ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ 4 + 7 ΔΕΔΟΜΕΝΑ. ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ…

Επειδή πολύς λόγος γίνεται, και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση, για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στη χώρα μας σε σχέση με προαπαιτούμενα, δόσεις, χρηματοδοτικά κενά και χρέος καλόν είναι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Μετά ο καθένας μπορεί να κάνει την όποια προπαγάνδα ή κριτική θέλει. Αντί να ακούμε, ένθεν κακείθεν, τερατολογίες, ας δούμε ποιά είναι τα δεδομένα και ανάλογα με τις στοχεύσεις και τις προτεραιότητες ενός εκάστου ας γίνουν και οι όποιες προσεγγίσεις και αποτιμήσεις. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Πρώτον,

πιθανότατα το Δεκέμβριο ή το αργότερο τον Ιανουάριο θα κλείσει το θέμα των διαπραγματεύσεων για τις δόσεις που εκκρεμούν. Και θα κλείσει θετικά.

Δεύτερον, τον Απρίλιο θα υπάρξει οριστική συμφωνία για το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων δύο χρόνων και αφού προηγουμένως η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία επικυρώσει τα νούμερα ιδίως για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, το οποίο δεν αποκλείεται να προκύψει ότι ίσως είναι και περισσότερο από 812 εκατ. ευρώ. Το πως επιτεύχθηκε και αν είναι βιώσιμο είναι μια άλλη ιστορία, με την οποίαν καλόν είναι να μην ασχοληθούμε τώρα.

Τρίτον, η βιωσιμότητα και η αναδιάρθρωση του χρέους θα κριθούν μετά τις ευρωεκλογές. Σε κάθε πάντως περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είναι «κούρεμα» -εξαιρουμένου ίσως κάποιου μικρού ποσού- αλλά μείωση επιτοκίου και παράταση του χρόνου αποπληρωμής.

Τέταρτον, οριζόντια μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων δεν θα υπάρξουν. Θα υπάρξουν όμως «διαθρωτικές παρεμβάσεις» που ούτως ή άλλως θα επηρεάσουν τα εισοδήματα των πολιτών. Τα διαρθρωτικά μέτρα, τα οποία η τρόικα απαιτεί και εμμένει, αφού τα περισσότερα έχουν ήδη ψηφιστεί, είναι επτά και είναι τα εξής: 1) Πλειστηριασμοί. 2) Μείωση εργοδοτικών εισφορών. 3) Απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων. 4) Μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. 5) Εκκαθάριση των εταιρειών αμυντικής βιομηχανίας. 6) Φορολογικό. 7)) Συρρίκνωση του Δημοσίου με απολύσεις και καταργήσεις-συγχωνεύσεις φορέων.

Εκτός αυτών υπάρχουν βέβαια και σειρά άλλων που όμως δεν είναι προαπαιτούμενα, αλλά για τα οποία ασκούνται πιέσεις σε άλλο επίπεδο και σίγουρα φορτίζουν το κλίμα. Για παράδειγμα η πάταξη της «διεφθαρμένης πολιτικο-επιχειρηματικής ελίτ» ή η πώληση των θυγατρικών των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια υπακούουν σε άλλες στοχεύσεις. Είτε για να αναδείξουν οι δανειστές μας εγχώριες ομάδες εξουσίας που θα πρόσκεινται αποκλειστικά σ’ αυτούς είτε γιατί επιθυμούν να «αρπάξουν» δικά τους συμφέροντα, ας πούμε αυστρογερμανικά, τα ελληνικά επιχειρηματικά δίκτυα.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Η τρόικα το έχει καταστήσει σαφές. Σε όλους, σε κάθε τόνο, με την κάθε ευκαιρία και σε όλα τα επίπεδα συνεννοήσεων και άσκησης της διακυβέρνησης. Ενδεχομένως δεν είναι το σενάριο που θα επιθυμούσε η κυβέρνηση, όμως αυτό είναι και το ξέρει. Και το έχει αποδεχθεί. Εξάλλου με τη στρατηγική που έχει υιοθετήσει δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά. Τα ηρωικά και πένθιμα περί συγκρούσεων, κόκκινων γραμμών και τα συναφή είναι για το πόπολο και για εσωτερική κατανάλωση.

Όπως για το πόπολο και για εσωτερική, πρωτίστως, κατανάλωση είναι τα άλλα ηρωικά και πένθιμα της αντιπολιτεύσεως. Και το λέω τούτο επειδή η ρητορική της δεν είναι επί των δεδομένων, αλλά βουλησιαρχική και επί πιθανολογήσεων. Σ’ αυτό ευθύνη έχει, φυσικά, και η κυβέρνηση, ήτις δεν λέει με καθαρό, απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο πως έχουν τα πράγματα, με αποτέλεσμα κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι να αντιπαρατίθενται είτε επί αμφιβόλων ή και ανυπάρκτων κόκκινων γραμμών είτε επί επιθυμιών και φαντασιώσεων. Η αλήθεια είναι μία και μόνη: ούτε μέσα ούτε έξω πάμε καλά.

Το δε χειρότερο όλων, είναι ότι, νυν και ερχόμενοι διαχειριστές των δημοσίων υποθέσεων, δεν προετοιμάζονται καθόλου για το απευκταίο, που δεν είναι άλλο από την (ισχυρή) πιθανότητα μετάλλαξης της ευρωζώνης σε γερμανικό Land, τη χρεοκοπία της χώρας και την επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα. Παρά τα όσα λέγονται, αυτά δεν έχουν εκλείψει ως (δυνητικός) κίνδυνος. Συνυπάρχουν με τις γερμανικές προθέσεις για την Ευρώπη, οι οποίες θα αρχίσουν να αποσαφηνίζονται μετά από ένα και πλέον χρόνο όταν και θα τεθεί επιτακτικά το θέμα της συνολικής οικονομικής πειθαρχίας, δημοσιονομικής εποπτείας και τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όσο λοιπόν το εγχώριο πολιτικό σύστημα συζητά και διχάζεται για τις «σαλάτες» και όχι για το «κυρίως πιάτο» η κρίση θα συνεχίζεται. Οι μεν θα συνεχίζουν να βλέπουν …το φως στο τούνελ και οι δε …τα φώτα του τρένου που μπήκε στο τούνελ. Μέχρι να έλθει, αν έλθει, ο εκτροχιασμός. Αν πάντως έλθει, θα αναζητηθούν ευθύνες. Από πολλούς και για όλα. Και τότε τα πράγματα θα γίνουν άγρια. Για σκεφτείτε να έχουν γίνει τόσες θυσίες και να μην πιάσουν τόπο! Για σκεφτείτε το…

Εγώ πάντως επειδή το σκέφτομαι, αποφάσισα, σήμερα, να αναφερθώ στα δεδομένα. Και μόνον σ’ αυτά. Μήπως και οι ταγοί μας αποφασίσουν ν’ αλλάξουν μυαλά και ρότα. Κι αρχίσουν να συζητούν σοβαρά και συγκεκριμένα και όχι επί της προπαγάνδας και των ονειρώξεων. Δεν ξέρω τι νομίζουν οι ίδιοι, αλλά η κοινωνία έχει ήδη να αρχίσει να …το παίρνει αλλιώς.