H υστερία δεν γράφει ιστορία

«Βλέπετε, υπάρχουν ακόμα αμυδρές αχτίδες πολιτισμού πάνω σε αυτό το βάρβαρο σφαγείο που ήταν κάποτε γνωστό ως ανθρωπότητα. Πράγματι, αυτό είναι αυτό που παρέχει στη δική μας μικρή, ταπεινή, ασήμαντη ... Ω, γαμώτο!» Θυμήθηκα αυτή την ατάκα του πρωταγωνιστή της πρόσφατης ταινίας The Grand Budapest Hotel, βλέποντας τηλεόραση σε ένα ξενοδοχείο της Μπελ Επόκ στη λίμνη της Γενεύης.

Στην οθόνη ενός από τα καμιά σαρανταριά γαλλόφωνα κανάλια παρακολουθούσα τη κινητοποίηση μαθητών και φοιτητών στο Παρίσι εναντίον του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου

της Μαρίν Λεπέν. Παρά τα συνθήματα τους «Γαλλία, ξύπνα", "Όχι στο Μέτωπο του Μίσους", "Πρώτη, δεύτερη, τρίτη γενιά: είμαστε όλοι παιδιά μεταναστών", στη διαμαρτυρία δεν συμμετείχαν πάνω από 5-6 χιλιάδες.

Λίγοι, πολύ λίγοι σε σχέση με τις ογκώδεις διαδηλώσεις του 2002, όταν ο πατέρας της νικήτριας στις γαλλικές κάλπες για τις ευρωεκλογές, είχε περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Αυτά τότε. Σήμερα, μόνο ένα μικρό, μάλλον άτολμο κύμα διαμαρτυρίας, σε μια περίοδο που όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Γαμώτο!

Δυστυχώς, όμως, δεν αρκεί να σιχτιρίζεις, σαν τη Μαντόνα και το Γιανίκ Νοά, την Μαρίν Λεπέν για τη ρατσιστική ρητορική της, τις πολιτικές ξενοφοβίας και διακρίσεων που προσπαθεί να επιβάλλει στη χώρα της. Πόσο μάλλον να περνάς ντούκου ότι το 25% των Γάλλων ψηφοφόρων την εμπιστεύτηκαν, χαρίζοντάς της το προνόμιο να δηλώνει προκλητικά «Δεν θέλω αυτή την Ευρωπαϊκή Σοβιετική Ένωση».

Είναι σαφές ότι με τέτοιο ποσοστό και αδιαφιλονίκητη πρωτιά κανείς δεν μπορεί ανεύθυνα να μιλάει για πολιτικό περιθώριο, ούτε να την υποτιμά βαυκαλισμένος πως αποκόμισε μόνο ψήφο οργής και διαμαρτυρίας. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, δεδομένων και των επιφυλακτικών αντιδράσεων εναντίον της από τη δημοκρατική πολιτική τάξη της Γαλλίας.

Δεν θα άλλαζα, πάντως, ούτε τόνο στην ερμηνεία του φαινομένου που δίνουν αρκετοί Γάλλοι μαρξιστές αναλυτές, σύμφωνα με τους οποίους η Λεπέν εκμεταλλεύτηκε τη κρίση και τη φτωχοποίηση των πολιτών, επένδυσε στο δημαγωγικό λαϊκισμό, εμπορεύτηκε τη ρητορική του φόβου και της διαίρεσης, αξιοποίησε την αποδυνάμωση των δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών. Κυρίως, όμως, πόνταρε στην πατριδοκαπηλία και στην μισαλλοδοξία.

Το οπλοστάσιο, άλλωστε, της ραφιναρισμένης ακροδεξιάς, αν και κατά βάση απαράλλαχτο, δεν αντλείται πλέον από την εποχή Ψυχρού Πολέμου. Προφέρει πια φραστική παρηγοριά σε κάθε ταλαίπωρο πολίτη συντηρώντας την ταυτόχρονα με την εχθροπάθεια κατά των ξένων, εκβιάζοντας με ψέματα το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας της βασανισμένης κοινωνίας

Σωστά και σύμφωνα με το βιβλίο τα λέει η Γαλλική αριστερά. Η υπερψήφιση , όμως, του «Εθνικού Μετώπου», ήταν μόνο εν μέρει μια ξενοφοβική, αντί-μουσουλμανική και αντί-μεταναστευτική πράξη. Οι αιτίες της εκδήλωσης της ήταν μάλλον πολύ πιο περίπλοκες από τις ενδεχόμενες συνέπειες της διαφορετικότητας. Υποκινήθηκε από την δυσπιστία, την απογοήτευση και τελικά την απόρριψη μια μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος προς τις συμβιβασμένες , αν όχι εντελώς υπάκουες, ελίτ της αριστεράς και της δεξιάς απέναντι στην ευρωτεχνοκρατική συναίνεση.

