Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΟΔΟΣ ΡΗΓΙΛΛΗΣ, ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ…

Πριν από περίπου 15 χρόνια -στο μεγάλο οικόπεδο που βρίσκεται στη Ρηγίλλης, πίσω από τη Λέσχη Αξιωματικών και το Βυζαντινό Μουσείο- ανακαλύφτηκε το Λύκειο του Αριστοτέλη. Τον χώρο θυμάμαι ότι διεκδικούσε η κ. Γουλανδρή για να φτιάξει Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Όμως η σκαπάνη έφερε στο φως τον χώρο όπου δίδασκε ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος.

Αμέσως ετέθη το δίλημμα: Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ή Λύκειο του Αριστοτέλη; Θυμάμαι πολύ καλά τη διαμάχη επειδή, κατά

Τότε ήμουν διευθυντής της εφημερίδας «Επενδυτής}. Αποφάσισα να το κάνω πρώτο θέμα. Και με ένα τίτλο, που για τα δημοσιογραφικά ειωθότα ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να θεωρηθεί «ορθός» ή «πιασάρικος». Ο τίτλος που επέλεξα ήταν: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΙΩΝΩΝ με υπότιτλο: Λύκειο του Αριστοτέλη ή Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.

Το κείμενο υποστήριξης του τίτλου ήταν ένα άρθρο μου που εξηγούσε γιατί έπρεπε η κ. Γουλανδρή να αναζητήσει άλλο οικόπεδο για το Μουσείο της και γιατί οπωσδήποτε έπρεπε να αποδοθεί ο χώρος στον Αριστοτέλη. Καλούσα δε τον πνευματικό κόσμο, αλλά και όλους τους αναγνώστες της εφημερίδας να κινητοποιηθούν και να συλλέξουν υπογραφές υπέρ του Λυκείου.

Θυμάμαι πως όσοι μετείχαν στη σύσκεψη για τη διαμόρφωση της πρώτης σελίδας είχαν διαφωνήσει. Τον έβρισκαν ελιτίστικο και ήκιστα ελκυστικό. Μάλιστα στοιχημάτιζαν για τα πόσα φύλλα θα χάναμε.

Για να μην τα πολυλογούμε, με το «ανορθόδοξο» πρωτοσέλιδο όχι μόνον δεν χάσαμε φύλλα, αλλά κερδίσαμε και περίπου 2.000. Και το κυριότερο, έπιασε τόπο, αφού συνέβαλε, όπως μου είπε κάποιος κυβερνητικός παράγων, ώστε η Πολιτεία να προκρίνει τον Αριστοτέλη αντί για την κ. Γουλανδρή.

Αν θυμάμαι καλά η βασική επιχειρηματολογία ήταν πως ο Αριστοτέλης ήταν ένα από τα ισχυρότερα πλεονεκτήματα για μια χώρα που είναι γνωστή στα πέρατα της Γης κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για τον πολιτισμό της. Τον Αριστοτέλη, όπως και τον Πλάτωνα τον Σωκράτη, τον Όμηρο και τους άλλους αρχαίους προγόνους μας, τον ξέρει όλη η ανθρωπότητα.

Ειδικά στον κόσμο της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της πολιτικής θα προκαλούσε ενδιαφέρον, συζητήσεις και θαυμασμό αν γίνονταν γνωστή αυτή η ανακάλυψη. Με την κατάλληλη επικοινωνία και διαφήμιση η χώρα θα μπορούσε να αυξήσει και τον τουρισμό της. Ποιός δεν θα ήθελε να δει το χώρο που δίδαξε και έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των αιώνων που επηρέασε την ανθρώπινη ιστορία;

Μάλιστα είχα προτείνει να αδράξουμε την ανέλπιστη αυτή ευκαιρία και να κάνουμε την Αθήνα πόλο έλξης της παγκόσμιας διανόησης. Να δημιουργηθεί στο χώρο ένα σύγχρονο, καλαίσθητο και λειτουργικό κτίριο, ένα Παγκόσμιο Κέντρο Έρευνας και Φιλοσοφίας με αναφορά στον Αριστοτέλη.

Ένα σύγχρονο «Λύκειο του Αριστοτέλη» που κάθε χρόνο θα έκανε ένα διεθνές επιστημονικό συμπόσιο για τα σημερινά προβλήματα, με προσκεκλημένους τους κορυφαίους επιστήμονες και διανοητές του κόσμου. Με βιβλιοθήκη, όπου θα ερχόντουσαν να μελετήσουν επιστήμονες και φοιτητές. Με παραγωγή μελετών και βιβλίων, με επιστημονικές εκδηλώσεις και τη χορήγηση υποτροφιών.

Και όλα αυτά να τα αναλάβει ένα Διοικητικό και Επιστημονικό Συμβούλιο με εξέχουσες διεθνείς προσωπικότητες που διαθέτουν κύρος και αναγνώριση. Καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Καλύτερους συμμάχους στα διεθνή φόρα, τους οργανισμούς και τις κυβερνήσεις δεν θα μπορούσαμε να βρούμε, αφού είθισται τέτοιες προσωπικότητες να έχουν και ρόλο συμβούλου σε κέντρα όπου λαμβάνονται πολιτικές και γεωστρατηγικές αποφάσεις.

Καλύτερη επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο παγκόσμιο επιστημονικο-πνευματικό γίγνεσθαι δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε. Εξάλλου αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να αξιοποιήσουμε υλικά και παραγωγικά την αρχαία μας κληρονομιά.

Αντί να δείχνουμε απλώς μνημεία και να μιλάμε για τους σπουδαίους προγόνους μας είναι πιο έξυπνο και αποτελεσματικό να εντάξουμε τους «αρχαίους ημών προγόνους» σε σύγχρονες δράσεις.

Ποιός δεν θα ήθελε να συζητήσει τα σύγχρονα προβλήματα φιλοσοφίας και πολιτικής ευρισκόμενος στο ίδιο ακριβώς χώρο όπου συζήτησε, δίδαξε, συνέγραψε και έζησε ένας από τους γεννήτορες της φιλοσοφίας και της πολιτικής; Ποιός δεν θα ήθελε να βαδίσει κυριολεκτικά στα βήματά του, αφού θα μπορούσε κάλλιστα το δάπεδο του σύγχρονου «Λυκείου του Αριστοτέλη» να είναι από διαφανές υλικό, κάτωθεν του οποίου θα βρίσκονται τα αρχαία ευρήματα;

Τα θυμήθηκα όλα αυτά επειδή, προχθές έτυχε να παρευρεθώ στην παρουσίαση ενός βιβλίου, του πρέσβη Αλ. Μαλλιά, στη Λέσχη Αξιωματικών. Κάποια στιγμή βγήκα στο πίσω μπαλκόνι του κτιρίου που έχει «πιάτο» το Λύκειο του Αριστοτέλη.

Μ’ έπιασε το παράπονο και θύμωσα. Πολύ. Με την απίστευτη ανεπάρκεια του κράτους και της διευθύνουσας πολιτικής του τάξης. Δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν έχει γίνει τίποτε. Το οικόπεδο χάσκει εκεί στη Ρηγίλλης με αναξιοποίητα τα ευρήματά του. Ο Αριστοτέλης περιμένει ακόμη τους επισκέπτες του.

Ευτυχώς, είναι περιφραγμένο με τσίγκο, και δεν το έχουν δει οι τροϊκανοί για να το εντάξουν στο πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ. Οικόπεδο-φιλέτο στο καλύτερο και πιο ακριβό σημείο της Αθήνας θα φέρει αρκετά εκατομμύρια ευρώ στα δημόσια ταμεία αν πουληθεί.

Ελπίζω, τώρα που αποκάλυψα την ιστορία, να μην βρεθεί κάποιος ηλίθιος του υπουργείου Οικονομικών και τους το πει. Ας τους το κρατήσουμε κρυφό. Ποιός ξέρει μπορεί, μετά από άλλα 15 χρόνια, να βρεθεί κάποιος έξυπνος και με όραμα πολιτικός να το αξιοποιήσει. Αν, εν τω μεταξύ, τα ευρήματα, απροστάτευτα όπως είναι, δεν έχουν καταστραφεί…