Έτος επιβίωσης το 2014 για τη ΔΗΜΑΡ

Του Γιώργου Μελιγγώνη

Αν ο Φώτης Κουβέλης χρησιμοποιούσε μία φράση για το 2013, θα έλεγε «να πάει και να μην γυρίσει». Οι 12 μήνες που πέρασαν άλλαξαν τα πάντα στην Αγίου Κωνσταντίνου, καθώς τον περασμένο Ιανουάριο η ΔΗΜΑΡ προσπαθούσε να κερδίσει τη δημοσκοπική κόντρα με το ΠΑΣΟΚ, ενώ τώρα βρίσκεται σε όλες τις μετρήσεις κάτω από

το ψυχολογικό όριο του 3% -χωρίς, πάντως, αυτό να σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ… «σκίζει» στις δημοσκοπήσεις. Πριν μερικούς μήνες, ο Φώτης Κουβέλης και ο Σπύρος Λυκούδης είχαν αδερφικές πολιτικές σχέσεις, ενώ τώρα δεν ανταλλάσσουν κουβέντα. Έως και πριν το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι της ρήξης

Όσο περνούσε το 2013, τα σύννεφα μαζεύονταν στη σχέση Σαμαρά-Κουβέλη. Και η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση γινόταν ολοένα και περισσότερο δυσλειτουργική. Οι κόντρες με το Μαξίμου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, αλλά και οι κυβερνητικές -γαλάζιας απόχρωσης- διαρροές κατά της «αποδοτικότητας» του τότε υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνη Μανιτάκη, προκάλεσαν ρήγματα στην πολιτική σχέση του πρωθυπουργού και του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Ήδη από την περασμένη Άνοιξη, δεν ήταν λίγοι όσοι υπέθεταν ότι ο Φώτης Κουβέλης στήνει στρατηγική αποχώρησης από την κυβέρνηση. Ανεξαρτήτως αν ήταν έτσι ή όχι, το αιφνίδιο «λουκέτο» στην ΕΡΤ, τον περασμένο Ιούνιο, αποτέλεσε θρυαλλίδα εξελίξεων. Έπειτα από μία εβδομάδα-θρίλερ και τρεις διαδοχικές συσκέψεις πολιτικών αρχηγών, ο Φώτης Κουβέλης, παρά τις αντίθετες φωνές στο εσωτερικό του κόμματός του, αποφάσισε την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Η ΔΗΜΑΡ πέρασε στα έδρανα της αντιπολίτευσης και η κρίση στο εσωτερικό του κόμματος ξεκίνησε.

Ο «τρίτος πόλος»

Τότε ήταν που ρηγματώθηκε και η σχέση του Φώτη Κουβέλη με τον γραμματέα του κόμματος, Σπύρο Λυκούδη. Στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ διαμορφώθηκαν σταδιακά δύο μπλοκ: οι υποστηρικτές του κ. Κουβέλη, αλλά και εκείνοι που διαφωνούσαν με την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Η πολιτική απόσταση των δύο πλευρών μεγάλωσε όταν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να απαντήσει αρνητικά στην πρόσκληση Βενιζέλου για τον «τρίτο πόλο» και να κρατήσει αποστάσεις από την «Πρωτοβουλία των 58». Οι διαφωνούντες έδειξαν τις αντιρρήσεις τους, αφού ο βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός και ο εκπρόσωπος Τύπου, Ανδρέας Παπαδόπουλος, παρέστησαν στην κεντρική πολιτική εκδήλωση στο θέατρο Ακροπόλ, ενώ υπέρ τους τάχθηκε και ο Σπύρος Λυκούδης. Το χάσμα στο εσωκομματικό σκηνικό μεταφέρθηκε στο συνέδριο του περασμένου Δεκεμβρίου. Ο Σπύρος Λυκούδης και οι υπόλοιποι πέρασαν απέναντι, τα δύο ψηφοδέλτια συγκρούστηκαν, ο Φώτης Κουβέλης κέρδισε. Πλέον, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε μία πολύ ρευστή κατάσταση, καθώς ο πρόεδρος του κόμματος επιχειρεί μόνος του τη διεύρυνση και τη συγκρότηση του «τρίτου πόλου», με την ένταξη πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ (Πάνος Μπεγλίτης, Χάρης Καστανίδης) αλλά και με τη συμφωνία για πολιτική συμπόρευση με τον Ανδρέα Λοβέρδο και τη «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα». Παράλληλα, στο εσωτερικό του κόμματος δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα, καθώς η ηγετική ομάδα αλλάζει. Στις 11 Ιανουαρίου θα εκλεγεί ο νέος γραμματέας της νέας Κεντρικής Επιτροπής, η ιεραρχία στο κόμμα θα αλλάξει και μένει να φανεί αφενός αν ο Φώτης Κουβέλης θα καταφέρει να «αναζωογονήσει» το κόμμα, αφετέρου πόσο θα ενδιαφερθούν για την ενότητα του κόμματος οι «διαφωνούντες».