Ευρωφονιάδες και δραχμοσυντήρητοι

Όσο θα πλησιάζουν οι Ευρωεκλογές τόσο θα πλατειάζει ο ευρωσκεπτικισμός και θα μεγεθύνεται η κουβέντα περί αποδέσμευσης των χωρών-μελών από την ευρωζώνη καθώς και την επιστροφή τους σε εθνικό-κρατικό νόμισμα.

Μια μικρή πρόγευση από το συγκεκριμένο μενού αποτέλεσε η επίθεση του Αλέκου Αλαβάνου κατά του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας πως «η έξοδος από την Ευρωζώνη μπορεί να συμβεί όχι μόνον επειδή την επιδιώκει κάποια κυβέρνηση, αλλά επειδή

μπορεί να επιβληθεί από ένα αδιέξοδο που ήδη διαφαίνεται». Το φαινόμενο, όμως, αυτής της χαρακτηριστικής κριτικής δεν περιορίζεται μόνο εντός των ελληνικών συνόρων.

Καταρχήν είναι θεμιτό να έχει καθένας τα όνειρα που του αντιστοιχούν. Ένα τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς, λιγότερο επιρρεπές σε ψευδαισθήσεις αλλά χωρίς εκκίνηση από την ίδια αφετηρία, έχει υιοθετήσει θέσεις ρήξης με τη θεσμική και νομισματική τάξη της Ευρωζώνης. Ωστόσο στον κοινό παρανομαστή όλων, το ευρώ δεν αποτελεί φετίχ. Το ΑΚΕΛ ήδη έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου της Κύπρου από το ευρώ.

Ακόμα, το ιστορικό στέλεχος της γερμανικής Αριστεράς, Όσκαρ Λαφοντέν και. ο πρώην γραμματέας του ΚΚ Ισπανίας Χούλιο Ανγκίτα – παρά τη προσεκτική στάση των κομμάτων τους που δεν αμφισβήτησαν ποτέ την νομισματική ένωση – συμφωνούν με την επιστροφής των χωρών τους στα εθνικά τους νομίσματα. Ακόμα , ο επικεφαλής του γαλλικού «Αριστερού Μετώπου», Ζαν Λικ Μελανσόν από καιρό έχει αναφωνήσει :«Δε θα πεθάνουμε, δα, για ένα νόμισμα.

Εξίσου με τα όνειρα, επιτρεπτό είναι να αναπολεί καθένας παλιές ένδοξες στιγμές χωρίς να ξαναζεί τις ωδίνες του παρελθόντος. Κάπως έτσι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά φετιχοποιεί ξανά σελίνια και εσκούδα, μάρκα και πεσέτες. Η Λεπέν νοσταλγεί το γαλλικό φράγκο και θέτει ζήτημα επιστροφής του. Ο Ολλανδός Βίλντερς και οι 24 βουλευτές του, κατέβασαν τη αντιισλαμική σημαία και ύψωσαν το λάβαρο της πίστης στο ντόπιο φιορίνι.

Από τη μεριά του ο νέος γραμματέας της Λέγκας του Βορρά Σαλβίνι, επιμένει η Ιταλία να ξαναβρεί παρηγοριά στο φυλακτό της λιρέτας, ενώ ο Αυστριακός Στράχε ονειρεύεται επάνοδο στον ορθολογισμό του εθνικοτοπικού σελινιού ως αντίδοτο στη παραφροσύνη του παγκοσμιοποιημένου ευρώ. Στο ίδιο ταμπούρι και ο εμπρηστικός Βρετανός ευρωσκεπτικιστής Φάρατζ που λατρεύει την στερλίνα πιο πολύ κι από ότι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ τη πρώτη του δεκάρα.

Γίνεται φανερό ότι πανευρωπαϊκά η κριτική στην Ευρωζώνη έχει κατά κανόνα εθνικιστικά και συντηρητικά χαρακτηριστικά. Καλλιεργεί αυταπάτες για επιστροφή στις απόλυτες εθνικές κυριαρχίες. Σαλπίζει τυχοδιωκτικά μια αυτόνομη νομισματική περηφάνια και ψαρεύει σε θολά νερά προπαγανδίζοντας την εθνική ανωτερότητα και η φυλετική πυγμή.

Σαφώς και αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση με το ευρώ έχει φρακάρει, αλλά σαν λύση προτείνει το εθνικό μπαϊράκι. Αυτό που εξέφραζε στο πρόσφατο παρελθόν όλες τις ανισότητες, αντιθέσεις, ανισορροπίες και ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ευρωπαϊκές εθνικές οικονομίες.

Αντίθετα, στη πλειονότητά της η παραδοσιακή αριστερά χαρακτηρίζει την έξοδο από το ευρώ ως μια επιλογή με υψηλό κόστος και καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των εργαζομένων. Εντούτοις, ένα ευρωπαϊστικά ανυπάκουο και ριζοσπαστικό κομμάτι της επιχειρεί να διαμορφώσει εναλλακτικές προτάσεις ικανές να διαρρήξουν την τρέχουσα πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Ε.Ε.

Παρόμοιες απόψεις απηχεί και η αριστερή πτέρυγα της Κουμουνδούρου που εκφράζεται μέσα από την ιστοσελίδα με το μπολσεβίκικο όνομα Ίσκρα. Ουσιαστικά προβλέπει ότι μια ενδεχόμενη ρήξη μιας αριστερής διακυβέρνησης με τους δανειστές και την συνακόλουθη διακοπή της χρηματοδότησης της χώρας θα καταστήσει αναγκαία την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Έτσι, δια στόματος Παναγιώτη Λαφαζάνη προειδοποιεί ότι μπροστά σε τέτοια πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προετοιμάσει το λαό και τη χώρα, πριν σχίσει σαν κυβέρνηση τα μνημόνια.

Σε παρόμοιο μετερίζι συνταύτισης του ευρώ με το μνημόνιο, αλλά από ‘άλλη σκοπιά ο Αλέκος Αλαβάνος αναγνωρίζει ότι μια επιστροφή στη δραχμή παραπέμπει σε πισωγύρισμα. Ωστόσο διατείνεται πως η δική του προσέγγιση ως παράμετρος του «Σχέδιου Β» για απαγκίστρωση από το κοινό νόμισμα ισοδυναμεί με ένα «κίνημα πλανητικών διαστάσεων».

Θεμιτό, ως εναλλακτικό πλάνο. Είναι, όμως, άδικο για τον ελληνικό λαό να υποστεί το τεράστιο και σκληρότερο, από οποιαδήποτε μνημόνια, κοινωνικό κόστος της αδιευκρίνιστης χρονικά περιόδου μετάβασης σε εθνικό νόμισμα.

Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν σενάρια, την ευτυχέστερη κατάληξη των οποίων έχουν ήδη περιγράψει οι οπαδοί της δραχμής σαν τους Δημήτρη Καζάκη και Θεόδωρο Κατσανέβα. Φυσικά, όλα αυτά μπορούν να πάνε στράφι μια και ο Γιάννης. Βαρουφάκης έχει ήδη κάνει την κηδεία αλλά και το μνημόσυνο του ευρώ.

Το κακό για την πλειονότητα του ελληνικού λαού που δεν έχει πληροφορηθεί ακόμα το θάνατό του είναι ότι εξακολουθεί να το υποστηρίζει. Το χειρότερο, είναι να μην το μάθει ποτέ. Και αν ή όταν οι λοιπές χώρες της Ευρωζώνης επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα , η εδώ ντόπια κοινωνία να συνεχίσει να συναλλάσσεται σαν ζόμπι με το νεκρό και άκλαυτο ευρώ.