ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ «ΚΑΡΑΜΠΟΛΕΣ» ΤΟΥΣ

Μπορεί η… αστοχία με την επιλογή του υπουργού Οικονομικών να έκανε το γύρω του κόσμου, φέρνοντας την Ελλάδα, για μια ακόμη φορά σε δύσκολη θέση, όμως οι… καραμπόλες δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι πήρε τη θέση, ύστερα από αντίστοιχες καραμπόλες…

Του Γιώργου Κιτσή

Μπορεί και σήμερα ευρωπαϊκοί κύκλοι να εκφράζουν «μεγάλη απορία» για τις καθυστερήσεις και τις «καραμπόλες» στην ελληνική κυβέρνηση

σχετικά με την ανάδειξη του νέου υπουργού Οικονομικών, όμως, τα ίδια και χειρότερα συνέβαιναν πριν από λίγα χρόνια γύρω από ένα ανώτατο αξίωμα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης: αυτό του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Όπως φαίνεται από το παρασκήνιο που διαδραματίστηκε τους κρίσιμους μήνες πριν από τον Νοέμβριο του 2009, τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, κατέλαβε από «καραμπόλα» ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι.

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές στις Βρυξέλλες, ήδη από το 2007 ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί προμόταρε άλλοτε με σκιώδεις τρόπους και άλλοτε φανερά τον Τόνι Μπλαιρ για την συγκεκριμένη θέση. Στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια λεγόταν ότι ο Σαρκοζί ήθελε για την Ευρώπη έναν πρόεδρο που να σηκώνει το τηλέφωνο, να παίρνει στον Λευκό Οίκο και να λέει, τότε, «Hi George»… Όμως, η αντίδραση του ευρωπαϊκού κέντρου στην επιλογή Μπλαιρ ήταν μεγάλη: Πρώτον επειδή η Μεγάλη Βρετανία δεν ήταν στο ευρώ. Δεύτερον επειδή συμμετείχε στο Ιράκ. Τρίτον, επειδή η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο ήταν υπέρ μίας «προσωπικότητας χαμηλών τόνων» για το τιμόνι της Ευρώπης. Ήθελαν δηλαδή κάποιον που απλά να χειρίζεται τα διαδικαστικά του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και να προάγει την επικοινωνία μεταξύ των μελών. Δύο μήνες πριν από την εκλογή του προέδρου στη Σύνοδο Κορυφής τον Νοέμβριο του 2009 είχε γίνει πλέον σαφές ότι οι «μικρές» Κάτω Χώρες φοβόντουσαν πως ένας «υψηλού προφίλ» πρόεδρος θα λειτουργούσε μόνο υπέρ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και όχι για τους μικρότερους.

Επιπλέον, επειδή για τη θέση του εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής προοριζόταν και πάλι Βρετανός –το φθινόπωρο του 2009 ακούγονταν τα ονόματα της Άστον και του Μίλιμπαντ, με την πρώτη να επικρατεί τελικά-, ο Σαρκοζί αποφάσισε να εγκαταλείψει την λύση Μπλαιρ.

Με την απόσυρση Σαρκοζί άμεσα στο τραπέζι έπεσαν άλλα ονόματα: ο Ολλανδός Γιον Πέταρ Μπαλκενέντε σύντομα κάηκε επειδή «δεν ήταν φανατικός ευρωπαίος» όπως ειπώθηκε, ενώ ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είχε ήδη τις διαφορές του με Σαρκοζί, Μέρκελ και Βρετανούς. Και έτσι, η «καραμπόλα» κατέληξε στον Βέλγο Χέρμαν Βαν Ρομπάι, για τον οποίον μόλις 20 ημέρες πριν από την Σύνοδο Κορυφής του Νοεμβρίου του 2009 δεν ήταν σίγουρο ότι θα δεχόταν τη θέση αν του την πρότειναν. Τελικά, η υποψηφιότητα Ρομπάι «έκλεισε» ένα βράδυ Τετάρτης στη διάρκεια του δείπνου μεταξύ Σαρκοζί και Μέρκελ στο Παρίσι στις αρχές του μήνα. Ειπώθηκε λοιπόν τότε ότι στο πρόσωπό του Βέλγου πολιτικού κατέληξαν δια της ατόπου απαγωγής…