Η «παλιά», η «νέα» Μεταπολίτευση και ο «κακός» και «καλός» λαϊκισμός που έχουν στοιχειώσει το τόπο…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στην επέτειο για την Μεταπολίτευση (και την τραγωδία της Κύπρου βεβαίως), πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι κατέθεσαν, εν πολλοίς, τις απόψεις τους για το όλο ζήτημα που, όσο και αν τα χρόνια περνούν, παραμένει, πράγματι, ένα μείζον και καυτό ζήτημα. Και τούτο, διότι, πρόκειται για μια οριακή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας, καθώς, έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική μεταβολή που επηρέασε κυρίαρχα το μέλλον του τόπου , αλλά, και με μια εθνική καταστροφή

Αυτή – τούτη, λοιπόν, την φετινή -για τα σαραντάχρονα-, επέτειο για τα γεγονότα του 1974 επέλεξε ο πρωθυπουργός της χώρας Αντ. Σαμαράς για να τονίσει ότι «η Μεταπολίτευση τελείωσε» και, περίπου, βρισκόμαστε σε ένα νέο κομβικό και σημαντικό σημείο για όλους : ότι στις μέρες μας (και με την ήττα του «λαϊκισμού» να παίζει ρόλο καταλύτη στις εξελίξεις), χτίζεται μια νέα Μεταπολίτευση για τη χώρα.

Μετά τούτων γίνεται, καταρχήν, αντιληπτό ότι από του χρόνου στην ίδια επέτειο δεν θα γιορτάζουμε την παλιά -ήγουν, του 74-. Μεταπολίτευση, αλλά, τη «νέα» που άρχισε επί ημερών Αντ. Σαμαρά (!), και θα συνδέεται (ως φαίνεται από την κλιμάκωση των πολιτικών κινήσεων και τακτικών), με μια νέα μείζονα μεταβολή : αυτή – τούτη της «απελευθέρωσης» της χώρας από την παρουσία (τουλάχιστον) της τρόικα ή κάποιου μέρους της τρόικα που δεν συνάδει με την ευρωπαϊκή θεσμική κουλτούρα.

Δεύτερον, γίνεται σαφές, ότι ο πρωθυπουργός ενδιαφέρεται τόσο πολύ να συνδέσει το όνομά του με το «άνοιγμα» μιας νέας περιόδου ή εποχής (και να τελειώνει με τη σημερινή φθορά), για τη χώρα που δεν ενθυμείται διόλου το δικό του αμαρτωλό παρελθόν : ξεχνάει ολότελα (ή θέλει να ξεχνάει) την πρώτη περίοδο των δικών του «έργων και ημερών» στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και, άρα, στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως : τότε που διοργάνωνε χωρίς ιδιαίτερη αγχίνοια (για την βαρύτητα και κρισιμότητα των συνθηκών) επάλληλες και αλυσιδωτές εκδηλώσεις στο «Ζάππειο» (βλ. Ζάππειο 1, Ζάππειο 2 κ.ο.κ.) κόντρα στην εφαρμογή του μνημονίου, προτάσσοντας με σθεναρότητα τις δικές του - πιο χαλαρές προτάσεις και σημεία.

Είναι γνωστό τοις πάση, πλέον, η πολιτική που ακολούθησε ο Αντ. Σαμαράς (μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο φυσικά), μετά την αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών εξουσίας και την άδοξη πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου : μια ακόμη πιο αυστηρή και πειθαρχημένη δημοσιονομική πολιτική που αν συνδυαστεί με τον παράλληλο κατακερματισμό τόσο των πολιτικών δυνάμεων, όσο, και της κοινωνίας στοιχειοθετεί από μόνη της το σημερινό «θείο δράμα» που βιώνουν χωρίς τέλος και έλεος οι Έλληνες. Έκτοτε, λοιπόν, και μέχρι τις μέρες μας είναι ο κυρίαρχος (και σταθερότερος ) εκφραστής αυτού του μοντέλου πολιτικής, γεγονός, που δεν τον αποτρέπει να κάνει τώρα λόγο και για… «αναγκαίες και δίκαιες φοροελαφρύνσεις» (την ώρα που ακόμη καλά – καλά δεν έχουν λάβει όλοι οι Έλληνες το «φετινό λογαριασμό»!), αίτινες, θα διορθώσουν ανισότητες και θα επαναφέρουν τις χαμένες κοινωνικές ισορροπίες.

Όθεν, είναι προφανές ότι ο «λαϊκισμός» και, γενικότερα, η εξαγγελία παροχών διαφέρει από… εποχή σε εποχή και εξαρτάται, βεβαίως, από ποιόν γίνεται. Όταν εκπέμπεται από την αντιπολίτευση είναι πάντα στείρος και εύκολος ανεξάρτητα αν εκφράζει πραγματικές ανάγκες και δυνάμεις τις κοινωνίας. Και όταν ενδύεται τον κυβερνητικό μανδύα μεταμορφώνεται σε «επανασχεδιασμό» ή «διόρθωση», ώστε, να αμβλυνθούν οι πιέσεις και οι γογγυσμοί. Έτσι, όμως, ο κάθε είδους «λαϊκισμός» ξεπετάει τα αυθεντικά και διαχρονικά χαρακτηριστικά του και γίνεται, τρόπον τινά, ένας λαϊκισμός κατά το δοκούν και κατά το πώς βολεύει. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δυο είναι δυσδιάκριτες, ωστόσο, κάνουν την ίδια δουλειά και, μακροπρόθεσμα, αποφέρουν τα ίδια αποτελέσματα : το έλλειμμα εμπιστοσύνης, το έλλειμμα δικαιοσύνης, η σύγχυση και η αποφορά εκμηδενίζουν και ακυρώνουν κάθε προσπάθεια για αληθινή πρόοδο.

Το ίδιο, άλλωστε, δεν συνέβαινε στις δεκαετίες του 70, του 80, του 90 ή, ακόμη – ακόμη, και του 2000, όταν ήδη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας άλλος για «Χίο τράβαγε κι άλλος για Μυτιλήνη» με αποτέλεσμα (όταν ήρθε η ώρα) να οδηγηθούμε ταχύτατα και βαθύτατα στην κατάρρευση και τον διασυρμό; Ας το συλλογιστούμε και ας το αναλογιστούμε όλοι αυτό : ας παραδεχτούμε, επιτέλους, τις ευθύνες μας.

Επομένως, δεν υπάρχει «κακός» και «καλός» λαϊκισμός : ένας είναι ο «λαϊκισμός» και έχει αναφορά στον πρόχειρο λόγο και τα πλασαρίσματα (προς την εξουσία) των λογής – λογής μπλοκ εξουσίας και συμφερόντων. Όπως, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει «παλιά» και «νέα» Μεταπολίτευση με τα ίδια χαρακτηριστικά και πρόσωπα. Υπάρχει μια ενιαία Ιστορική πορεία στρέβλωσης με αθέατο ή θεατό (κάθε φορά), αποτέλεσμα τον εκφυλισμό και την καταστροφή. Τούτο ας το έχει υπόψη του ο πρωθυπουργός (και ο συνεργός του Ευ. Βενιζέλος), αν πραγματικά θέλουν να οικοδομήσουν μια πραγματικά νέα Μεταπολίτευση και όχι μια «νέα Μεταπολίτευση» για τα μάτια του κόσμου. Διότι, είναι σαφές, η εξάλειψη του λαϊκισμού θα είναι, όντως, η απαρχή μιας αληθινής και μεγαλοπρεπούς Μεταπολίτευσης για την Ελλάδα…