Nίκος Γκάλης

07:32 13/5/2013 - Πηγή: Matrix24

Σαν τα μυθικά πρόσωπα που εμφανίζονται απροσδόκητα μέσα σε μια κοινότητα και της προσφέρουν εκείνο ακριβώς που δεν έχει, ο Νίκ (γιος μετανάστη) κατέφθασε στην Ελλάδα και λάνσαρε, με τον δικό του εκπληκτικό τρόπο, ένα μπάσκετ διαφορετικού τύπου. Όταν οι άνθρωποι του Άρη υπόσχονταν στους οπαδούς έναν παίκτη-θαύμα που θα έβαζε σε κάθε αγώνα πάνω από τριάντα πόντους, η υπερβολή έμοιαζε παραπειστική, ωστόσο ήδη από τους πρώτους αγώνες το θαύμα ήταν χειροπιαστό. Ο Γκάλης πετούσε κυριολεκτικά, έπαιρνε πάνω του όλες τις επιθέσεις,

ενσάρκωνε ένα θαύμα που σε έκαναν τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του.

Ασφαλώς υπήρχαν αρκετοί ντόπιοι παίκτες που διακρίνονταν για την απόδοσή τους, ωστόσο η περίπτωση του Γκάλη ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Παρά το γεγονός ότι δεν έπαιζε άμυνα, ο Νίκ αποζημίωνε την ομάδα του με την ευστοχία του. Με χορευτικές κινήσεις, με σουτ από μακριά και από κοντά, με εγωιστική αλλά και αποδοτική κίνηση, ήταν ένα είδος παίκτη που δεν προσέκρουε στις αντίπαλες άμυνες. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε μόνο στα ματς με τις ελληνικές ομάδες. Ακόμα και φημισμένοι παίκτες , την ώρα του αγώνα, κατέθεταν τα διαπιστευτήριά τους στα πόδια ενός αθλητή που ενσάρκωνε χωρίς να το επιδιώκει τον αθλητή-θαύμα.

Πολλά έχουν λεχθεί για τη ικανότητα του Νικ να περπατάει στον αέρα. Για την ακρίβεια ο Γκάλης δεν καταργούσε τον νόμο της βαρύτητας. Με απίθανη σωματοδομή και μεγάλο άλμα, ο Γκάλης κατόρθωνε (άγνωστο πως) να παραμένει μετέωρος μερικά δευτερόλεπτα τα οποία ήταν υπεραρκετά ώστε να επιτυγχάνει καλάθια από αέρος. Ο αθλητής έχει ανάγκη την απόλυτη πεποίθηση, την πίστη στον εαυτό του, το πολεμικό φρόνημα έναντι στον αντίπαλο, το πάθος χωρίς μίσος, γι αυτό αν μετρήσουμε τις «λανθασμένες» κινήσεις του Γκάλη θα βρούμε ελάχιστες. Δεν ήταν αγαθός παίκτης, αντίθετα ήταν πολεμιστής που τηρούσε όμως τους κανόνες του αθλήματος μέχρι κεραίας.

Το γεγονός ότι ο Νίκ παρέμεινε στην πατρίδα του αντί να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αποδεικνύει ότι η φιλοπατρία του έδεσε μέσα του με την αθλητική του ιστορία. Έστω και μετά από μια εικοσαετία περίπου, το γήπεδο του Αρη έλαβε το όνομά του και η τελετουργία ολοκληρώθηκε με έναν Γκάλη ασπρομάλλη, δακρυσμένο, ικανοποιημένο και περήφανο έναντι στα ελληνικά και διεθνή αστέρια του αθλήματος.