Ως επί το πλείστον, όμως, αποκάλυψε το βαθύ φόβο σημαντικού ποσοστού των ανήσυχων Γάλλων ψηφοφόρων για τη παγκοσμιοποίηση μέσω της εθνικής αποβιομηχάνισης που προωθεί η αποκομμένη από τα προβλήματα των κρατών-μελών Ε.Ε. Ωστόσο, πάνω ακριβώς σε αυτή τη πιασάρικη επικοινωνιακή πλατφόρμα τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης άνοιξαν την αγκάλη τους για να φιλοξενήσουν το σοβινιστικό σπεκουλάρισμα του «Εθνικού Μετώπου»

Αναπόφευκτα σε ένα λιπασμένο έδαφος όπου καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι η απρόσωπη, χρυσοπληρωμένη και νταραβερίστικη εξουσία των ευρωγραφειοκρατών αποτελεί μια ιδιοτελή, αναποτελεσματική και διεφθαρμένη συμμορία, ήρθε ορμητικά η Λεπέν να θερίσει καρπούς. Όχι αδικαιολόγητα αλλά και όχι δίχως προπαγανδιστικά επιχειρήματα.

Κυρίως, όμως, πλασάροντας επίμονα απλοϊκά επιφανειακές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα που τροφοδοτούν τις αντιευρωπαϊκές και απομονωτικές φωνές όσων ζητούν επιστροφή σε απλούστερες μεθόδους διακυβέρνησης. Και ακόμα, προβάλλοντας τη προστασία απέναντι στις απειλές κατά της υποτιθέμενης εθνικής ευημερίας και προτάσσοντας την δήθεν ασφάλεια καταναλωτών και παραγωγών από τα θεωρητικά ορθάνοιχτα σύνορα μιας παγκόσμιας αγοράς.

Με αυτό τον ευρωσκεπτικιστικό τρόπο της επικαλούμενης εξόδου από το ευρώ και τη συμφωνία του Σένγκεν, το «Εθνικό Μέτωπο» συνόψισε ρητορικά την αντίστασή του στο δογματικό ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό και την αντιπαράθεσή του με την κοσμοπολίτικη ολιγαρχία της χώρας του. Και υπό το φιλοπατριωτικό του προσωπείο κέρδισε απήχηση και ευρύτερη προσβασιμότητα στο γαλλικό εκλογικό σώμα..

Μόνο που η ιστορία του 20ου αιώνα έχει διδάξει ότι ο βίαια παράλογος ψυχισμός πίσω από σκοτεινή πραγματικότητα και τα κύματα βαρβαρότητας του ολοκληρωτισμού βασίζεται ακριβώς σε αυτά που σερβίρει το κόμμα της Λεπέν: τη προάσπιση πάση θυσία της «εθνικής ταυτότητας», τον πατριωτικό απομονωτισμό, το φόβο, τη προκατάληψη και τις απλουστεύσεις υπό την επίκληση της «κοινής» λογικής.

Με λίγα λόγια η όλη φάση μυρίζει αφόρητα φασισμό, το αντιδημοκρατικό ιδεολόγημα του οποίου επικυρώνει ζοφερά η Μαρίν Λεπέν κάνοντάς το ενοχλητικά δημοφιλές στη Γαλλία. Έκλεισα την τηλεόραση όταν πια οι νεαροί διαδηλωτές του Παρισιού σταμάτησαν να φωνάζουν το σύνθημα "Το F για τους Φασίστες, το N για τους Ναζί" , από τα αρχικά FN του Εθνικού Μετώπου. Ήταν η μόνη αφυπνιστική αλήθεια που δεν θυσιάστηκε ασυλλόγιστα στο βωμό της ψευδαίσθησης, που πλασάρουν υστερικά οι ομοϊδεάτες της Λεπέν,ότι ο κόσμος και η Ευρώπη μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς ιστορία.