Σκέψεις για το Χυτήριο

Την Παρασκευή που μας πέρασε ήμουν έξω από το θέατρο Χυτήριο. Δε μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήταν μια παρουσία που τη χρωστούσα σε κάθε ελεύθερη και συνειδητή επιλογή που έχω κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Ένα χρέος στο δικαίωμα μου να μιλάω και να γράφω συντάσσοντας όπως θέλω τις λέξεις που επιλέγω και να τις δημοσιεύω σε τούτο εδώ το blog, ή στα στάτους μου στο facebook ή στο twitter χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες‧ χρέος στο δικαίωμα μου να γυρίζω στους δρόμους μέχρι ότι ώρα επιθυμώ, να κάνω παρέα, να θαυμάζω και να ερωτεύομαι τους ανθρώπους που μου κάνει κέφι, χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν πλην του εαυτού μου. Η παρουσία μου στο Χυτήριο δεν ήταν οικειοθελής ούτε συμβολική: ο κατάλογος είχε ήδη ανοιχτεί και κάποιος φώναζε το όνομά μου.

Περισσότερα...