Η «μικρή ΔΕΗ» και η «μικρή πολιτική»

Το πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο η «μικρή ΔΕΗ». Το πρόβλημά μας είναι οι μικροί μισθοί, οι μικρές συντάξεις, οι μικρές ελπίδες ότι θα βγούμε κάποια στιγμή από αυτόν τον εφιάλτη. Το πρόβλημά μας είναι η «μικρή πολιτική» -και οι μικροί πολιτικοί- που όχι απλά δεν μας βγάζουν από τα αδιέξοδα αλλά δεν μπορούν καν να τα διαχειριστούν.

Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι η «μικρή Νέα Δημοκρατία» και το «μικρό ΠΑΣΟΚ» αλλά και ο «μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ» που εξακολουθεί να πολιτεύεται όπως τότε που ήταν μικρός –ένα λυκόσκυλο με

ψυχοσύνθεση κανίς, όπως σχολίασε εύστοχα ένας ξένος δημοσιογράφος με τον οποίο έτυχε να μιλήσω μετά τις εκλογές. Και βέβαια η «μικρότητα» των κομμάτων –κυρίως της συγκυβέρνησης- δεν έχει να κάνει με τη δραματική μείωση των ποσοστών τους στις τελευταίες εκλογές, όσο, πολύ περισσότερο, με την ποιοτική τους συρρίκνωση και με το κάτω του μετρίου στελεχιακό τους δυναμικό, όπως απόδειξε και ο πρόσφατος ανασχηματισμός τον οποίο κλήθηκαν να επανδρώσουν άνθρωποι που σε άλλες εποχές δεν θα περνούσαν καν έξω από το υπουργείο το οποίο έχουν αναλάβει.

Δυστυχώς, η αδυναμία των δύο κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να αποκολληθούν από το παρελθόν και να μετεξελιχθούν σε σύγχρονους πολιτικούς οργανισμούς έδιωξε όλους εκείνους που είτε από φιλοδοξία είτε για λόγους ευθύνης θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν είτε στη συντηρητική είτε στη σοσιαλδημοκρατική παράταξη. Όσοι είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν στη ζωή τους ή δεν ήθελαν να μπλέξουν με τα πίτουρα γύρισαν την πλάτη στα κόμματα. Την ίδια στιγμή οι βιολογικές και πνευματικές (ου γαρ έρχεται μόνον!) αντοχές των παλιών, μπαρουτοκαπνισμένων στελεχών δεν επιτρέπουν την ουσιαστική τους συμμετοχή. Ίσως κάποιοι που πως και το επάγγελμα του πολιτικού έπαψε πια να είναι προσοδοφόρο όσο άλλοτε για κάποιους που σκέφτονταν την πολιτική καριέρα, όμως αυτό δεν είναι αρνητικό. Το αρνητικό είναι ότι ελάχιστοι έχουν τη διάθεση να δώσουν περισσότερα από όσα θα λάβουν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί που έχουν απομείνει ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα επιπλεύσουν ατομικά.

Κοινοβουλευτικούς άνδρες και γυναίκες που να προσεγγίζουν έστω θρύλους της Βουλής όπως ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Κώστας Μητσοτάκης, η Βιργινία Τσουδερού, η Μελίνα, ο Ηλίας Ηλιού και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, πολύ πιο παλιά, δεν έχουμε. Πολιτικούς με σχέδιο –άσχετα αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες κάθετα μαζί τους- όπως ο Γιώργος Γεννηματάς, ο Αντώνης Τρίτσης, ο Στέφανος Μάνος, ο Μιλτιάδης Έβερτ, επίσης δεν έχουμε. Πολιτικούς που να έχουν διαπρέψει σε κάποιο άλλο πεδίο, πλην της πολιτικής, επίσης δεν έχουμε και με εξαίρεση τον Μανώλη Γλέζο δεν έχουμε κανέναν που να διακρίθηκε σε κάποιο εθνικό αγώνα ή αγώνα της Δημοκρατίας.

Οι «μικροί πολιτικοί» που μας έχουν απομείνει επιβιώνουν είτε λόγω των ισχυρών μηχανισμών που συντηρούν ακόμη είτε ελέω τηλεόρασης και δημοσίων σχέσεων. Και χρησιμοποιούν αυτά τους τα «εφόδια» μόνο και μόνο για να τα κεφαλαιοποιήσουν μέσα στο πολιτικό χρηματιστήριο όταν η παρτίδα «χοντραίνει». Όπως στην περίπτωση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Κατά τ’ άλλα, ας καεί και το παλιάμπελο.

Ποιοι λοιπόν και με ποιο ανάστημα να διαπραγματευτούν με την τρόικα; Ποιοι να αντιπροτείνουν ένα σχέδιο ανάπτυξης; Ποιοι να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην κοινωνία ότι οι θυσίες της θα πιάσουν τόπο; Ποιοι να συσπειρώσουν σε ένα μίνιμουμ σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις όταν δεν μπορούν να επικοινωνήσουν στοιχειωδώς μεταξύ τους;

Βρισκόμαστε σε ένα καράβι που παλεύει με τα κύματα έχοντας ως πλήρωμα ανθρώπους που δεν ξέρουν καν κολύμπι, που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν την πυξίδα, που καθένας χαράζει τη δική του πορεία –προς τα βράχια. Ποτέ το επίπεδο των πολιτικών μας δεν ήταν τόσο χαμηλό κι αρκεί να παρακολουθήσει κανείς μία συνεδρίαση της Βουλής ή να ακούσει μία δήλωση γεμάτη ευφυολογήματα, ανοησίες και προσβολές. Πράγματα που ουδεμία σχέση δεν έχουν με τον πολιτικό λόγο.

Κι ενώ το σχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» προβλέπει ότι αυτή θα είναι μία επιχείρηση στην οποία θα δοθεί το 30% του παραγωγικού δυναμικού της εταιρείας, στα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα έχει δοθεί το 100% της (κακής) μοίρας μας με το 30κάτι % των ψήφων μας.

Το πολιτικό σύστημα βιώνει έναν αργό θάνατο. Καταρρέει κομμάτι-κομμάτι. Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα κομμάτια πέφτουν πάνω στα δικά μας κεφάλια…