Η ΕΡΤ, Η ΝΑΥΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΕΜΩΛΙΑ ΕΠΗ ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Σ’ ένα καταστροφικό παιχνίδι απόδοσης ευθυνών έχουν αποδυθεί τις τελευταίες 48 ώρες οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι.

Καταστροφικό για τη συνοχή και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, αλλά και τη χώρα, αφού αυτή, παρά το δημοσιονομικό μακιγιάρισμα, συνεχίζει να μην …βλέπεται.

Με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ εκτοξεύονται, ένθεν κακείθεν, βαριές κατηγορίες και απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί.

Διερωτώμαι λοιπόν, πώς μπορούν -Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- να συνεχίσουν να είναι μαζί.

Ακόμη κι αν εξευρίσκετο κάποιος συμβιβασμός στο θέμα της ΕΡΤ -που προσώρας δεν είναι ορατός- είναι απορίας άξιον πως μπορούν, τουλάχιστον οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης, να συγκρατήσουν τις διαρροές από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, όταν έχουν χαράξει τόσο ανελαστικές διαχωριστικές γραμμές.

Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Σαμαρά. Είναι τόσον απόλυτα απορριπτικός στις ενστάσεις των δύο εταίρων του που μου είναι δύσκολο να δω με ποιό τρόπο θα μπορούσε να υποχωρήσει χωρίς να στραπατσαριστεί το «σιδερένιο» προφίλ κυβερνήτη που φιλοτεχνεί.

Με ευθύνη και των τριών, κυρίως όμως του πρωθυπουργού είναι η αλήθεια, η συνέχιση του κυβερνητικού συνεταιρισμού -χωρίς κάποιος να «ξεβρακωθεί» και να γίνει περίγελως- μοιάζει απίθανη.

Κι αυτό είναι τραγικό άμα και ηλίθιο.

Στον ηττημένο ο νικητής πάντα πρέπει να αφήνει μια διέξοδο διαφυγής.

Δεν πρέπει να επιδιώκει εκτός από την ήττα και τον εξευτελισμό του.

Διαφορετικά μπορεί να κινδυνεύσει και ο ίδιος από το σύνδρομο του «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων μου» που θα γεννήσει το (εικαζόμενο) αίσθημα αξιοπρέπειας του ηττημένου.

Άρα, τι; Θα πάμε σε εκλογές, όπως ανεμώλια έπη υποστηρίζουν;

Και όλα αυτά περί «εθνικής ευθύνης», «αναγκαιότητας των συνεργασιών», «απαίτησης των εταίρων-δανειστών» και «εξάντλησης της τετραετίας» , τι θα γίνουν;

Θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων; Ένα παραμύθι ήταν, που τέλειωσε μόλις εμφανίστηκε ο, από τηλοψίας, δράκος;

Αυτό ήταν το success story;

Πριν προλάβει ν’ αρχίσει, τελείωσε στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής;

Ας δεχτούμε ότι αυτό ήταν, και πάμε σε εκλογές. Τι θα βγάλει η κάλπη;

Είτε τη Ν.Δ είτε το ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Αυτοδυναμία θα υπάρχει; Δύσκολο, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Τρίτη, σύμφωνα πάντα με τις έρευνες, θα είναι η Χρυσή Αυγή και από κει και κάτω το χάος.

Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να εκλέγουν λιγότερους βουλευτές είτε και να δίνουν αγώνα για πιάσουν το όριο του 3%.

Ποιά κυβέρνηση θα σχηματιστεί; Πάλι της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ; Αποκλείεται. Οι λόγοι είναι προφανείς, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται επεξήγηση.

Του ΣΥΡΙΖΑ με μικρότερους εταίρους; Μα, υποτίθεται πως ο Τσίπρας θα φέρει την καταστροφή. Έτσι δεν λένε οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι; Θα γίνουν λοιπόν εκλογές για να παραδώσουν τη χώρα στον όλεθρο; Είναι αυτή υπεύθυνη συμπεριφορά;

Άρα, γιατί να γίνουν εκλογές; Για να υπάρξει ακυβερνησία και να ξαναπάμε σε εκλογές; Για να επέλθει η καταστροφή;

Εκτός κι αν υπάρχουν άνθρωποι στη Ν.Δ. που πιστεύουν ότι μπορεί το κόμμα τους να κυβερνήσει με την ανοχή της Χρυσής Αυγής;

Θα ήταν αδιανόητο να υπήρχε, έστω και ένας που να εισηγούνταν κάτι τέτοιο. Εάν υπήρχε θα έπρεπε να τον αφανίσουν. Να τον κάψουν στην πυρά. Να τον κάνουν σαπούνι.

Όχι επειδή είναι επικίνδυνος και διεστραμμένος, αλλά γιατί είναι αβδηρίτης.

Επειδή δεν μπορεί να καταλάβει ότι, και στην υποθετική ακόμη περίπτωση που ήθελε συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα αυτομάτως θα ετίθετο εκτός ευρωπαϊκής οικογένειας και θα γινόταν ο αποσυνάγωγος της διεθνούς κοινότητας.

Επειδή λοιπόν ούτε αυτό μπορεί να ισχύει, επανερχόμαστε στο ερώτημα: Γιατί εκλογές;

Αν κάποιος, εκ των Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη μου δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, να προσυπογράψω ασμένως τα εκλογικά σενάρια που άρχισαν να διακινούνται ως αλληλοεκβιασμοί και να εκτοξεύονται ως απειλές στην κοινωνία.

Υπάρχει βέβαια μία περίπτωση που μπορεί τα αιφνιδίως ενσκήψαντα εκλογικά σενάρια να περιέχουν δόση αληθείας.

Αυτή είναι κάποιος εκ των τριών εταίρων να θέλει να κατέβει από το κυβερνητικό σκάφος επειδή αισθάνεται ναυτία. Πολιτική και εκλογική.

Και η ΕΡΤ προβάλλεται ως η ανατάραξη που την προκάλεσε.

Αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο Βενιζέλος ή ο Κουβέλης ή και οι δύο μαζί.

Όπως υπάρχει και η περίπτωση, ναυτία να αισθάνεται ο Σαμαράς. Για λόγους δυσκολίας, ένεκα του τρικομματικού χαρακτήρα, της διακυβέρνησης, αυτός.

Και να πιστεύει ότι μπορεί να ηγηθεί, όπως λέγεται, μιας ευρωπαϊκής μνημονιακής συμμαχίας, η οποία θα του δώσει αυτοδυναμία και ταυτόχρονα θα τον καταστήσει ηγέτη ενός άλλου πλειοψηφικού κόμματος, διαφορετικό από το καραμανλογενές της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν ξέρω αν στον πρωθυπουργό αρέσει ο τζόγος, όμως τη χώρα δεν επιτρέπεται να την παίξει στα ζάρια.

Θα έλεγα ούτε την παράταξή του. Ούτε ίσως και τον (πολιτικό) εαυτό του. Όμως αυτά είναι …οικογενειακά και προσωπικά θέματα και δεν μου πέφτει λόγος.