Τι Χάτζι, τι Χατζηαθανασίου...

Quiz: Τι κοινό έχουν οι Χάτζι, Μαραντόνα, Στόιτσκοφ, Γουάτσαϊντ, Όλσεν, Λάουντρουπ, Μέλμπι, Κόλιμορ, Σούκερ, Ρεμπρόφ, Τζοργκάεφ, Σαβιόλα; Οι νικητές κερδίζουν μεταγραφή στον Παναθηναϊκό!Σύμφωνα με ρουμανική ιστοσελίδα, που επικαλείται κρατικά έγγραφα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης σκόπευε να φέρει το 1988 στον Παναθηναϊκό τον Γκεόργκι Χάτζι. H κυβέρνηση Τσαουσέσκου όμως μπλόκαρε τη μεταγραφή. Κρίμα.

Ο ισχυρός άνδρας του Τριφυλλιού θα τίναζε την μπάνκα στον αέρα, ξοδεύοντας μέχρι και 8 εκατομμύρια δολάρια.

Μέχρι εδώ καλά. Δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τα ρουμανικά ρεπορτάζ, ούτε τα ελληνικά media που είδαν φως και χορεύουν σε «νοσταλγικούς» ρυθμούς.

Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Αφού ο Βαρδινογιάννης είχε σκοπό να σπρώξει τόσα χρήματα για να κάνει πανίσχυρο τον Παναθηναϊκό, γιατί όταν δεν προχώρησε η περίπτωση του Χάτζι κατέφυγε σε μεταγραφές τύπου Γιόζεφ Φίτος, Κλάους Νίλσεν, Κρίστο Κόλεφ.

Αυτές οι μεταγραφές ήταν η… ενίσχυση στα «έμπροσθεν» μίας ομάδας που σκόπευε να δαπανήσει μέχρι και 8 εκατ. δολάρια για να φέρει τον Χάτζι...

Οι νέοι αυτοί ξένοι πλαισιώθηκαν από... αστέρες της εγχώριας αγοράς, καθώς αποκτήθηκαν και οι Νίκος Κουρμπανάς, Δημήτρης Τσαπατώρης, Γιώργος Αμπαδιωτάκης.

Γιώργος Τσιφούτης, από τις πιο... εύστοχες μεταγραφές του Παναθηναϊκού επί Βαρδινογιάννη
Την ίδια χρονιά, το 1988, όταν δηλαδή ο κόσμος «φώναζε» να αποκτηθεί νέος ηγέτης, καθώς ο Βέλιμιρ Ζάετς είχε αποχωρήσει, η διοίκηση θα έφερνε, όπως έγραφε ο Τύπος, τον Νόρμαν Γουάιτσαϊντ από τη Μάντεστερ Γιουνάιτεντ. «Η τιμή του ξεπερνά τα 550 εκατομμύρια» υπογράμμιζε η «Αθλητική Ηχώ» τον Μάιο του 1988.

Στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού είχε βρεθεί το καλοκαίρι του '88 και άλλος ένας άσσος της Μάντσεστερ, ο Δανός αριστερός μεσοεπιθετικός Γέσπερ Όλσεν. Άλλα 200 εκατομμύρια δραχμές το κόστος του.

Στους Σκανδιναβούς του αγγλικού πρωταθλήματος εστίαζε ο Παναθηναϊκός (στα λόγια και στις εφημερίδες) το ίδιο καλοκαίρι, και έτσι, εκτός του Όλσεν, θέλησε να αποκτήσει και τον Γιαν Μέλμπι της Λίβερπουλ.

Το επόμενο καλοκαίρι, η διοίκηση έφερε (πάλι στα λόγια) τον βούλγαρο αστέρα Χρίστο Στόιτσκοφ, ενώ από τα ρεπορτάζ του Τύπου πέρασε και το όνομα του Μπρίαν Λάουντρουπ.

Αυτοί που τελικά αποκτήθηκαν ήταν οι Τζέισον Πόλακ και Γιώργος Καλπάκης.

Φυσικά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα είχαν ειπωθεί πριν από έναν χρόνο, τον Σεπτέμβρη του 1987 (μπορείτε εδώ να διαβάσετε τον... λόγο που δεν ήρθε ο Μαραντόνα)

Με παρόμοια συνέπεια αποκτήθηκαν (στα λόγια) δεκάδες ποδοσφαιριστές.

Το 1999 ήταν η χρονιά των μεγάλων αλλαγών.

Θα ερχόταν στο Τριφύλλι ο Στάνλεϊ Κόλιμορ ή ο Γιούρι Τζοργκαέφ (τελικά αποκτήθηκε ο «καρχαρίας» Σίργκουτσον).Στο στόχαστρο και ο Νταβόρ Σούκερ (αποκτήθηκε τελικά ο Μάρκο Βίλα).Οι «πράσινοι» ήθελαν και τον Σεργκέι Ρεμπρόφ (αποκτήθηκε ο Κώστας Ηπειρώτης).Από τα ρεπορτάζ των αθλητικών εφημερίδων παρέλασε μέχρι και το όνομα του Αλεσάντρο Κοστακούρτα.
Στα χνάρια του «καπετάνιου» κινήθηκε και ο ανηψιός του Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Το 2003 αντί για τον αργεντινό μέσο Μάνσο, διακαή πόθο του Σέρχιο Μαρκαριάν, αποκτήθηκε ο Ξενοφώντας Γήττας. Το 2005 αντί για τον Χαβιέρ Σαβιόλα αποκτήθηκε ο «Τσιρόλα» Ρομέρο.
Φτάσαμε κάπως έτσι στα χρόνια της πολυμετοχικότητας και συμβαίνει το εξής παράδοξο. Γράφεται στον Τύπο πως θα έρθουν παγκόσμιοι σταρ στον Παναθηναϊκό και τελικά αυτοί έρχονται (2008 Ζιλμπέρτο Σίλβα, 2009 Τζιμπρίλ Σισέ). Παράξενα και ασυνήθιστα πράγματα…

Λογικό δεν είναι που τους κακοφάνηκε; Αλλιώς είχαν συνηθίσει. Πολέμησαν την πολυμετοχικότητα και υπό τη συνδρομή του εσωτερικού σαμποτάζ τη διέλυσαν. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα.

Scripta Manent