάδα όμως δεν πεθαίνει εύκολα, κύριοι «συνεταίροι μας».

Μπορεί η Ελλάδα ποτέ να μην πεθαίνει, αλλά για να επαληθευτεί και στις μέρες μας αυτό, θα πρέπει κι οι Έλληνες να της επιτρέψουν να ζήσει.

Ο Αντώνης Π. Αργυρός είναι δικηγόρος, τ. υπουργός, Αν. Νομικός Σύμβουλος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

email :[email protected]

[1] Το περίφημο βιβλίο του Λένιν Τι να κάνουμε;, το οποίο προκάλεσε –και εξακολουθεί να προκαλεί– τόσο πολλές συζητήσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς, πιστεύεται ότι αποτέλεσε τη θεωρητική και πολιτική βάση για την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος.