ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Πολλοί αναρωτιούνται, τι μύγα τσίμπησε τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και τα έβαλαν ξαφνικά με τη Σοσιαλιστική Διεθνή, την οργάνωση που ιδρύθηκε στην νεώτερη μορφή της στη Φραγκφούρτη τον Ιούλιο του 1951.

Να είναι ότι δεν είχε τα τελευταία χρόνια προτάσεις για τις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως αναφέρει ο ηγέτης του SPD Σίγκμαρ Γκάμπριελ στο γερμανικό περιοδικό FOCUS; Να ισχύει αυτό που λέει η γαλλική Monde ότι το SPD θέλει

να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να μπορέσει απρόσκοπτα να προωθήσει τον Μάρτιν Σουλτς στη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Να θέλουν, όπως σχεδόν όλοι και βασίμως υποψιάζονται, να πάρουν και το τελευταίο σημαντικό σοσιαλδημοκρατικό οχυρό που δεν έχει γερμανική σφραγίδα; Να μην τους αρέσει που Πρόεδρος της είναι ένας «Νότιος» και στις αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν βαρύνοντα ρόλο Λατινοαμερικάνοι, Αφρικανοί και Ασιάτες; Η μήπως, όπως λένε οι γνωρίζοντες καλά τα παρασκήνια της γερμανικής πολιτικής σκηνής το κύριο θέμα ήταν να βρεθεί ένας ρόλος για τον Σίγκμαρ Γκάμπριελ που δεν κατόρθωσε να γίνει υποψήφιος Καγκελάριος; Κι αν δεν γίνει όπως θα το επιθυμούσε επικεφαλής της επανιδρυμένης Διεθνούς, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, τουλάχιστον θα διευθύνει ένα δίκτυο με δυνατότητες προβολής και πόρους.

Μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο. Οι πρωτοβουλίες των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών να είναι ένα σύμπτωμα της συνολικότερης αρρώστιας που έχει πλήξει τη χώρα τους, η οποία, μην μπορώντας να διαχειριστεί εποικοδομητικά τη δύναμή της, κινείται στην Ευρώπη ως ταύρος σε υαλοπωλείο.

Γιατί, ανταγωνισμοί υπάρχουν πάντα στο χώρο της πολιτικής. Αλλά όταν φτάνεις να λες δημόσια, εμείς θα παραμείνουμε στη Διεθνή και θα πληρώνουμε κάποια συνδρομή για να μπορούμε να συμμετέχουμε στις δράσεις της αλλά παράλληλα φτιάχνουμε μια ανταγωνιστική οργάνωση, τι άλλο δείχνει από υπέρμετρη αλαζονεία;

Εν όψει της πανηγυρικής έναρξης λειτουργίας του Δικτύου της Προοδευτικής Συμμαχίας στη Λειψία στις 22 Μαΐου, πολλά ευρωπαϊκά κόμματα είναι προβληματισμένα και βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Ιδιαίτερα οι Γάλλοι που έχουν ιστορική υποχρέωση να διατηρήσουν αλώβητο το γαλλογερμανικό άξονα. Μην ξεχνάμε την πρόσφατη φασαρία, όταν το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα δημοσίευσε μια έκθεση κριτική προς τη Μέρκελ και ο Ολάντ έσπευσε να τραβήξει το αυτί στους υπευθύνους.

«Εμείς θα παραμείνουμε σε κάθε περίπτωση στη Σοσιαλιστική Διεθνή», επαναλαμβάνει ο Πρώτος Γραμματέας του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Χαρλέμ Ντεζίρ, τονίζοντας ότι η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι το σημαντικότερο υπάρχον πολιτικό δίκτυο σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ίδιο άλλωστε αναμένεται να κάνουν και τα περισσότερα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, εκτός ίσως από κάποιους «υπηκόους» του Βερολίνου.

Άλλωστε, δίκτυα, με τους στόχους της Προοδευτικής Συμμαχίας υπάρχουν πολλά, Μεταξύ άλλων το Παγκόσμιο Προοδευτικό Φόρουμ που στηρίζεται από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικού Κόμμα και τη Σοσιαλιστική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η το Policy Network που ίδρυσαν οι Βρετανοί για την προώθηση σχέσεων με προοδευτικά κόμματα που δεν είναι αναγκαστικά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να στηρίξουν την Προοδευτική Συμμαχία ποντάροντας καταρχήν στα κόμματα που έχασαν την εκλογική μάχη στη Νότιο Αφρική, στο τελευταίο Συνέδριο της Διεθνούς όπου ήταν υποψήφια Γραμματέας η Σουηδή Μόνα Σαλίν. Ποντάρουν επίσης στο βάρος της Γερμανίας που σήμερα είναι «δανειστής» πολλών ευρωπαϊκών χωρών.

Έτσι εξηγούν, πολλοί σοσιαλιστές και το γεγονός ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έσπευσε να προσχωρήσει από τους πρώτους στη Δημοκρατική Συμμαχία. Οι ξένοι, θεωρούν τόσο μεγάλη τιμή για το ΠΑΣΟΚ που έχει την Προεδρία της μεγαλύτερης πολιτικής οργάνωσης στον κόσμο, που δεν θέλουν να πιστέψουν ότι αυτή η κίνηση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως προσωπική εμπάθεια! Οι ξένοι. Ας ρωτήσουν και τους εν Ελλάδι συντρόφους τους…