ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Στόχος υπάρχει;

Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε τέτοια αποχαύνωση και αδράνεια που εν πλήρει επιγνώσει έχουμε αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους όποια κι αν είναι αυτή, διότι σίγουρα… έχει ο Θεός. Δείχνουμε να επιμένουμε ότι όσα συμβαίνουν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, ένα κακό όνειρο είναι, θα περάσει… Έλα όμως που είναι η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν θα αλλάξει παρά μόνον αν το μαχαίρι μπει βαθειά στο κόκκαλο. Θα μου πείτε ποιός θα είναι αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία αφού το σύστημα ζει και βασιλεύει. Και το σύστημα δεν θα σκοτώσει φυσικά τους ανθρώπους

Οι πολιτικοί έχουν μία κακή συνήθεια. Να ερμηνεύουν αριθμούς και γεγονότα, κατά κανόνα, όπως τους βολεύει. Έτσι λοιπόν μετά τις εκλογές το κάθε κόμμα έπλασε το δικό του παραμύθι απευθυνόμενο σε πελάτες-οπαδούς. Το μόνο αντικειμενικό δεδομένο που υπήρξε – υπήρξαν κάποιοι απίθανοι που το αμφισβήτησαν κι αυτό -  ήταν ότι οι Έλληνες στην πλειονότητά τους θέλουν να παραμείνουν στην Ευρώπη και το ευρώ. Αυτό αποφασίζουν οι Έλληνες τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Με απλά λόγια, δυστυχώς πρέπει να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα στη χώρα μας, δεν θέλουν οι Έλληνες να γίνουν ούτε Σοβιετική Ένωση, ούτε Αλβανία του Χότζα, ούτε Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ούτε κάτι άλλο απομονωμένο ή πειραματικό.

Όμως συνήθως στη ζωή δεν μπορείς να έχεις την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αποτελεί μάλλον εξαίρεση στον κανόνα όταν κάτι τέτοιο συμβεί. Λοιπόν, και δεν ασχολούμαι με τα σχόλια-ρεπορτάζ του «Spiegel» ότι το έλλειμμα έχει φθάσει τα 20 δισεκατομμύρια, όμως έχω το δικαίωμα να ασχοληθώ με την ελληνική πραγματικότητα, μπορεί κάποιος να μου πει ποιές είναι οι αλλαγές που έχουν συντελεσθεί τα τελευταία τρία χρόνια από τότε που τα μαύρα σύννεφα κάθισαν στον ουρανό της Αθήνας και δεν λένε να φύγουν; Τι είναι αυτό το μικρό το ελάχιστο που έχει αλλάξει προς το καλύτερο; Ποιές είναι οι πρωτοβουλίες που έχουν ληφθεί, ώστε ο Έλληνας να αλλάξει μυαλά και νοοτροπία, ώστε να πει «βρε παιδί μου ας μου τα παίρνουν, ας τα δίνω, τουλάχιστον έχω την τάδε παροχή».

Δουλεύει το δημόσιο; Βρίσκεις εύκολα άκρη στις δημόσιες υπηρεσίες; Υπάρχουν συγκοινωνίες; Περνούν στην ώρα τους τα λεωφορεία; Δουλεύουν τα Πανεπιστήμια; Τα παιδιά κάνουν απρόσκοπτα μάθημα; Κόβουν αποδείξεις στις ταβέρνες; Ο υδραυλικός τα παίρνει μαύρα ή άσπρα; Με τα ιδιαίτερα μαθήματα τι γίνεται; Κόβουν αποδείξεις οι καθηγητές; Ο χειρούργος καρδιολόγος που κάνει το by pass πως θα πληρωθεί; Ο δικηγόρος που θα αναλάβει την τάδε υπόθεση, θα κόψει απόδειξη; Ο μπογιατζής που θα αλλάξει χρώμα στον τοίχο έχει μαζί του Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών; Ο ξυλουργός που θα κατασκευάσει τη βιβλιοθήκη πόσες φορές θα τονίσει «θέλετε και τον ΦΠΑ του 23%»; Όταν το ακούσει αυτό ο παραγγέλλων θα πει «ναι» ως οφείλει ή θα προτιμήσει να γλυτώσει τα επιπλέον χρήματα και θα πληρώσει στο τέλος του χρόνου και την εφορία του ξυλουργού; Στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν κρεβάτια; Βρίσκ