Η κλεψύδρα του ΣΥΡΙΖΑ αδειάζει

Ναι! Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την «εκτόξευση» από το 4,13% στο 16,78% κι από εκεί στο 26,89%. Κι ακόμη πιο δύσκολο να γίνεις από συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων σε ένα ενιαίο κόμμα με τον θεσμικό ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και με ορατή την προοπτική κατάληψης της εξουσίας στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Τέτοιου μεγέθους αλλαγές απαιτούν και τον ανάλογο χρόνο για να αφομοιωθούν εσωτερικά και να γίνουν αποδεκτές από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον πολιτικό χρόνο που είχε στη διάθεσή του το ΠΑΣΟΚ

όταν από το 13,6% το 1974, πήγε στο 25,3% το 1977 κι από εκεί στο 48,1% το 1981. Η σταδιακή απορρόφηση των δυνάμεων της Ενωσης Κέντρου αλλά και μεγάλου ποσοστού της ΕΑΜογενούς Αριστεράς συνοδεύτηκε από αλλαγές στους εσωτερικούς συσχετισμούς του Κινήματος οπου δεν έλλειψαν οι διαγραφές και οι αποχωρήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε, είναι η αλήθεια, αυτή την ιστορική πολυτέλεια καθώς έπρεπε να μεγαλώσει απότομα, σχεδόν βίαια, μεταλλασσόμενος από ένα συνασπισμό-έφηβο σε ένα κόμμα-ενήλικα με ο,τι αυτό σημαίνει για τη συνολική του ισορροπία.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει μια ακόμη «πολυτέλεια», τον χαρισματικό ηγέτη που σχεδόν με ένα νεύμα μπορούσε να «γκρεμίσει» και να «ξαναστήσει» το κόμμα του όπως έκανε, όχι μία φορά, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτό από τη μια είναι θετικό αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα –κι ας λένε κάποιοι ότι είναι το «νέο ΠΑΣΟΚ»- από την άλλη όμως «λούζεται» όλες τι συνέπειες του «όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι, αργεί να ξημερώσει».

Κι ένα τρίτο: το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε μια περίοδο που η κοινωνία έβγαινε από τα σκοτάδια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος και της επταετούς δικτατορίας όπου το όραμα ήταν η «Αλλαγή», δηλαδή η κοινωνική δικαιοσύνη, η συμμετοχή, η χειραφέτηση και η ανάπτυξη σε όλους τους τομείς και επίπεδα. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ωριμάσει εν’όσω η κοινωνία βυθίζεται αλυσοδεμένη στα μνημόνια, όπου η οργή δίνει τη θέση της στον φόβο κι ο φόβος στον ...καναπέ ακυρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική και ευνουχίζοντας κάθε ελπίδα.

Ενώ λοιπόν το ΠΑΣΟΚ υπήρξε, εκ γενετής μέρος της Λύσης –αυτής καθ’ εαυτής της Μεταπολίτευσης-, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αποφύγει να γίνει μέρος του Προβλήματος –δηλαδή, της κρίσης του πολιτικού συστήματος και να προτείνει ξεκάθαρη λύση εξόδου από αυτήν την κρίση.

Η μέχρι τώρα πορεία δείχνει ότι δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά παρά το ότι ουσιαστικά παίζει χωρίς έναν σημαντικό αντίπαλο όπως ήταν για το ΠΑΣΟΚ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή, και από τα αριστερά, ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ισα-ίσα η σημερινή Νέα Δημοκρατία και βέβαια το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου παραδέρνουν και παραδέρνονται εσωτερικά.

Η τραγική διαχείρηση των απόψεων περί ευρώ και δραχμής, οι παλινωδίες με τους υποψήφιους σε αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές, με πιο πρόσφατη την υπόθεση της ρομά Σαμπιχά και την απομάκρυνσή της από το ευρωψηφοδέλτιο, αναδεικνύουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αλλά και την αδυναμία του να νοικοκυρέψει τα του οίκου του πριν αναλάβει την εξουσία του οίκου μας. Για τα απανωτά αυτογκόλ «από τα αποδυτήρια» δεν οφείλονται βέβαια ούτε στις αντίπαλες μονταζιέρες ούτε στο κακό το ριζικό. Οφείλονται στην κακή προετοιμασία, στην κάκιστη οργανωτική δουλειά, στην πλημμελή μελέτη των συνθηκών και των τάσεων στις τοπικές κοινωνίες, στην οξεία «κουμουνδουρίτιδα».

Η κλεψύδρα όμως αδειάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόλις έναν μήνα καιρό για να διανύσει μια τεράστια απόσταση, να επουλώσει πληγές και να αποδείξει ότι μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης για την επόμενη ημέρα. Αν δεν τα καταφέρει θα συμπαρασυρθεί στον ίδιο γκρεμό με τους δύο πρώην μονομάχους και νυν συνεταίρους. Κι αυτό δεν είναι καλό για κανέναν.