Άνευ πολιτικών

Δίνουν και παίρνουν οι θρηνωδίες για τη σημερινή οικονομική κατάσταση, για την έλλειψη ικανών πολιτικών, για την συσπείρωση του λαού ενάντια στους τυχοδιώκτες που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα του κοσμάκη, για την οργή του πλήθους και πολλά άλλα παρόμοια. Προφανώς το αόρατο κόμμα της φτωχολογιάς έχει το δίκιο με το μέρος του, αδιάφορο αν υπάρχει ως κόμμα με δεδηλωμένους πολιτικούς και οργανωμένο πολιτικό λόγο.

Ο Σαμαράς προφανώς επιδεικνύει μια πειθαρχία που κάνει καλό στο κόμμα του, μιλάει λίγο και άχρωμα, αλλά οι

κινήσεις του είναι μετρημένες και ενίοτε σωστές. Δεν έχει κάνει το μεγάλο λάθος, οπότε η είσπραξη των κοινοτικών χρημάτων και η προσπάθεια να πειθαρχήσουμε στις επιταγές της Τρόικα μάλλον συγκεντρώνει τον κόσμο παρά τον διασκορπίζει τήδε κακείσε. Άλλωστε είναι αρχηγός μιας κυβερνήσεως που ερείδεται σε έξι πόδια και σκέφτεται ουσιαστικά με ένα κεφάλι.

Όσο για τον πολυσυζητημένο Τσίπρα που αρχηγεύει στο ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα άλλο, αδήλωτο κόμμα με πράσινο ήλιο, μπορεί να κερδίζει τη συμπάθεια (νέος γαρ, αγαπητός φατσικά, με απόφαση και σχέδια, αλλά στην ουσία πολιτικός που δεν πρέπει να περνάει τα σύνορα, που λέει ψεύδη συνηθισμένα και κορδακίζεται με δωρεάν σχέδια), οπότε το στοίχημά του σκέπτεται αριστερά αλλά αισιοδοξεί με δεξιό τρόπο.

Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε παρά τις προσπάθειες του Βενιζέλου που σηκώνει στους ώμους του την κυβέρνηση μαζί με τον συμπαθή Φώτη Κουβέλη. Όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι αποφασισμένοι αμφότεροι να πάνε μακριά την κλάρα κι ό,τι απομείνει απόμεινε. Έστω κι έτσι, τρώνε με μικρό πιρούνι από το κυβερνητικό πιάτο και συνάμα παίζουν με τα ναι και τα όχι του Σαμαρά πασχίζοντας –κατά το δυνατόν – να επωφεληθούν από στραβοτιμωνιές του πρωτάρη κυβερνήτη.

Το ΚΚΕ εξακολουθεί να πολιτεύεται με συστηματικό τρόπο, πιστεύει στα στελέχη του και ουσιαστικά είναι μισό μέσα μισό έξω από την πολιτική μάχη. Η στρατηγική της εσωτερικής συσπείρωσης που παραφυλάει τα σφάλματα των άλλων και δη του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέδωσε, διότι το πνεύμα του κόμματος είναι μαραζιάρικο, πεπαλαιωμένο, ρητορικά υπέργηρο, κατά συνέπεια παίζει με την τιμιότητα, με την συσπείρωση του λαού (ποιού λαού;) και με δίωξη της τύχης που αλλιώς αποκαλείται τυχοδιωκτισμός και καιροσκοπισμός.

Η εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή είναι περιβόλι με κάθε λογής λαχανίδες. Τόσους ηθοποιούς, αθλητές, προπονητές, κοράσια, φιλόδοξους νεανίες κτλ. πρώτη φορά βλέπουμε.