ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Ιδανικοί αυτόχειρες, σιωπή και Ιστορία…

«… Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς αλλά και εκείνους που έχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει…»… Θουκυδίδης.

Κύριε Σαμαρά, νιώθω την ανάγκη να απευθυνθώ σε εσάς, γνωρίζοντας πως δεν έχω καμία σημασία στην σπουδαία ζωή, την

αποστολή σας και την καθημερινότητα σας. Από θαυμασμό στην προγονό σας, Πηνελόπη Δέλτα και από ανείπωτη θλίψη η ίδια, θέλω να επικαλεστώ την ευαισθησία σας, απλά και δύσκολα συνάμα, διακινδυνεύοντας να χάσω το δίκιο μου, από καταραμένο συναισθηματισμό, τόσο εκτός μόδας στους καιρούς μας…

Κύριε Σαμαρά, είναι πραγματικά θλιβερό να ακούμε για μια αυτοκτονία τη μέρα. Στις αρχές της κρίσης ένας Έλληνας να αυτοκτονεί ήταν σχεδόν ανακολουθία. Γαντζωμένοι μοιάζαμε απ τον ήλιο, τις θάλασσες, τα μεγάλα καλοκαίρια, την εθνική μας εξωστρέφεια, τη γειτονιά, τους καφέδες με τους φίλους στις πλατείες, τα ουζάκια στις παραλίες, τις οικογένειες μας, τις μάνες, τα ξαδέλφια, τις θείες. Σίγουροι νιώθαμε για τις αναφορές μας σε ιδιωτικές πατρίδες, χωριά και νησιά και βουνά και εικόνες νιότης. Ουρανούς είχαμε έναστρους τα καλοκαιριά με δυο φεγγάρια κάθε Αύγουστο και ζεστά δροσερούς τους χειμώνες. Και στην αρχή μιλάγαμε για τις αυτοκτονίες. Για οικονομικούς λόγους, από απελπισία, για τη λαβωμένη τιμή, για το σκυμμένο κεφάλι, για το να αποφεύγεις να κοιτάξεις τους δικούς σου στα μάτια, για τα τηλέφωνα σε φίλους που δεν τα σηκώνουν πια, απ την οικογένεια που ντρέπεσαι να σε λυπάται και να σε θεώρει τον «χαμένο», τον ηττημένο της.

Και έτσι καταλαβαίναμε και ακούγαμε την είδηση κάθε αυτοκτονίας. Και ανέλυαν οι ειδήσεις και καταγραφάνε τα σαιτ και τα μπλοκ καταγγελίες και προσωπική θλίψη για τον άνθρωπο που απελπίστηκε τόσο, ώστε να πηδήξει στο κενό, η να τραβήξει μια σκανδάλη στο κρόταφο του! Σημειώματα, ρημαγμένες οικογένειες, μετέωροι φίλοι στην άγνοια τους, απουσίες προσωπικές. 2.600 άνθρωποι, ένα χωριό μεγάλο, μια κωμόπολη, με αυτόχειρες που γύρισαν τη πλάτη στον αγώνα της καθημερινότητας, στην απαξία, στην αδιαφορία μιας εχθρικής, νταβατζίδικης εξουσίας και μια κοινωνίας αποπροσανατολισμένης και συγχυσμένης σε αγορές, πιστωτικές κάρτες, ακριβά αυτοκίνητα όπως της είπαν και σκληρής πραγματικότητας επιτοκίων και ξεπουλήματος, που της έκρυψαν.

Και τώρα κ. Σαμαρά; Τώρα οι ειδήσεις λένε απλά το γεγονός της αυτοκτονίας και το για «οικονομικούς λόγους». Και πάει και αυτό. Συνηθίσαμε. Είναι αυτή η μοίρα μας. Η συνήθεια ακόμα και στην αποτρόπαια αναχώρηση. Στη δύναμη έστω να αποφασίσεις μόνο αυτό: την ώρα που εσύ θα φύγεις. Η αδυναμία να επιμένεις και να ουρλιάξεις το «ντροπή σας ρε, δώστε μου πίσω τη ζωή μου». Μας έπεισαν πως δυτικός τρόπος ζωής είναι τα ντουβάρια σε μεζονέτες ίδιας αισθητικής και τα πλακάκια στα μπάνια και οι ρόδες και οι λαμαρίνες των τζιπ. Μας πίεσαν πως πολιτισμός είναι το τι φοράς, το χαζολόγημα μιας προσ