Ένα αντιβιοτικό, επειγόντως, για το ΣΥΡΙΖΑ

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής ήλθε , πέραν των άλλων, να υπενθυμίσει το αυτονόητο. Ότι η πολιτική δεν είναι κισμέτ. Δεν ακολουθεί μονόπατα και μοιρολατρικά τις ράγες του πεπρωμένου ή του αναπόφευκτου. Εξελίσσεται, αντίθετα, σαν τη ζωή με ρήξεις και ασυνέχειες προς απρόσμενες κατευθύνσεις.

Σε αυτά τα παλλόμενα πλαίσια, οι μέχρι πρότινος σχεδιασμοί και οι προτεραιότητες, οι τακτικές και οι στρατηγικές των δημοκρατικών κομμάτων

αναδιατάσσονται. Η δολοφονική επίθεση των νεοναζιστών ανέδειξε, δίχως άλλο, το χρέος για πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Και, παράλληλα,υπογράμμισε εμφατικά την ανάγκη σύμπραξης των κομμάτων του λεγόμενου «συνταγματικού» τόξου για την αντιμετώπιση του φαινομένου της φασιστικής βίας.

Προφανώς, η συγκυρία άλλαξε, αν δεν αποδυνάμωσε, και την πολιτική ατζέντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον αρχηγό της στην συνέντευξή του στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με αυτή “η κυβέρνηση δεν θα πέσει με συζητήσεις στο Κοινοβούλιο, αλλά με συντονισμένους κοινωνικούς αγώνες”. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κανείς με την άποψη που θέλει τις κυβερνήσεις να ανατρέπονται στους δρόμους και όχι από τις κάλπες, η οπτική μιας αριστερής, αντικαπιταλιστικής και κινηματικής κουλτούρας είναι σεβαστή.

Πρακτικά ,όμως, η συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά, υπό το ενδεχόμενο κάποιας προβοκάτσιας θα μπορούσε να οδηγήσει την Κουμουνδούρου σε θέση απολογούμενου για την καλλιέργεια έντασης. Δεδομένων, μάλιστα, των τρεχουσών συνθηκών θα περίμενε κανείς από τη μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς να συντονιστεί πρωτοβουλιακά σε ενιαίο μέτωπο με όλες τις συνταγματικές πολιτικές δυνάμεις με στόχο το οριστικό ξεδόντιασμα της απειλής του ντόπιου ολοκληρωτισμού.

Γεγονός, που θα της προσέδιδε μεγαλύτερο πολιτικό και διαπραγματευτικό βάρος ως δύναμης που εξασφαλίζει την ασφάλεια, εγγυάται τις θεμελιώδεις ελευθερίες,, υπερασπίζει την κοινωνική συνοχή και την πραγματική ουσία της δημοκρατίας. Κυρίως γιατί χάρη στην αταλάντευτη πίεσή της προς τη κυβέρνηση θα αποκόμιζε το έπαθλο της συμβολής στη ταχύτατη προώθηση των αστυνομικών ερευνών και των δικαστικών διώξεων κατά της έκνομης δράσης των νεοναζιστών.

Αντί, όμως, μεγαθυμίας, πνεύματος συνεννόησης και προθυμία συνεργασίας, σημαντική μερίδα στελεχών της αξιωματική αντιπολίτευσης επενδύει στην αμήχανη στάση μιας α λα καρτ τακτικής που την αποτρέπει από το να κάτσει στο ίδιο τραπέζι, τουλάχιστον, με τη κυβέρνηση. Η επιχειρηματολογία της περί «ακροδεξιών θυλάκων» στο εσωτερικό της ΝΔ και οι κατηγορίες προς τη κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί την Χρυσή Αυγή ως κουρτίνα για να κρύψει το μνημόνιο, αναπτύσσεται στο σαθρό έδαφος μιας επιπόλαιας λογικής χαρακωμάτων και διμέτωπου αγώνα.

Τελικά, η ταλάντωση του ΣΥΡΙΖΑ στο εκκρεμές μεταξύ κινηματικού χαρακτήρα και κυβερνητισμού μοιάζει αενάως επαναλαμβανόμενη. Κάτι σαν τις ιώσεις που προσβάλλουν τις ευπαθείς ομάδες κάθε χειμώνα. Κατανοητή μεν η άποψη ότι μια δημοκρατική συνεργασία φτιαγμένη στο πόδι μπορεί να αποβεί παγίδα για το λαϊκό κίνημα. Αδιανόητη, ωστόσο, η εμμονή του ότι ο φασισμός θα συντριβεί όταν αντικατασταθεί το μέγιστο κακό, δηλαδή το μνημόνιο από τη λαϊκή εξουσία.

Αν η τελευταία προσέγγιση δεν είναι μόνο μια παραχώρηση προς έξαλλους αριστεριστές και παράφορους αντιεξουσιαστές που ονειρεύονται ένοπλους αγώνες και ανταμώματα στα γουναράδικα, τότε αποτελεί μια καθαρά πολιτική σαπουνόφουσκα. Πολύ απλά γιατί ένα αριστερό κόμμα εξουσίας σαν το ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παραμερίζει την όποια ιδεολογική αλαζονεία του.

Και πάνω απ΄ όλα να διακρίνει τη κρίσιμη γραμμή μεταξύ λαϊκής αντιφασιστικής απαίτησης και στενής κομματικής αντιπαλότητας, μεταξύ απαιτητής δημοκρατικής τάξης και ριζοσπαστικής σαγήνης. Ειδάλλως, θα υποχωρεί αναγκαστικά σαν μέσα από αντεστραμμένο καθρέφτη προς την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων.