Η γαλλική γοητεία

Όταν φεύγαμε για το Παρίσι, ήτοι της εποχή της Χούντας, επαρχιώτες, αργόσχολοι, περίεργοι φανατισμένοι με τα γαλλικά γράμματα και αηδιασμένοι με την ντόπια κατάσταση, το μόνο που δεν αναμέναμε ήταν η σημερινή κατάσταση του γαλλικού κύρους, όπερ σημαίνει ντεκατάντσια και ναυάγιο «μέσα» κι έξω από την Ευρώπη.

Είναι εκπληκτική η δήλωση του υπουργού Εργασίας Μισέλ Σαπέν ο οποίος είπε τη σκάφη σκάφη και πήρε από τα μούτρα τους μυγιάγγιχτους Γάλλους : Χάλια

η οικονομία, υψηλό χρέος, έλλειμμα και ανεργία, περικοπές στο κράτος πρόνοιας, φτώχεια, υποτίμηση του πολιτικού κύρους καθώς η παραδοσιακή αντίπαλος Γερμανία είναι η αδιαμφισβήτητη ηγήτωρ της Ευρώπης, μετανάστες και μαντίλες, υποβιβασμός των αλλοτινών πανεπιστημίων (σε αντίθεση με τα βρετανικά και γερμανικά), με ένα λόγο έχουμε να κάνουμε με μια χώρα που δεν διέσωσε το μεγαλείο της.

Εντυπωσιακές είναι ακόμη οι εκδόσεις βιβλίων που περιγράφουν – τί άλλο; – τον γαλλικό κατήφορο. Γαλλική μελαγχολία, Η τυραννία της παρακμής, Το γαλλικό παράδοξο, Τετέλεσται η Γαλλία; Γαλλική κατάπτωση; Ασφαλώς δεν λείπουν και οι σχολιαστές που παραδέχονται μεν την πτώση, αλλά δεν την ταυτίζουν με οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό Βατερλό.

Ο Γκύ Μιλιέρ, πανεπιστημιακός και συγγραφέας του βιβλίου « Γιατί η Γαλλία δεν μας κάνει πια να ονειρευόμαστε;», γράφει ενδεικτικά : «Χάνουμε σταθερά ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τη Γερμανία και τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές σε όλον τον κόσμο. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνία νιώθει νοσταλγία για τα «περασμένα μεγαλεία». Υπάρχει διάχυτη αποστροφή για την παγκοσμιοποίηση και γενική ανικανότητα του κόσμου να καταλάβει βασικές αρχές της οικονομίας. Το μεγαλύτερο μέρος του γαλλικού λαού περιφρονεί τους επιχειρηματίες, πιστεύει ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι αιτία όλων των κακών, και βασίζονται στο κράτος για να δημιουργηθεί πλούτος και θέσεις εργασίας. (…) Οι πολιτικοί είναι ανίκανοι ή απρόθυμοι να εγκαταλείψουν την παράδοση του παρεμβατισμού. Η χώρα μοιάζει κολλημένη σε μιαν άλλη εποχή. Δημοσκόπηση έδειξε ότι είμαστε ο πιο απαισιόδοξος λαός στον κόσμο. (…) Οι μισοί λένε ότι μια παρατεταμένη παρακμή είναι αναπόφευκτη και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στην ικανότητα της Γαλλίας να αντιστρέψει αυτή την τάση. Εξού και η απαισιοδοξία τους που είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού, ακόμη και από την Ελλάδα».

Όταν κοιτάμε στη βιβλιοθήκη τους τόμους της «Πλειάδας» με όλον τον ανθό του γαλλικού πνεύματος δεν έχουμε την αφέλεια ότι ο Προύστ και ο Σταντάλ θα σώσουν τη χώρα, πλην όμως επικοινωνούμε με ένα παρελθόν που σχεδόν αυτονομείται από την Ιστορία…