Review: Devil May Cry (DmC)

Τρέμετε δαίμονες, ήρθαν οι νεφελίμ και δείχνουν καλύτεροι από ποτέ.

Πριν αρκετούς μήνες που ανακοινώθηκε το reboot της σειράς Devil May Cry από τη Ninja Theory, υπεύθυνη για τα Heavenly Sword και Enslaved, αντιμετωπίστηκε με αρκετή επιφυλακτικότητα καθώς τα πρώτα δείγματα

που έφταναν στις οθόνες μας έδειχναν έναν Dante βγαλμένο από τον κόσμο του Twilight συνοδευόμενο από ένα υφάκι που παραπέμπει σε ιδιοκτήτη φτιαγμένου 50άρι παπιού που κάνει θόρυβο με την εξάτμιση στα φανάρια. Το αρχικό (δικαιολογημένα) μέτριο hype του κοινού για τον τίτλο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Capcom να κρατήσει ζεστό τον κόσμο με την κυκλοφορία το προηγούμενο Μάρτιο του Devil May Cry HD Collection, είχε πάρει την κατιούσα και όλα έδειχναν πως η αποτυχία του νέου εγχειρήματος από τη Ninja Theory ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη. Παρόλα αυτά η ταλαντούχα βρετανική εταιρία ανάπτυξης έδειξε ότι ήταν διατεθιμένη να ακούσει τις γκρίνιες των fans και να εργαστεί σκληρά ώστε το νέο DmC να μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας και στην ιστορία του franchise όπως οι προκάτοχοί του.

The story so far.

Μετά την εκθέση της Ε3 τον Ιούνιο και στις επόμενες που ακολούθησαν, είδαμε τα πρώτα gameplay demos του παιχνιδιού καταλήγοντας όλοι μας στο ίδιο συμπέρασμα, ότι το DmC μόνο ξεγραμμένο δεν πρέπει να θεωρείται. Όπως καταλαβαίνετε από τα screenshots με το νεαρό Dante, το νέο Devil May Cry πρόκειται για ενα prequel που τοποθετείται ιστορικά στη πρώτη γνωριμία του πρωταγωνιστή μας με τον αδερφό του, Vergil. O τελευταίος ηγείται μίας οργάνωσης που σκοπό έχει να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τον έλεγχο του δαίμονα Mundus και για την επιτυχή έκαβαση της προσπάθειάς του επιθυμεί να στρατολογήσει τον έταιρο νεφελίμ αδερφό του, Dante. Η ακατάπαυστη δράση παραμένει στο επίκεντρο κατα την εξέλιξη του σεναρίου που παρουσιάζει ενδιαφέρον σε κάποιο βαθμό αλλά και ίχνη ανατροπής. Ο παρασκηνιακός κόσμος των δαιμόνων, limbo, συνυπάρχει με τον πραγματικό και η Ninja Theory έχει καταφέρει να κάνει την μετάβαση αρκετά εντυπωσιακή. Η σχεδιαστική πλατφόρμα των δημιουργών είναι πανέμορφη και ο τρόπος με τον οποίο οι δύο κόσμοι συνδέονται και αλληλεπιδρούν είναι εκπληκτικός. Το μόνο αρνητικό μπορεί να θεωρήθει η μικρή διάρκεια του τίτλου, δεν χρειαστήκαμε πάνω από 6.5 ώρες στο μεσαίο βαθμό δυσκολίας για να το τερματίσουμε, όπου θα επιθυμούσαμε 2 ωρίτσες παραπάνω καθαρού κυνηγιού δαιμόνων. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετά πράγματα που καλείστε να συλλέξετε σε κάθε πίστα όπως κλειδιά, εγκλωβισμένες ψυχές και να ξεκλειδώσετε τα γνωστά από τη σειρά bonus missions.

What a gameplay.

