Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΙΜΩΝΙΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Την ίδια στιγμή που η χώρα μπήκε στο μνημόνιο άρχισαν και οι συζητήσεις για το πότε θα βγει. Αντί να αναστοχαστούμε και να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια να εξαλείψουμε τις αιτίες που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία, άρχισε η κολοκυθιά για το πότε θα επανέλθουμε στην προτεραία κατάσταση.

Ορισμένοι πολιτικοί υποστήριζαν σε δυο – τρία χρόνια. Άλλοι έλεγαν σε πέντε. Κάποιοι άλλοι, αναλυτές ή οικονομολόγοι, έβλεπαν να διαρκεί η κρίση

μια δεκαετία ίσως και περισσότερο. Προχθές ο πρωθυπουργός μας είπε ότι χρειαζόμαστε ακόμη έξι χρόνια. Και πάει λέγοντας.

Ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση, αν δηλαδή είναι στο κυβερνητικό μπλοκ ή στην αντιπολίτευση, τις επιθυμίες, το βαθμό αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας ο καθένας ποντάρει και στο χρόνο εξόδου από την κρίση.

Αντί να συμφωνούμε στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, διαφωνούμε στο ποιός και πότε μπορεί να μας επιστρέψει αυτά που χάσαμε. Αντί να προσπαθούμε να επιβιβαστούμε στις αμαξοστοιχίες του μέλλοντος, στριμωχνόμαστε στην αποβάθρα περιμένοντας τους «οδοντωτούς» του παρελθόντος.

Το γεγονός ότι τα δεν υπάρχουν κόμματα που να πουν με παρρησία και σθένος ότι αυτά κι αυτά τα χάσαμε οριστικά (και μάλιστα ορισμένα καλώς τα χάσαμε) και πάμε να κερδίσουμε ετούτο και κείνο (που θα ‘ναι καλύτερα εάν τα καταφέρουμε να τα κερδίσουμε), είναι η πρώτη αιτία που δυσκολεύει την έξοδο από την κρίση.

Όσο η πολιτική ρητορεία είναι προσανατολισμένη στον απολεσθέντα παράδεισο τόσο η πιθανότητα να παραμείνουμε για πολύ καιρό ακόμα στην κόλαση αυξάνει. Και τούτο γιατί καλλιεργεί φρούδες ελπίδες και μπολιάζει με λάθος αιτήματα ακόμη και τους διεκδικητικούς αγώνες των πολιτών.

Η Ελλάδα μετά την κρίση πρέπει να είναι μια νέα Ελλάδα, με άλλους στόχους και προτεραιότητες, άλλες δομές διοίκησης και λειτουργίας του κράτους, διαφορετική ποιότητα και παραγωγική βάση, άλλους πρωταγωνιστές και καινούργιες ισορροπίες και σχέσεις κυριαρχίας.

Αν η προσπάθεια είναι να γίνει η Ελλάδα μετά την κρίση όπως πριν την κρίση, αυτή η προσπάθεια δεν θα τελεσφορήσει ποτέ. Είναι μια προσπάθεια «συφορισμένων Τρώων». Και φυσικά είναι κωμικό άμα και γελοίο να πιστεύουμε ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση θα είναι αυτοί που θα την υπερβούν.

Η οριστική έξοδος από την κρίση (δεν μπορεί παρά να) περιέχει ως συστατικό της στοιχείο και την έξοδο από τη σκηνή των δυνάμεων που την γέννησαν.

Όσο λοιπόν παραμένουν στο προσκήνιο της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας οι γεννήτορες της κρίσης, η κρίση θα ανακυκλώνεται. Η δουλειά που θα γίνεται θα ‘ναι μισή. Η πληγή εκεί που λες επουλώνεται, θα κακοφορμίζει.

Αυτός είναι και ο λόγος που καμία προσπάθεια επανίδρυσης της Κεντροαριστεράς δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει. Θα μείνουν καρικατούρες. Η απόπειρα πολιτικής σιμωνίας -με «πατριάρχες», μεταλλαγμένες «ελιές» και εκλογικούς νόμους που θα δίνουν την κυβέρνηση στο δεύτερο και στο τέταρτο κόμμα και όχι στο πρώτο -δεν θα τελεσφορήσει γιατί είναι συναλλαγές κορυφής που αφορούν λίγους και τους ίδιους. Και πάντως όχι τις ανάγκες του λαού και τις προτεραιότητες του έθνους.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Δεξιά. Η Χρυσή Αυγή κυρίως, αλλά και οι ΑΝΕΛ του Καμμένου είναι καρφιά που μπήχτηκαν στα πλευρά της και δεν πρόκειται να βγουν, αν δεν βγει, με τους όρους που προαναφέραμε, η Ελλάδα από την κρίση. Προσώρας η πρωτιά στις εκλογές και η κυριαρχία στη διακυβέρνηση συγκρατεί τις φυγόκεντρες τάσεις και μεταθέτει για το προβλεπτό μέλλον την -αντίστοιχη με την Κεντροαριστερά- κατάσταση πολυκερματισμού της.

Ελλάδα μετά την κρίση σημαίνει και επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος, αρχής γενομένης από τις κομματικές παρατάξεις. Τώρα. Όχι αύριο. Τώρα. Αυτή τη στιγμή τα κόμματα προσδιορίζονται με βάση το γκουβέρνο και όχι τις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζουν. Οι εθνικές, ιδεολογικές και πολιτικές τους αναφορές έχουν προσαρμοστεί αποκλειστικά στη μνημονιακή συγκυρία.

Αυτό δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ. Κάποια στιγμή το καπάκι της χύτρας θα πεταχθεί. Η επίκληση της ανάγκης να μην χρεοκοπήσουμε, να παραμείνουμε στην Ευρώπη, να μην γυρίσουμε στην δραχμή, να, να… είναι αμφίβολο αν μπορεί να λειτουργεί για καιρό ακόμη σαν βαλβίδα ασφαλείας. Ο ατμός που έχει μαζευτεί είναι πολύς.

Η πόλωση μεταφέρεται στα άκρα γιατί το κέντρο αρνείται να πεθάνει για να ξαναγεννηθεί. Προτιμά να παρατείνει, και πέραν του επιτρεπτού, το χρόνο κυοφορίας, με κίνδυνο να σαπίσει μαζί του και το έμβρυο, παρά να κάνει καισαρική τομή.

Οι αλλαγές που συντελούνται στην οικονομία και την κοινωνία δεν θα ολοκληρωθούν αν δεν σαρωθεί και το υφιστάμενο πολιτικο-κομματικό σύστημα. Όσο αυτό παραμένει, ουσιαστικά, ανέγγιχτο και απλώς προσπαθεί με κόλπα και μεταμορφισμούς να (δια)σωθεί αποτελεί τροχοπέδη και απειλή για τις μεταρρυθμίσεις στα άλλα πεδία.