Τα πολύχρωμα orbs που είχαμε συνηθίσει από τα προηγούμενα Devil May cry είναι παρών και χρησιμοποιούνται για να αναπληρώσουμε ενέργεια, να αναστηθούμε από το σημείο που χάσαμε, να αναπληρώσουμε την ενέργεια του devil trigger κ.λ.π. To δυνατό σημείο του παιχνιδιού όπως και στα προηγούμενα του franchise είναι οι στυλάτες μάχες όπου βαθμολογούμαστε με βαθμολογίες, D, C, A, S, SS, SSS ανάλογα με τους style points που παίρνουμε οταν χρησιμοποιούμε combos διαφόρων τεχνικών και όπλων. Στο DmC πέρα από τά βασικά μας όπλα, το σπαθί rebellion και τα πιστόλια ebony & ivory έχουμε στη διάθεση μας και ένα “δαιμονικό” όπλο, κληρονομιά του αρχιδαίμονα πατέρα μας Sparda που ενεργοποιείται με το right trigger του χειριστηρίου μας και ενα ¨”αγγελικό” όπλο, κληρονομιά της μητέράς μας Eva, που ενεργοποιείται με το left trigger. Το κάθε ένα έχει τη δική του χρησιμότητα εξυπηρετώντας το platforming κομμάτι του παιχνιδιού αλλά και ξεχωριστές δυνάμεις και combos για να χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά στη μάχη εναντίον των δαιμόνων. Τα όπλα που συλλέγουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν είναι πολλά αλλά στο συνολό τους δεχονται αναβαθμίσεις από τα upgrade points που αποκτούμε ώς επιβράβευση για το score που πετυχαίνουμε σε κάθε επίπεδο.

Nice to see, great to play.

Στον οπτικό τομεά το DmC κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα με τo προηγούμενo. Οι χαρακτήρες είναι λεπτομερέστατοι και το animation από τα κορυφαία που έχουμε δει, κάτι που χρεώνεται αποκλειστικά στη Ninja Theory όπου έχει χαράξει το δικό της μοτίβο. Επίσης καταπληκτική δουλειά έχει γίνει στους διαλόγους(αν και έχουν αμφισβητηθεί για το λεξιλόγιο), στο σχολιασμό εντός του gameplay και στο lip sync των cutscenes που μας εντυπωσίασε. Η χρήση της Unreal Engine 3 παρουσιάζει όμως αδυναμίες στο Playstation 3 καθιστώντας το παιχνίδι ελαφρώς προβληματικό στη συγκεκριμένη κονσόλα με εντονο frame droping, κάκιστο aliasing και προβληματικές φωτοσκιάσεις. Στο Xbox 360 όπου και τελειώσαμε το παιχνίδι παρατηρήσαμε ότι δεν υποφέρει από τα παραπάνω “νοσήματα” και τρέχει σχεδόν αψεγάδιαστο. Οπότε εάν έχετε τη δυνατότητα επιλογής έκδοσης του DmC θα σας προτείναμε του Xbox360 χωρίς δεύτερη σκέψη.

Give me more.

Η Ninja Theory κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και να επαναπροσδιορίσει το Devil May Cry χωρίς να ξεφύγει από την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί του. Η σκοτεινή gothic αιθητική του είναι παρούσα και ο Dante διαθέτει τη χάρη του super cool σφαγέα δαιμονικών πλασμάτων χωρίς να απαρνείται όμως τα συναισθήματά του. Με λίγα λόγια το DmC είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι που διαχειρίζεται μια θεματολογία που αγαπήσαμε και μας είχε λείψει. Ήδη στο μυαλό μας με το που αντικρύσαμε τους τίτλους τέλους γεννήθηκε η σκέψη και η προσδοκία για το επόμενο κεφάλαιο του παιχνιδιού.

Τι μας άρεσε:

Το εκρηκτικό gameplayO εντυπωσιακός τεχνικός τομέας(παρά τα προβλήματα στο PS3)H gothic ατμόσφαιρα και η εναλλαγή μεταξύ limbo και πραγματικότηταςΤο ξεδίπλωμα της ιστορίαςOi εύστοχοι σχολιασμοί του DanteH rock και punk μουσική

Τι μας χάλασε:

Θέλαμε λίγο ακόμα διάρκειαΤα προβληματάκια στην έκδοση του PS3Σχετικά μέτρια ποικιλία από εχθρούς

Βαθμολογία:

Κονσόλα που χρησιμοποιηθήκε για Review: XBOX 360Είδος: ActionΚυκλοφορεί για: XBOX 360, PS3, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15/01/2013Εκδότρια εταιρία: Capcom Εταιρία ανάπτυξης: Ninja Theory
Διάθεση για την Ελλάδα: CD MediaΕπίσημη ιστοσελίδα: http://www.devilmaycry.com/

Review: Devil May Cry (DmC)